«Όλες τις πονηριές μπορεί να τις μεταχειριστεί ένα φοβητσιάρικο ζώο (σ.σ. ένας φοβητσιάρης). Κι αν είναι μάλιστα και «βασιλιάς» (σ.σ. κατέχει εξουσία), αλίμονο σου! Γιατί, αυτού του είδους οι βασιλιάδες δε συνηθίζουν να σώζονται με τη φυγή. Σε ξεσκίζουν, σε κομματιάζουν, και φεύγουν. Κι αυτός είναι κι ο μόνος τρόπος σωτηρίας τους».[1]
Το ζητούμενο για τη κυβέρνηση και τους εταίρους της είναι, να περνάνε κάθε φορά τις επιλογές τους (μνημόνια, φορολογικά, ψηφοφορία παραπομπής λίστας «Λαγκάρντ» κλπ), όπως ακριβώς τους υποδεικνύουν ή τους συμφέρουν. Γνωρίζουν πολύ καλά, ότι οι επιλογές τους αυτές εγείρουν λαϊκές αντιδράσεις, αφού τα βάρη τα εναποθέτουν συνεχώς στα συνήθη υποζύγια, που είναι τα λαϊκά στρώματα. Ξέρουν ότι τα μέτρα ή οι αποφάσεις που καλούνται να πάρουν, πρέπει να επιβληθούν με κάθε τρόπο, αδιαφορώντας για τις όποιες επιπτώσεις τους. Γι’ αυτό και επινοούν μέσα, που νομιμοποιούν τις ανομίες τους, ποδοπατώντας κάθε δημοκρατική διαδικασία και δεοντολογία[2]. Η δε επιβολή τους γίνεται, ασκώντας κάθε διαθέσιμη εξουσία, είτε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία τους, είτε τη δικαιοσύνη, είτε την κρατική βία (μέσα από τις δημόσιες δυνάμεις καταστολής) κλπ. Πρέπει λοιπόν κάθε φορά, να επινοούν νέες τακτικές, νέες πονηριές, για να κάμπτουν τις αντιδράσεις που θα εμφανίζονται.
Κανένας νοήμων δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η βία, μπορεί να φέρει τη δικαιοσύνη ή έστω να την αποκαταστήσει[3]. Οι όποιοι νταήδες ισχυρίζονται κάτι τέτοιο, είτε αυτοί είναι «επαναστάτες αριστεροί» είτε Χρυσαυγίτες ακροδεξιοί, ότι «δουλειά τους δηλαδή είναι να εκδικούνται για τη βία που ασκεί η εκάστοτε εξουσία ενάντια στο λαό», έχουν κοινή επιδίωξη. Θέλουν να βάλουν το λαό στο περιθώριο και να δράσουν τάχα για λογαριασμό του. Από την άλλη πάλι βρίσκονται οι κρατικές δυνάμεις καταστολής μαζί με τα φερέφωνα τους, που παπαγαλίζουν τις «δημοκρατικές» κορώνες τους, λέγοντας στους πολίτες «απολαύστε από τον καναπέ σας την τουρκική πολιτιστική επέλαση του Σουλεϊμάν, εμείς θα κανονιστούμε μ’ όλους αυτούς που αμφισβητούν τη μοναδική αναγκαία βία, αυτή της κρατικής εξουσίας των μνημονίων»[4].
Είναι φανερό, πως διαφεύγει της προσοχής των κυβερνητικών εταίρων, η παρατήρηση του Ιησού Χριστού προς τον μαθητή του Πέτρο, «Μάχαιραν έδωσες, μάχαιραν θα λάβεις»[5] ή κατά το λαϊκότερο «όποιος σπέρνει μπόρες, θύελλες εισπράττει» (προσαρμοζόμενο στην επικαιρότητα «όποιος σπέρνει αυταρχικότητα και καταναγκασμούς, βία και τρομοκρατία εισπράττει»). Είναι ιδιαίτερα υποκριτική η ρητορική που αναπτύσσεται από τους κυβερνητικού προπαγανδιστές, να καταχερίζονται και να διασύρονται τα αιτιατά από τους αιτίους. Είναι τουλάχιστον ντροπή οι βιαστές του ελληνικού λαού να μιλούν για βία. Είναι θρασύτατος εμπαιγμός, αυτοί που οδήγησαν έναν ολόκληρο λαό στη φτώχεια και την εξαθλίωση, να επιρρίπτουν στα θύματα τους προθέσεις βίας και τρομοκρατίας. Αλήθεια υπάρχει μεγαλύτερη βία, απ’ αυτή της φτώχειας;[6] Ποιοι νόμοι ή ποια δίκαια μπορούν να αποτρέψουν τη χρήση βίας, εναντίον της άσκησης της βίας από οποιονδήποτε; [7] Ποια βία έχει προτεραιότητα και έναντι ποιάς; Μήπως μόνο αυτές που νομιμοποιούνται μέσα από εικονικές πραξικοπηματικές πλειοψηφίες, όπως αυτές που βλέπουμε να διαμορφώνονται στο ελληνικό κοινοβούλιο, ή αυτές που επιβάλλονται, ως οι μόνες πραγματικά αναγκαίες, από τους συστημικούς προπαγανδιστές;
Μερικοί ισχυρίζονται (συνήθως οι υποστηρικτές της κυβέρνησης), ότι η σημερινή ελληνική πραγματικότητα επιβάλει τη λήψη ακραίων και επώδυνων μέτρων, ως απόρροια των οικονομικών αδιεξόδων. Η δε εφαρμογή τους απαιτεί πολλές φορές σκόπιμες παραπλανήσεις, ή την εμφάνιση της έλλειψης εναλλακτικών λύσεων, ή ακόμη παρεκκλίσεις και καμπύλωση των νόμων κατά τις ανάγκες των πολιτικών επιλογών τους. Δεν πρέπει όμως να τους διαφεύγει της προσοχής, ότι «η έλλειψη διεξόδων είναι πάντοτε η μητέρα και της βίας και της μετατροπής του λαού σε μαινόμενο όχλο»[8]. Εξάλλου εκεί όπου υπάρχει υποκρισία, ψέμα, αυταρχικότητα και βία, εκεί συναντάς και τους ανίκανους. Η δε βία δεν καταπολεμάται με φραστικές καταδίκες, όπως δεν απαλύνεται και ο πόνος του ελληνικού λαού με λόγια παρηγοριάς και συμπάθειας για τα δεινά που του επέβαλαν. Καθώς όπως λέει και ο λαός «στου αλλουνού τον κώλο, σαράντα ξυλιές δεν είναι τίποτα»…
Χρήστος Παπαδόπουλος
[1] «Ο Ηρακλής» του Μενέλαου Λουντέμη σελ. 61 Εκδόσεις Δωρικός.
[2] Σύμφωνα με τον Ιταλό φιλόσοφο Τζόρτζιο Αγκάμπεν «Η μεγαλύτερη απειλή για τη δημοκρατία είναι η νομιμοποίηση της ανομίας».
[3] Δημόκριτος: « Κρείσσων επ’ αρετήν φανείται προτροπήι χρώμενος και λόγου πειθοί ήπερ νόμωι και ανάγκηι». (Εκείνος που θα μεταχειριστεί την αρετή, την προτροπή και τη δύναμη να πείθει, είναι πιο καλός βέβαια απ’ αυτόν που θα μεταχειριστεί το νόμο και τη βία).
[4] Άρθρο του Χρήστου Πασαλάρη με τίτλο «ΕΣΥ ΛΑΕ, ΚAΤΣΕ ΣTA ΑΥΓΑ ΣΟΥ»! http://www.enikos.gr/tsouzoun/112207,%C2%ABESY_LAE_KATSE_STA_AYGA_SOY%C2%BB!.html
[6] Γκάντι: “Η φτώχεια είναι μια μορφή βίας – το χειρότερο είδος.”
[7] ΚΙΚΕΡΩΝ: «Όλοι οι νόμοι και όλα τα δίκαια επιτρέπουν να απωθεί ένας την βία δια της βίας».
[8] Κώστας Τσουκαλάς, καθηγητής κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών.