Γράφει ο Γιώργος Τσακίρης
Λίγες μόλις ημέρες μετά την διεξαγωγή του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών αλλά, κυρίως, των εκλογών για την ανάδειξη των νέων μελών που η χώρα θα στείλει να μας εκπροσωπήσουν στο Ευρωκοινοβούλιο.
Θα μπορούσε κάποιος να ισχυρισθεί ότι το χρονικό αυτό διάστημα δεν είναι αρκετό για την εξαγωγή ασφαλών συμπερασμάτων. Και ίσως να μην είχε άδικο.
Κάποια πράγματα όμως, πρέπει να λέγονται (και να γράφονται) όσο ακόμη το … «σίδερο είναι στη βράση», μήπως και … κολλήσουν στο μυαλό (και τη συνείδηση) όσων με τις αποφάσεις τους καθόρισαν, και θα συνεχίσουν να καθορίζουν, τις μοίρες ενός ολόκληρου λαού.
Έχοντας λοιπόν ως δεδομένα ότι : α) οι Ευρωεκλογές είναι αμιγώς πολιτικές, εφόσον σε αυτές συμμετέχουν κόμματα, κινήματα ή συνασπισμοί κομμάτων,
όπως ακριβώς και στις Εθνικές εκλογές, και β) ακριβώς επειδή ΔΕΝ είναι Εθνικές εκλογές, οι πολίτες επιλέγουν να πάνε στις κάλπες με μία πιο χαλαρή (για να το θέσω κομψά) διάθεση αλλά και με έντονο το συναίσθημα της «κριτικής ψήφου», αυτής δηλαδή που θα επιβεβαιώσει ή όχι την κυβερνητική πολιτική που ακολουθήθηκε, ας προσπαθήσω να μεταφέρω την καθαρά προσωπική μου άποψη για το αποτέλεσμά τους.
Λοιπόν, χάσαμε όλοι κύριοι.
Όλοι όσοι με το δημόσιο λόγο μας προσπαθούμε να πείσουμε τους πολίτες, που διαθέτουν τον πολύτιμο χρόνο τους για να μας ακούσουν, ότι εμείς κι όχι κάποιος άλλος, έχουμε δίκιο
Και χάσαμε γιατί :
• Δεν καταφέραμε να πείσουμε το 40% (σχεδόν 4.000.000) των πολιτών, να προσέλθει στις κάλπες για να εκφράσει τη γνώμη του. Ειδικά δε στην Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης, το 45% αυτών !
• Δεν καταφέραμε να πείσουμε το 9% των πολιτών ότι, με το να μετατρέψουν την δικαιολογημένη αγανάκτηση και οργή τους, σε θετική ψήφο προς νεοναζιστικά μορφώματα, ουσιαστικά επιβεβαιώνουν και διαιωνίζουν το πρόβλημα της πόλωσης, τη γνωστή δηλαδή θεωρία των δύο άκρων, ή οποία βολεύει αφάνταστα αυτούς ακριβώς που ήθελαν να καταδικάσουν με την επιλογή τους. Με άλλα λόγια …ακύρωσαν την ίδια τους την επιλογή
• Δεν καταφέραμε ακόμη να πείσουμε το 6% των πολιτών ότι, επιβραβεύοντας με την ψήφο τους, έστω και ως μορφή διαμαρτυρίας, ένα καθαρά μηντιακό κατασκεύασμα, που δημιουργήθηκε για ειδικό λόγο και με ειδικό σκοπό, στην ουσία έδωσαν δύναμη σε αυτούς ακριβώς που στην καθημερινότητά τους καταδικάζουν (και σε καμία περίπτωση δεν αναφέρομαι στους υποψηφίους του), και τέλος (αλλά κυρίως)
• Επιτρέψαμε, με την διαχρονική, πολιτικάντικη και άκρως ψηφοθηρική συμπεριφορά των κεντρικών επιτελείων συγκεκριμένων κομμάτων, να αναδειχθεί ως τρίτη δύναμη στην περιοχή της ΑΜΘ, ένα πολιτικά (πιθανότατα) υποκινούμενο και χρηματοδοτούμενο από ξένη χώρα κόμμα που, ένας Θεός ξέρει, πώς θα εκμεταλλευθεί αυτή του τη θέση
Κι όσο αν κάποιοι καυχώνται ή απλά … επαναπαύονται στα ποσοστά τους, ας εξετάσουν καλύτερα το πόσοι ακριβώς τους ψήφισαν.
Διότι, δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατό να επαίρεται κανείς για την πρωτιά του, όταν έχει 139.000 λιγότερους ψηφοφόρους σε σχέση με τις Εθνικές εκλογές του 2012 (!) ή να κάνει πως δεν κατάλαβε ότι 530.000 πολίτες επέλεξαν, δύο μόλις χρόνια μετά την πρώτη επιλογή τους, να ανακαλέσουν την εμπιστοσύνη τους στην κυβερνώσα παράταξη (!), για να μην αναφερθώ στους 300.000 λιγότερους πολίτες που αρνήθηκαν να … «ποτίσουν» το δένδρο που αντικατέστησε τον … δύοντα «ήλιο» τους.
Όσο λοιπόν, και μέχρι, αυτοί που με το δημόσιο λόγο τους δεν καταφέρνουν να πείσουν (του γράφοντος μη εξαιρουμένου) το σύνολο -αν είναι δυνατό- του κόσμου, να έλθει στις κάλπες για να εκφράσει τη γνώμη του, όσο εμείς ως πολίτες, απόγονοι και κληρονόμοι μιας χώρας που δίδαξε τη δημοκρατία, το διάλογο και τον πολιτισμό, δε συνειδητοποιούμε ότι απέχοντας από την επιλογή αυτών που μας εκπροσωπούν, απέχουμε ουσιαστικά καταδικάζοντας τις ίδιες τις ζωές μας, τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει.
Μέχρι τότε, κανείς μας δεν έχει νικήσει κύριοι. Χάσαμε όλοι.
Γράφει ο Γιώργος Τσακίρης