ΔΡΟΜΟΙ ΧΩΡΙΣ ΣΚΟΠΟ, ΣΚΟΠΟΙ ΧΩΡΙΣ ΔΡΟΜΟ

Οι διαπιστώσεις
Να διδασκόμαστε από τη ζωή. Η ιστορία, η κοινωνική εξέλιξη, έχει τους δικούς της νόμους. Οι ανατροπές, οι μεγάλες αλλαγές, οι νέες ποιότητες, σε οποιοδήποτε πεδίο, συμβαίνουν, μόνο όταν συνυπάρχουν:
1. συγκεκριμένες ειδικές αντικειμενικές συνθήκες, οι οποίες
2. συνειδητοποιούνται σε μαζική κλίμακα μια δεδομένη ιστορική στιγμή και
3. μόνο στον βαθμό που προκύπτει μια κατάλληλη μορφή οργάνωσης, ικανή να τις πραγματώσει
Με δύο κουβέντες, θέτουμε το ζήτημα της στρατηγικής και της τακτικής του λαϊκού κινήματος στις σημερινές συνθήκες της χώρας μας.
Θέλουμε να τονίσουμε ότι τίποτα δεν θα προχωρήσει στην πατρίδα μας χωρίς ένα κίνημα με καθαρούς κοινωνικούς στόχους οι οποίοι συνειδητοποιούνται σαν ιστορική αναγκαιότητα, τίποτε δε θα αλλάξει χωρίς οργανωμένη και μεθοδική προσπάθεια. Θέλουμε ακόμα να υπογραμμίσουμε την ανεπάρκεια, την αδυναμία και την συνειδητή ή μη αδιαφορία, την οποία επιδεικνύουν σχεδόν όλες οι συλλογικότητες (κόμματα, οργανώσεις, μέτωπα) που αυτοχαρακτηρίζονται αντιμνημονιακές δυνάμεις και δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα. Ζητήματα όπως, η ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης και ο καθορισμός μιας αντίστοιχης στρατηγικής και τακτικής, είτε φαντάζουν ψιλά γράμματα, είτε, ακόμα χειρότερα, θεωρούνται ήδη κατεκτημένα. Είναι όμως έτσι;
Η ομάδα κοινωνικού προβληματισμού και παρέμβασης αναλύοντας την συγκεκριμένη κατάσταση που βιώνει ο τόπος μας, έχει τη θέση ότι η Ελλάδα τελεί υπό ΚΑΤΟΧΗ. Οι δοσίλογοι πολιτικοί μας, αποδεχόμενοι τη θέση του οφειλέτη, παρέδωσαν τη χώρα στους δανειστές μας, δηλαδή στο παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο. Απεμπόλησαν την εθνική κυριαρχία και έθεσαν την πατρίδα υπό επιτήρηση για τον επόμενο μισό αιώνα. Ξένοι επίτροποι τους οποίους διόρισε το ΔΝΤ, η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα και η ευρωπαϊκή επιτροπή σε κάθε υπουργείο, νομοθετούν και καθορίζουν τις ζωές μας. Οι δοσίλογοι ψηφίζουν μνημόνια και μεσοπρόθεσμα, χωρίς ούτε καν να τα διαβάσουν και ο Λαός πληρώνει, οδηγούμενος σε φυσικό και ηθικό εκφυλισμό. Ο πλούτος της χώρας ξεπουλιέται μέσω του ΤΑΙΠΕΔ, υπό τη στενή καθοδήγηση του μόνιμου μηχανισμού σταθερότητας της Ε.Ε. Μέσα σε τέσσερα χρόνια έχει αλλάξει ριζικά η κατάσταση στην Ελλάδα. Από την υποτυπώδη, έστω, αστική δημοκρατία, οδηγηθήκαμε, σαν πειραματόζωο των εργαστηρίων των δανειστών, στην ανοιχτή και απροκάλυπτη κατοχή.
Για εμάς μπαίνει σε ημερήσια διάταξη το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας από το Λαό για το Λαό. Το περιεχόμενο του σημερινού αγώνα αντιστοιχεί με την πραγματικότητα μόνο όταν ο κύριος στόχος του κινήματος είναι αυτά τα δύο προτάγματα, τα οποία ταυτόχρονα αποτελούν τους μοναδικούς όρους της ενότητας του Λαού. Είναι ολοφάνερο ότι δεν μπορεί να έχεις την ίδια τακτική σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας με την τακτική που οφείλεις να έχεις στις σημερινές συνθήκες της αποικιοκρατίας λόγω χρέους.
Τι κατάσταση όμως επικρατεί μέσα στους κόλπους του λαϊκού κινήματος; Παρότι αρκετές συλλογικότητες, ( κόμματα, οργανώσεις, μέτωπα κλπ ), κάνουν αναφορά στην ύπαρξη κατοχής, ωστόσο, αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν την αλλαγή των συνθηκών και κατά συνέπεια την διαφορετική στρατηγική και τακτική που απαιτείται να έχουν σήμερα. Άλλες μεν, ακολουθούν την τακτική που είχαν και πριν, και άλλες, χωρίς να αντιλαμβάνονται τη σπουδαιότητα της οργάνωσης και της τακτικής, δημιουργούν λαθεμένες προσδοκίες υποστηρίζοντας ότι η νίκη ενάντια στις κατοχικές δυνάμεις μπορεί να πάρει τη μορφή μιας εφόδου, απροετοίμαστης κοινωνικά, ή ακόμα χειρότερα προτείνουν σαν τακτική τη στάση της ετοιμότητας και αναμονής ή και της αποχής. Με το συμπάθειο, αλλά τέτοιου είδους «τακτικές» δεν είναι τίποτε άλλο παρά μικροκομματικοί τακτικισμοί, οι οποίοι σε τελευταία ανάλυση, εφησυχάζουν, αδρανοποιούν, αποπροσανατολίζουν, διασπούν το λαϊκό κίνημα και υπονομεύουν τους στόχους του.
Στην ουσία, σκοπός της τακτικής είναι η κατάκτηση μαχητικών θέσεων του Λαϊκού κινήματος για την τελική νίκη. Άρα κάθε αγώνας σήμερα θα πρέπει να υποτάσσεται και να εξυπηρετεί τη λαϊκή ενότητα, η οποία οφείλει να συγκροτείται με στόχο την κατάκτηση της εθνικής κυριαρχίας και της δημοκρατίας. Αυτά τα προτάγματα απαιτούν παλλαϊκή συμμετοχή και οργάνωση .Η Εθνική Ανεξαρτησία δεν είναι υπόθεση κανενός κόμματος. Με δύο λόγια, απαιτείται παλλαϊκή μετωπική πάλη. Αυτονόητο είναι ότι μέτωπο χωρίς καθαρούς στόχους, χωρίς τακτική και οργάνωση είναι καταδικασμένο . Κι ακόμα, Μέτωπο σημαίνει συνεργασίες. Το μέτωπο έχει ημερομηνία λήξης, την εκπλήρωση των προταγμάτων του. Ένα τέτοιο μέτωπο σήμερα στην Ελλάδα, είναι ζητούμενο. Μέτωπο το οποίο οφείλει να συσπειρώσει ανεξάρτητα από ιδεολογίες και πολιτικές όλο το Λαό, να καθορίσει ως εχθρούς του, τις κατοχικές δυνάμεις, τους ντόπιους υπηρέτες τους, τους μηχανισμούς τους και τους φασίστες . Να οργανώσει την παλλαϊκή πάλη μέχρι την νίκη.
Συμβαίνει κάτι τέτοιο στη χώρα μας; Μετά λύπης μας διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν δρόμοι χωρίς σκοπό και σκοποί χωρίς δρόμο.
Από τη μια, διάφορα κόμματα με τους μηχανισμούς τους, (συνδικαλιστικά στελέχη, σωματεία που ελέγχουν κλπ), αντί να υποτάσσουν τους λαϊκούς αγώνες στα προτάγματα των καιρών, υποτάσσουν κάθε κινητοποίηση στα προγράμματα τους, και το καθένα ξεχωριστά μας υπόσχεται τη σωτηρία του τόπου, (ψήφισε με, να εφαρμόσω το πρόγραμμα μου και… θα σε σώσω). Από την άλλη, υπάρχουν κόμματα, μετωπικά σχήματα και συλλογικότητες, που ναι μεν έχουνε σωστά προτάγματα, αλλά, αντί να διαμορφώσουν μια τακτική η οποία εξυπηρετεί τα προτάγματα και βέβαια την κατάλληλη οργάνωση, ακολουθούν και αυτοί την «πεπατημένη», υιοθετώντας παρόμοιες τακτικές με αυτές που αναφέρθηκαν αμέσως πιο πάνω. Είναι χαρακτηριστική η αδυναμία τους να κατανοήσουν την έννοια του μετώπου, των συμμαχιών και του παλλαϊκού χαρακτήρα του αγώνα του Ελληνικού Λαού. Επίσης είναι χαρακτηριστικό και το γεγονός ότι οι μορφές πάλης που προτείνουν και εφαρμόζουν, ακολουθούν και αυτές την πεπατημένη, δηλαδή, μεμονωμένες απεργίες, διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις κλπ, που ανάγονται στον 19ο αιώνα. Για αυτούς τους λόγους το λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως ποιός το καθοδηγούσε κάθε φορά, οδηγήθηκε για πολλές δεκαετίες, από ήττα σε ήττα. Το αποτέλεσμα είναι σήμερα, οι πλατιές λαϊκές μάζες να μην συμμετέχουν σε apriori αποτυχημένους αγώνες. Να μην εμπιστεύονται κομματικές ηγεσίες, συνδικαλιστικές ηγεσίες και τον καθένα που εμφανίζεται σαν αγωνιστής και σωτήρας.
Υπό αυτό το πρίσμα, μπορεί κανείς να εξηγήσει την κατάληξη του κινήματος της πλατείας, αν δεν θέλει να ξεμπερδεύει στα γρήγορα, με τον χαρακτηρισμό «αυθόρμητο κίνημα,» και θελήσει πραγματικά να αναλύσει την αποτυχία του κινήματος .Το κίνημα της πλατείας απέτυχε: πρώτον δεν είχε καθαρούς στόχους, δεύτερον δεν είχε τακτική και τρίτον δεν είχε οργάνωση. Έτσι, εύκολα αλώθηκε και αλλοιώθηκαν τα χαρακτηριστικά του από κόμματα και συνδικαλιστικές ηγεσίες. Το ίδιο, τηρουμένων των αναλογιών, συνέβη και στην περίοδο της χούντας, όπου επίσης ήταν παλλαϊκό το αίτημα της πτώσης των χουντικών, αλλά και τότε πάλι δεν υπήρχε καθαρός στόχος, (δηλαδή με τι θα αντικατασταθεί η χούντα), ούτε τακτική, αλλά ούτε και παλλαϊκή οργάνωση. Το αποτέλεσμα ήταν μια μεταπολιτευτική λύση η οποία δεν αντιστοιχούσε στα προτάγματα που έβαζε ο ίδιος ο Λαός (ψωμί, παιδεία, ελευθερία κλπ).
​Συμπέρασμα: οι στόχοι πρέπει να προκύπτουν από την ιστορική αναγκαιότητα. Η τακτική πρέπει να εξυπηρετεί αποκλειστικά αυτούς τους στόχους. Να συσταθεί μια οργάνωση ικανή να εφαρμόσει στην πράξη την τακτική. Όταν αυτά τα τρία ζητήματα δεν είναι οργανικά δεμένα, τότε , κάθε προσπάθεια ανατροπής θα οδηγηθεί σε ήττα.
Η ζωή μας καλεί να σταθούμε στο ύψος της ιστορικής αναγκαιότητας και να πραγματοποιήσουμε το ζητούμενο των καιρών, που είναι ένα Μέτωπο, που θα οργανώσει τον παλλαϊκό αγώνα ενάντια στις κατοχικές δυνάμεις, για να εφαρμόσει μια τακτική που θα σφυρηλατεί την λαϊκή ενότητα και θα σφυροκοπεί ανελέητα κάθε μέρα, μέχρι την τελική ανατροπή τους, τις δυνάμεις κατοχής για την κατάκτηση επιτέλους για τη χώρα μας, και για πρώτη φορά από συστάσεως του Ελληνικού κράτους, της εθνικής ανεξαρτησίας και την εφαρμογή δημοκρατίας από το Λαό για το Λαό.
Η πρόταση
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια δεν υπάρχει άνθρωπος στη Ελλάδα που να μην έχει επηρεαστεί από τις συνέπειες της κρίσης. Η χώρα μας είναι αποικία χρέους, υπό την αυστηρή επιτήρηση των δανειστών, έχει απολέσει την εθνική της κυριαρχία και οδηγείται στο ξεπούλημα και την γενοκτονία. Σε αυτές τις συνθήκες, όπου έχουν χτυπηθεί όλες οι κοινωνικές ομάδες , (εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, νεολαία, μικρομεσαίοι κλπ,) είδαμε και βλέπουμε να εξελίσσονται κοινωνικοί αγώνες καθοδηγούμενοι συνήθως από γνωστούς συνδικαλιστές. Αγώνες μεν, οι οποίοι ωστόσο οδηγήθηκαν ή οδηγούνται σε ήττα. Πολλά κινήματα σε επίπεδο κλαδικό ή τοπικό επίπεδο, παλεύουν μέσα στα στενά κλαδικά ή τοπικιστικά πλαίσια και προσβλέπουν κυρίως στην αλληλεγγύη του εξαθλιωμένου. Παρότι τα επιμέρους προβλήματα, (μείωση μισθών, ανεργία, ύφεση, αποβιομηχάνιση, τοπικά ζητήματα κλπ), υποχρεώνουν διάφορες κοινωνικές ομάδες να ξεκινήσουν αγώνες για να υπερασπίσουν βασικά ατομικά κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα, χρέος ενός παλλαϊκού μετώπου είναι να συνειδητοποιηθεί από το σύνολο της Ελληνικής κοινωνίας ότι σε συνθήκες κατοχής, όταν οι αγώνες δε συνδέονται άμεσα με την ανάγκη της ανατροπής των κατοχικών δυνάμεων και των υπηρετών τους, θα οδηγηθούν σε ήττα.
Πρώτον: Γιατί οι συνθήκες έχουν αλλάξει και κατά συνέπεια, το περιεχόμενο και οι μορφές αγώνα, δεν μπορεί να είναι οι ίδιες. Άλλο να αγωνίζεσαι σε συνθήκες, έστω και τυπικά, αστικής δημοκρατίας και άλλο να αγωνίζεσαι σε συνθήκες κατοχής και αποικιοκρατίας.
Δεύτερον: Ακόμα και στην ιδεατή περίπτωση που ένας τέτοιος αγώνας στις σημερινές συνθήκες κατακτήσει κάποιου είδους «νίκη», (π.χ. κερδίσαμε 50€ στο μισθό), σύντομα, ένα νέο χαράτσι, ή μια νέα περικοπή θα εξανεμίσει ότι «κερδήθηκε». Αλλά και ένα τοπικό πρόβλημα, (π.χ. Ιερισσός ), αν λυθεί, η ανεργία, τα νέα χαράτσια, η ύφεση και το ξεπούλημα δε θα σταματήσουν.
Τρίτον: Τέτοιοι αγώνες έχουνε το χαρακτήρα του μερικού, και αναθέτουν το γενικό στα κόμματα και τους διάφορους «σωτήρες».
Αν δεν συνδεθούν όλοι οι αγώνες οργανικά και συντονισμένα με την πάλη για εθνική ανεξαρτησία και δημοκρατία, είναι καταδικασμένοι να αποτύχουν. Η σύνδεση με τα κυρίαρχα προτάγματα και ο συντονισμός δεν περιμένουμε να πραγματοποιηθεί αυτόματα και άμεσα, αλλά, επίσης είναι βέβαιο ότι ποτέ δεν θα συμβεί αν εμείς δεν το θέτουμε και δεν το επιδιώκουμε σαν επιτακτική ανάγκη. Όσοι παλεύουμε με βάση το άμεσο ατομικό συμφέρον, (κλαδικό και τοπικό επίπεδο) , αποποιούμαστε την ανάληψη της ιστορικής ευθύνης, απέναντι στην κοινωνία, στο μέλλον του τόπου και των παιδιών μας. Δίνουμε λευκές επιταγές σε κόμματα και σωτήρες, που έχουν αποδείξει, τουλάχιστον, την ανικανότητά τους να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων. Σε τελευταία ανάλυση καταδικάζουμε και υπονομεύουμε ουσιαστικά τους ίδιους μας τους εαυτούς.
Τα τελευταία τέσσερα χρόνια επίσης, έχει γίνει της μόδας η λέξη αλληλεγγύη. Συνήθως εκδηλώνεται με την εξής μορφή: στις κοινωνικές ομάδες που βρίσκονται σε κινητοποίηση, τρέχουν διάφοροι αγωνιστές και με την παρουσία τους, κι ένα χαρτί στο χέρι δηλώνουν την συμπαράσταση τους . Είναι όμως αρκετό; Και από τέτοιους είδους αλληλεγγύη, πόσο «ίδρωσε το αφτί» των κατοχικών δυνάμεων; Ποιος θα απαντήσει σε αυτό το ερώτημα; Μάλιστα φτάσαμε στο σημείο αυτού του είδους η αλληλεγγύη να θεωρείται αγωνιστική στάση. Βεβαίως, υπάρχουν και αλληλέγγυες μορφές δράσης, ανθρωπιστικού χαρακτήρα, που έχουν σκοπό να απαλύνουν τον πόνο κάποιων ανθρώπων. Αυτού του είδους η αλληλεγγύη είναι αυτονόητη στάση ζωής. Ποιο όμως είναι το περιεχόμενο της αλληλεγγύης σε όσους αγωνίζονται; Η αλληλεγγύης εμπεριέχει την έννοια της κοινωνικής συνοχής, είναι υπόβαθρο της λαϊκής ενότητας. Στις σημερινές συνθήκες η διάρρηξης του κοινωνικού ιστού ήταν ένας από τους στόχους των κατοχικών δυνάμεων και επιτεύχθηκε με τα μέτρα «σοκ και δέους». Η βαθύτερη έννοια της αλληλεγγύης σήμερα, πραγματώνεται σαν λαϊκή ενότητα παλεύοντας ακριβώς την πηγή που προκαλεί αυτή τη διάρρηξη.
Μια άλλη συνηθισμένη έκφραση που την ακούς από αγωνιστές και «αγωνιστές» είναι ότι ο κόσμος, και εννοούν το Λαό, «κοιμάται». Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια. Τα τέσσερα τελευταία χρόνια ο «κόσμος» έχει μετακινηθεί και έχει αλλάξει τις πολιτικές του αντιλήψεις σε σημαντικό βαθμό. Δεν έχουν περάσει πέντε χρόνια από τότε που ο δικομματισμός άγγιζε το τεράστιο ποσοστό του 80%. Σήμερα το πρώτο κόμμα παλεύει κοντά στο 20%. Επίσης ο Λαός, κι αυτό είναι καλό, δείχνει μια απέχθεια προς όλες τις κομματικές ηγεσίες συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης. Δεν εμπιστεύεται τους πολιτικούς, είναι θυμωμένος και σε ένα ποσοστό απογοητευμένος. Κανένα πολιτικό σχήμα μέχρι σήμερα δεν τον έχει πείσει ή δεν του έχει δώσει, έστω κάποια εγγύηση νίκης. Αυτοί που μιλάνε απαξιωτικά για το Λαό είναι στην πραγματικότητα μερικές χιλιάδες αγωνιστές, οι ίδιοι πάντα, που έχουν δώσει πολλούς αγώνες για την τιμή των όπλων και έχουν δυστυχώς εθιστεί στην ήττα. Ο Λαός όμως, τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων, δεν ξεσηκώνονται με όρους ήττας. Πρέπει να πειστούν ότι υπάρχουνε σοβαρές πιθανότητες νίκης. Και όσες φορές ξεσηκώθηκαν σαν Λαός, ποτέ στην ιστορία, δεν υπήρξε δύναμη να τον σταματήσει. Αλλά, για να συμβεί αυτό χρειάζεται καθαρός στόχος, άρα πρέπει να αποκαλυφθούν οι όροι της ενότητας του στις σημερινές συνθήκες, και βέβαια να συγκροτηθεί η κατάλληλη οργάνωση.
Η ομάδα κοινωνικού προβληματισμού και παρέμβασης θεωρεί καθοριστικό ζήτημα τη συζήτηση της στρατηγικής και της τακτικής σε συνθήκες κατοχής και με τις παραπάνω σκέψεις, χωρίς να ισχυρίζεται ότι κατέχει την ορθότητα, θέτει για συζήτηση στην Ελληνική κοινωνία το ζήτημα της δημιουργίας ενός παλλαϊκού μετώπου που με αξιώσεις θα οδηγήσει τη χώρα στην εθνική ανεξαρτησία και δημοκρατία.
Ομάδα κοινωνικού προβληματισμού
και παρέμβασης
Θεσσαλονίκη 6 Μαΐου 2014
www.okppa.wordpress.com