ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ «ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ»

Τοῦ Γιώργου Νικολακάκου
Αυτοί ποῦ συνέλλαβαν ἀρχικῶς τήν ἰδέα τῆς δημιουργίας ἑνός ὀμοσπονδιακοῦ κράτους τῆς Εὐρώπης πίστευαν ὄτι ἡ πολιτική ἐνοποιήσις θά καταστῆ ἀναπόφεκτη ἀπό τίς ἐπιπτώσεις τῶν παρενεργειῶν τῶν δραστηριοτήτων στόν οίκονομικό τομέα. Ἁπό τήν συνεργασία στόν οἰκονομικόν τομέα θά προκύψη ἡ ἀνάγκη νά ἀνατεθοῦν έξουσίες σέ ὑπερεθνικά ὄργανα τά ὀποῖα σταδιακά θά ὑποκαταστήσουν τίς ἐξουσίες τῶν ἐθνικῶν ὀργάνων. Πίστευαν ὄτι ἀπό τήν οἰκονομική συνεργασία θά προέκυπταν οίκονομικά ὡφέλη. Μέ τήν οικονομική
συνεργασία θά δημιουργεῖτο μιά ἀλληλοεξαρτησις ὧστε ἠ συνεργασία αὐτἠ στόν οικονομικό τομέα θά καθιστοῦσε ἀναγκαῖα τήν συνεργασία καί σε ἄλλους τομεῖς. Τά ὡφέλη ποῦ θά προέκυπταν γιά ὄλα τά μέλη-κράτη ἀπό τήν οίκονομική συνεργασία θά παραμέριζαν ὄποιους ἐνδοιασμούς γιά τήν ἀπώλεια ἐθνικῆς κυριαρχίας. Τά ὑπερεθνικά ὄργανα θά καταστοῦν πιό ίσχυρᾶ καί πιό αὐτόνομα ἀπό τά κράτη-μέλη καί θά προωθήσουν τίς διεργασίες τῆς πολιτικῆς ἐνοποιήσεως. Δηλαδή, ἠ πολιτική ἐνσωμάτωσις θά ἐπιτευχθῆ μέ μηχανικό τρόπο.Ἡ
συνεργασία στόν οίκονομικό τομέα θά ὀδηγήση στήν συνεργασία καί σέ ἄλλους τομεῖς, ὄπως στήν δημιουργία κοινῆς στρατιωτικῆς πολιτικῆς, καί κοινῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς. Ἔτσι σταδιακά θά διαβρώνωνται τά ἐθνικά θεσμικά ὄργανα καθῶς οἱ ἐξουσίες θά ἀσκοῦνται ἀπό τά ὑπερεθνικα ὄργανα.
Όπως εἶναι γνωστόν, τόν πρῶτον πυρῆνα τῆς μετέπειτα ΕΟΚ ἀποτέλεσε ἠ Εὑρωπαϊκή Ένωσις Άνθρακα και Χάλυβα, στήν ὄποῖα μία ἀνεξάρτητη ἀπό τά ἔξι κράτη, ποῦ συμμετείχαν στήν συμφωνία, Αρχή διαχειριζόταν τίς καίριες γιά τήν εὐρωπαϊκή βιομη¬χανία πρῶτες ὗλες τοῦ άνθρακα καί τοῦ χάλυβα. Ὄπως επίσης είναι γνωστό, ἡ Ευρωπαϊκή Οἰκονομική Ἔνωσις ἰδρύθηκε μέ τίς Συνθῆ¬κες τῆς Ρώμης, ποῦ ὑπογράφη¬καν το 1957 ἀπό τά ἔξι ἰδρυτικά κράτη-μέλη, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ολλανδία, Βέλγιο καί Λουξεμβοῦργο. Ἡ ὄλη ἰδεα
τῆςΕὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως ἔπρεπε νά ἔχει κάποιο θεωρικό ὑπόβαθρο. Ὁ κύριος εκφραστῆς τῆς Ευρωπαϊκης Ἐνώσεως ὑπῆρξε ο Jean Monnet εῖναι σύμφωνα μέ τόν ὀποῖον ἡ οὐσία τῆς Εὐρωπαϊκῆς Κοινότητος εἶναι ἡ νεολειτουργική (neofunctionalist) θεωρία, Τήν θεωρία αὐτήν ἀνέπτυξε κυρίως ὀ Ernst Haas. Οἰ νεολειτουργικοί θεωρητικοί, ὄπως καί ὀ Μοννέ, ἀπέρριψαν τόν ὀμοσπονδιακό ἰδεαλισμό καί κατέβασαν τήν «λειτουργικότητα» τοῦ Mitring ἀπό τίς διεθνεῖς ὑψηλές σφαῖρες στό συγκεκριμένο ἐπίπεδο μερικῶν γειτονικῶν κρατῶν. Ἡ ἐμπνευσμένη
ἀπό τόν Monnet περίφημη διακήρυξιν τοῦ Robert Schuman, της 9ης Μαΐου 1950 ἦταν σαφῆς ὡς πρὀς τήν ὀδό πού ἔπρεπε νά ἀκολουθήση ἡ εὐρωπαϊκή ὀλοκλήρωσις: «H Eυρώπη… θά οίκοδομηθῆ μέ συγκεκριμένες πραγματοποιήσεις, ποῦ θά δημιουργήσουν πρῶτα μιά πραγματική ἀλληλεγγύη». Ἡ ὀλοκλήρωσις θά ἤταν μιά διαδικασία κατά τήν ὀποῖα οἰ θετικές λειτουργίες τῶν κοινῶν θεσμικῶν ὀργάνων θά προκαλοῦσαν θετικές άντιδράσεις τῶν πολιτικῶν καί οίκονομικῶν ἠγετῶν, θά ἐπιδροῦσαν ἐπί τῆς συμπεριφορᾶς ἄλλων κοινωνικῶν ὀμάδων καί θά
προσέγγιζαν μεταξῦ τους τἀ διάφορα ἔθνη. Η νεολειτουργική λογική βασίζεται στήν ίδέα τῆς «έπενέργειας διαχύσεως» (spillover effect) ἣ πολλαπλασιαστικῆς ἐνέργειας. Αύτή σημαίνει ὄτι ἠ οίκονομική ὀλοκλήρωσιν ἐδραιώνει τήν ἀλληλεγγύη μεταξύ τῶν συμμετεχόντων ἐθνῶν καί αὐτή μέ τήν σειρά τῆς δημιουργεῖ τήν ἀνάγκη γιά τήν ἐγκατάστασιν έπιπλέον ὑπερεθνικῶν θεσμῶν. Στό οἰκονομικό ἐπίπεδο, ἠ δημιουργία μιᾶς τελωνειακῆς ἐνώσεως δημιουργεῖ πιέσεις γιά τήν ἀνάπτυξιν κοινῆς άγορᾶς καί νομισματικῆς ἐνώσεως. Ἡ στενή
οίκονομική ὀλοκλήρωσις πού ἐπιτυγχάνεται ἀπαιτεῖ ὑπερεθνική θεσμική νομιμοποίησιν.
Οἰ προσπάθειες τῆς δημιουργίας τῆς Ευρωπαϊκῆς Πολιτικῆς Ένωσεως ὄμως ἔχουν ἀποτύχει. Ἰδιαίτερα, ὀ τρόπος μέ τόν ὀποῖον όραματίσθηκαν ὄτι θά πραγματοποιοῦτο ἠ πολιτική ἔνωσις ἀπεδείχθη ὄτι ἦταν οὐτοπιστικός καί ἀτελέσφορος. Εκεῖνο ποῦ μποροῦμε νά παρατηρήσωμε ἀμέσως εῖναι ὄτι μετά από σχεδόν εξῆντα χρόνια οἰ πολιτικές καί όργανωτικές δομές τής Ευρωπαϊκῆς «ένώσεως» δέν ἔχουν καμία ὀμοιότητα μέ τίς δομές κάποιας πολιτικῆς ὀργανώσεως πού ἔχομε γνωρίσει μέχρι σήμερα καί δέν φαίνεται ὄτι αυτό
θάἐπιτευχῆ ποτέ. Εάν ἡ προσπάθεια αὐτή δέν τελεσφορήση, τό κόστος καί οἰ συνέπειες θά εἶναι μεγάλες γιά ὄλη τήν Ευρώπη..Τό ποῖα θά εῖναι ἠ ἔκβασις αυτοῦ τοῦ ἐγχειρήματος πρέπει νά γίνη ἀντικείμενο σοβαρῶν συζητήσεων καί νά σταθμισθοῦν τά ὑπερ καί τά κατά τής παραμονῆς τῆς κάθε χῶρας σέ αυτήν τήν πολιτική ὀργάνωσι ποῦ άποκαλοῦμε Εὐρωπαϊκη Ἔνωσι. Εἶναι προφανές ὄτι ἡ «Ευρωπαϊκή Ἔνωσις» δέν όδεύει πρός τήν κατεύθυνσι τῆς δημιουργίας ἑνός βιώσιμου ομοσπονδιακοῦ κράτος. Ο ἀνώτερος σκοπός της Ε.Ε. θά ἔπρέπε νἀ
εἶναι ἡ πολιτικά συγκροτημένη ἔκφρασις μιᾶς κοινῆς Εὐρωπαϊκῆς συνειδήσεως, πού νά διακρίνετε ἀπό τίς ἀξίες τῆς ίσότητος, τῆς εἰρήνης, τῆς ἀλληλεγγύης, τοῦ ἀνθρωπισμοῦ καί τῆς οίκολογίας, ἀξίες πού θα μπορῆ νά τίς προασπίζεται καί στό διεθνές ἐπίπεδο.Εκεἶνο ποῦ προέβλεψαν ἀρχικῶς οἰ ἁρχιτέκτονες τῆς Εύρωπαϊκῆς Ἑνώσεως, δηλαδή ἡ μεταφορά ἀρμοδιοτήτων ἀπό τίς έθνικές κυβερνήσεις στήν Εὐρωπαϊκή Ἔνωσιν ἀπεδείχθη ὄτι εἶναι πολύ πιὀ εὔκολα ἀποδεκτή στόν οὐδέτερο ἐργαλειακόν τομέα των οικονομικών
σχέσεων παρά στούς κατ’ ἐξοχήν τομεῖς τῆς ἐθνικῆς κυριαρχίας καί εθνικῆς ταυτότητος, οἰ ὀποίοι εἶναι ἡ ἄμυνα καί ἡ ἐξωτερική πολιτική. Η στάσις αὐτή τῶν κυβερνήσεων βρίσκεται σε ἀντιστοιχία πρός τίς στάσεις τῶν πολιτῶν τῶν κρατῶν-μελῶν, στίς ὀποῖεςκυριαρχοῦσε ἡ στάσις ὑπέρ τῆς διατηρήσεως τῆς ἐθνικῆς ταυτότητας. Δεύτερο, σημαντικό στοιχεῖο εἶναι ὄτι σέ καμία εὐρωπαϊκή χῶρα δέν ὑπῆρξε ἓνα μαζικό κίνημα τῶν πολιτῶν ὑπέρ τῆς εὐρωπαϊκῆς ἐνοποιήσεως. Διαπιστώνεται ἔτσι ἐδῶ μία σημαντική διαφορά σέ
σχέσιν μέ τίς σέ περιορισμένο βαθμό συγκρίσιμες ἰστορικές περιπτώσεις τῆς ἐνοποίησεως τῆς Ιταλίας καί τῆς Γερμανίας τόν 19ο αιῶνα ὃπου, ἐκτός τῶν ἄλλων παραγόντων, σημαντικόν ρόλο διαδραμάτισαν τά μαζικά κινήματα τῶν πολιτών ὑπέρ τῆς ένώσεως τῶν
ἰταλικῶν καί τῶν γερμανικῶν κρατῶν.
Μετά τήν εύφορία τῆς δεκαετίας του ’80 με τήν ὀλοκλήρωσιν τῆς ἐνιαῖας έσωτερικῆς καί τό διπλασιασμό τῶν πόρων γιά τις πολιτικές Συνοχῆς, καθῶς καί τῆς δεκαετίας του ’90, με τήν ἐπιτυχή κατάληξιν τῆς πορεῖας πρός τήν νομισματική ἔνωσιν, τό εὐρωπαϊκό ἐγχείρημα ἔχασε τόν ὄποιον δυναμισμό εἶχε ἀποκτήσει καί, κυρίως, τον προσανατολισμό του διότι μέ τήν Συνθήκη τοῦ Μάαστριχτ (1991) θυσιάστηκαν οἱ ὄποιες ἐγγυήσεις γιά τά κοινωνικά δικαιώματα καί τά δικαιώματα τῶν ἐργαζομένων, ἐνῶ οί ἀρμοδιότητες του
Ευρωκοινοβουλίου περιορίστηκαν στήν σημερινήν ἔμμεση δυνατότητα ἐπικυρώσεως καί τό Εύρώ θεσπίστηκε ὡς συνθήκη ἐμπεδώσεως μιᾶς ἀκραῖας νοοφιλέυθερης συνθήκης λιτότητος, περιορισμοῦ τῆς δημοσίας δαπάνης, ἐλαστικοποίησεως τῆς ἐργασίας καί διαρκοῦς πιέσεως γιά μείωσιν τοῦ ἐργατικοῦ κόστους.Ἡ αρχιτεκτονική τῆς Ευρωζώνης εἶναι τέτοια πού δέν ἀφἠνει περιθώρια νά ἐκδηλωθῆ ὀποιαδήποτε εὐρωπαϊκή ἀλληλεγγύη, καθώς δεν ὑπάρχει κανένας μηχανισμός ἀναλήψεως τῶν χρεῶν τῶν χωρῶν-μελῶν, τά ὀποία θά ἔχουν
ανάγκη, από τό σύνολον τῆς Εὑρωζώνης. Οἱ εὐρωπαϊκοί μηχανισμοί κατασκευάστηκαν για να βοηθήσουν να ἀποφευχθῆ ἡ ἀνοιχτή χρεωκοπία χωρῶν-μελῶν ὄπως ἡ Ελλάδα, ἡ Πορτογαλία, ἡ Ιρλανδία, ἡ Ἰσπανία. Η εὐρωπαϊκή συνδρομή γιά τήν ἀναγκαῖα προσαρμογή ἐπιχειρεῖται χωρίς κοινοτική ἀλληλεγγύη γιά να «διορθωθοῦν» τἀ λάθη οἰκονομικῆς πολιτικῆς. Ἑπιχειρεῖται μάλλον μέ τιμωρητική διάθεσιν γιά νά «πληρωθοῦν» τά λάθη πού διέπραξαν οἱ κυβερνήσεις καί οἱ τράπεζες τῶν χωρῶν-μελῶν πού βρίσκονται στήν ἀνάγκη να ζητοῦν
τῶρα βοήθεια.
Ἔτσι, ἡ εὐρωπαϊκή ἐνοποίησις γρήγορα ἐξελίχθη στήν πιό ἀκραῖα μορφή νεοφιλελεύθερου βολονταρισμού μετά τη Χιλή του Πινοσέτ καί, παρά τήν ἐπίφασιν διαρκοῦς δημοκρατικῆς «διαβούλευσης», σε ἕναν ἀπό τούς πιό ἐντυπωσιακοῦς μηχανισμοῦς συρρικνώσεως τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας διεθνῶς. Αυτός ἤταν καί εἶναι ο πυρῆνας τοῦ σχεδίου τῆς ἐνοποιήσεως, πού ἀντιστοιχοῦσε ἀκριβῶς στά ἠγεμονικά επιχειρηματικά καί τραπεζικά συμφέροντα στόν εὐρωπαϊκό χῶρο ποῦ οὖτε μποροῦσαν οὖτε καί θά ἐπιτρέψουν ποτέ μια
δημοκρατικήὀμοσπονδία στηριγμένη στήν κοινωνικήν προστασία καί τήν ἀναδιανομή. Τό κοινωνικό κρᾶτος σήμερα καταδαφίζεται σέ ὄλες τίς χῶρες-μελη τοῦ Νότου καί τῆς Ανατολικῆς Εύρώπης. Δηλαδή καταστρέφεται ὄτιδήποτε θά μποροῦσε νἀ λειτουργήση σάν συνεκτικός δεσμός καί σάν ἐνοποιητική δύναμη.Στήν σημερινή ΕΕ δέν ὑπάρχει οῦτε μία δημοκρατική δομή. Δηλαδή δέν ὑπάρχει τίποτα τό δημοκρατικό στόν τρόπο λήψεως τών ἀποφάσεων, στήν ἐκλογή τῶν στελεχῶν τών διαφορων ὀργάνων καί στήν κατανομή τῶν πόρων, καί τίποτα ποῦ νά
ἔκφράζει τήν βοὐλησιν τῶν λαῶν.Εἶναι πολύ ἀμφίβολον ὄτι ἡ «Ευρώπη» θά ἀποτελέση κάποτε μία πραγματική πολιτική ἐνότητα, ἥ ἀκόμα καί ένα σύνολο κρατών ίκανό νά δρᾶ σέ κᾶθε περίπτωσιν ἐνιαία καί ἀποφασιστικά. Οι τριγμοί πού ἀκούγονται στά θεμέλια τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτικοῦ συστήματος, καθῶς στίς μεγαλύτερες εὐρωπαϊκές χῶρες τό κῦρος τῶν κατεστημένων κομμάτων καταπίπτει, ἑνὼ νέα ἀνέρχονται ˙ ἡ διαγραφόμενη γιά τό ἄμεσο μέλλον οίκονομική στασιμότητα καί ἡ συνεπόμενη στενότητα τῶν πόρων οί οίκολογικές καί
πληθυσμιακέςἀναταραχές: ὄλα αὐτά, μαζί καί μέ άλλά, θα ρίξουν τό κάθε ἔθνος πίσω στίς δι¬κές του δυνάμεις, καθώς εῖναι εὐκολότερο να συμμετέχουν ὄλοι στήν κοινή εὐημερία παρά ὁ ἔνας νἀ βαστάζει τα βάρη τοῦ άλλοῦ. Στήν περίπτωσιν αὐτή, στούς κόλπους τῆς «Ευρώπης» μάλλον θά εἴχαμε ἕναν συνασπισμό τῶν ἰσχυρῶν με σκοπό νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τούς ἀδύνατους ἥ ἀνίκανους παρά τήν ἀδελφική διανομή πρός ἀνακούφισι ὄσων ὀλιγώρησαν ἥ ὑστέρησαν.
Εκτός ἀπό τά πολλά προβλήματα ποῦ εἶχε νά αντιμετωπίση ἡ Ευρωπαϊκή Ἐνωσις ἤλθε νά προστεθῆ καί αυτό ποῦ προκύπτει ἀπό τήν διεύρυνσι, τήν προσθήκη 12 ἀκομη μελῶν. Αὐτὀς ὁ σχεδόν διπλασιασμός τῶν χωρῶν-μελῶν δημιούργησε ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια καί καθιστᾶ τήν ἐνωποίησιν ἀνέφικτη. Μέ τήν διεύρυνσιν διευρύνονται οἱ κᾶθε μορφῆς διαφορές: γεωγραφικές, οικονομικές, πολιτιστικές, κοινωνικές, ιδεολογικές, πολιτικές. Διευρύνεται τό φᾶσμα τῶν προτιμήσεων τῶν πολιτῶν τῶν Χωρῶν-Μελῶν καί διασπάται ἡ, μετά ἀπό
πολλάχρόνια κοινῆς πορεῖας αἴσθησιν συμμετοχῆς σέ κάποιο κοινό σχέδιο. Ἑκτός ἄλλων, απαραίτη προϋπόθεσις γιά νά πετύχει ἡ διεύρυνσις εἶναι να κάνει πραγματικότητα την κυριαρχία τῶν ἀξιῶν τῆς ἐμπιστοσύνης, τῆς προόδου, τῆς ἐλευθέρας κοινωνίας, τῆς ἐλευθερίας τοῦ πνεύματος, τῶν ἀτομικῶν δικαιωμάτων, τῆς καταπολεμήσεως τῶν ἀνισοτήτων καί τῆς μιζέριας, τῆς ἐμπιστοσύνης στό μέλλον τῆς πολιτικῆς ενοποιήσεως, ἡ ὀποῖα ὑπῆρχε σέ διαφορετικόν βαθμό στίς παλαιότερες Χῶρες-Μέλη.
Τό χειρότερο εἶναι ὄτι μέ τήν διεύρυνσιν διευρύνθηκε καί τό ἔλλειμμα δημοκρατικῆς λειτουργίας και νομιμοποιήσεως, προέκυψε ἔλλειμμα διαφάνειας, ἔλλειμμα κοινωνικῆς πολιτικῆς, ἔλλειμμα συνοχῆς, ἔλλειμμα κοινῆς στρατηγικῆς απέναντι στίς προκλήσεις τοῦ σημερινοῦ κόσμου. Διαπιστώνομε, λοιπόν ὄτι ἡ παροῦσα οίκονομική καί κοινωνική κατάστασις ποῦ ἐπικρατεῖ σήμερα στήν Εὐρώπη, μέ πρωτοβουλίες κυρίως τῆς γερμανικῆς κυβερνήσεως, συμβάλλει καταλυτικά στήν ἀποδόμησις ὀποιασδήποτε ἔστω καί συμβολικής είκόνας
τῆς Ἑνιαίας Εύρώπης. Σἠμερα στήν Εύρώπη ὑπάρχει ἕνα μεγάλο ἔλλειμμα δημοκρατικῆς λειτουργίας.Τό ἔλλειμμα δημοκρατικῆς λειτουργίας καί νομιμοποιήσεως τῆς Εὐρωπαϊκής Ένώσεως ποῦ προκύπτει ἀπό τήν λήψιν αποφάσεων ἀπό ὄργανα χωρίς ἄμεση δημοκρατική ἐντολή καί χωρίς λογοδοσία, θά προκαλέσει συγκρούσεις, ἔξαρσι ἐθνικιστικῶν τάσεων καί θά ὀδηγήση τά Εὐρωπαϊκα κόμματα σέ ίδεολογικές ἀντιπαραθέσεις καί πιθανόν στήν ἀναβίωσιν ἐδαφικῶν διεκδικήσεων.
Αντίθετα μέ τίς προβλέψεις τών ιδρυτῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἐνώσεως σήμερα παρατηροῦμε τήν ὓπαρξιν μιᾶς σειράς ἄλυτων ἀντιφάσεων μεταξύ τῆς ἀνάγκης γιά κοινές πολιτικές σέ εύρωπαϊκό έπίπεδο στό σύγχρονον παγκοσμιοποιημένο οἰκονομικό σύστημα καί τῆς ἀδυναμίας ἐφαρμογῆς αυτῶν τῶν εὐρωπαϊκῶν πολιτικῶν ἐπειδή τά ἐθνικά κράτη άρνοῦνται νά «παραδώσουν τά ὀχυρά τῆς κρατικῆς τους ὑπόστάσεως, ἀρνοῦνται νά έκχωρήσουν τίς ἐθνικές τους ἀρμοδιότητες στόν τομέα τῆς ἐθνικῆς ἀμύνης καί ἀσφάλειας, έξωτερικῆς
πολιτικῆς καθῶς καί ἄλλες ἀρμοδιότητες.Δηλαδή ἀρνοῦνται νά εκχωρήσουν ἀρμοδιότητες οἰ ὀποῖες ἀποτελοῦν τό θεμελειακό στοιχεῖο τής κρατικῆς τους ὑποστάσεως. Καθίσταται πλέον ἐμφανές ὄτι ή Ευρωπαϊκή Ἔνωσις ἔχει φθάσει στός τέλος τῆς ἱστορικῆς της διαδρομῆς. Η Ευρώπη ποῦ ὀραματίσθηκαν δέν εἶναι ἐφικτή καί τό ἐρώτημα ποῦ προκύπτει εἶναι ποῖο θά εἶναι τό κόστος διαλύσεως της καί τί θά προκύψει μετά τήν διάλυσιν. Τό τί μπορεῖ νά προκύψη ἔχει προβληματίσει πολλούς πολιτικούς καί κυρίως τούς ἴδιους τούς
Γερμανούς. Από τό ἄλλο μέρος τά κεντρικά ὄργανα, τά ὄποῖα ἐκτελοῦν «χρέη»» ὀμοσπονδιακῆς κυβερνήσεως, ἀρνοῦνται νά διαδραματίσουν τό ρόλο ποῦ μιά ὀμοσπονδιακή κύβέρνησις θά διαδραμάτιζε. Π.χ. σέ κάθε όμόσπονδο κρᾶτος ἠ μετανάστευσις ἀνάγεται στήν ὀμοσπονδιακή κυβέρνησι. Ὄμως, σύμφωνα με τήν Εὐρωπαϊκη νομοθεσία, (Συνθἠκη Δουβλίνου) πολιτικό ἄσυλο οί μετανᾶστες δικαιοῦνται να ζητοῦν μόνον στήν χῶρα εἰσαγωγῆς του καί ἄδεια παραμονῆς θά χορηγῆται ἀπό τήν χῶρα στήν ὀποῖαν εἰσήλθαν καί θά πρέπη νά
παραμείνουν εκεῖ.
Η Εὑρωπαϊκη Ἔνωσις θά ἔχη πολλές παλινοδρομήσεις πού θἀ τίς προκαλέσουν πολλές αἰτίες. Στήν Ε.Ε. ἔχει ἐπικρατήσει τό δόγμα της παγκοσμιοποιήσεως με αποτέλεσμα οί ίθύνοντες νά άδιαφοροῦν γιά τήν βιομηχανική παραγωγή έπί Ευρωπαϊκοῦ ἐδάφους, νά ἀδιαφοροῦν γιά τήν δημογραφική εὐρωστία τῶν Εθνῶν τῆς Εὑρώπης, νά ἀδιαφοροῦν γιά τήν πολιτιστική ταυτότητα τῶν λαῶν τῆς Εὐρώπης.Εργοστάσια μετακομίζουν στήν Ασία. Ὁρδές τριτοκοσμικῶν φυλῶν είσβάλλουν στήν Εὐρώπη. Πολυπολιτισμικά ίδεολογήματα μέ σαφῶς άντι-ευρωπαϊκό
πρόσημο πλημμυρίζουν τίς πόλεις τῆς Εὐρώπης.Το μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό. Το ὑπό σύστασιν όμοσπονδιακό κρᾶτος θά ἀποτελέση τήν ταφόπλακα τῶν Εθνῶν τῆς Εὐρώπης καί οἰ λαοί τῶν μελλῶν θα τό συνειδητοποιήσουν. Κινητήριος δύναμις τοῦ ὀμοσπονδιακοῦ κράτους εἶναι οἰ τραπεζῖτες, οί κοσμοπολῖτες, καί οἱ γραφειοκρᾶτες τῶν Βρυξελλῶν.Η δημιουργία του θά άποδυναμώση ἔτι περαιτέρω τήν βιομηχανική, δημογραφική καί πολιτισμική βάσιν τῆς Ευρώπης. Σκοπός του εῖναι ἡ οἰκονομική ἐξαθλίωσις, ἡ φυλετική ἐπιμειξία, καί ὁ
πολιτισμικός συγκρητισμός προκειμένου να ἀφανιστῆ ἠ ἱερά ποικιλομορφία τῶν Ἐθνῶν, Φυλῶν, Πολιτισμῶν,
Οί Ευρωπαίοι γραφειοκρᾶτες, οί οποῖοι δέν εμφοροῦνται ἀπό κανένα ὄραμα, ἀντιλαμβάνονται τῶρα ὄτι ἡ Εὐρωπαϊκή «Ἔνωσις» ἔχει ἐκτροχιαστεί ἀπό τόν σκοπό της καί ἐκφράζουν φόβους ὄτι ἡ ἐνωποίησις δέν θά πραγματοποιηθῆ. Ο Ζαν Κλοντώ Γιούνκερ σε συνέντευξι ποῦ παραχώρησε στό γερμανικό περιοδικό Der Spiegel, προειδοποιεῖ ὄτι ἡ ἐνωμένη Ευρώπη ἀποτελεῖ τήν μοναδική εύκαιρεῖα γιά τήν ἤπειρο. Ο πρώην πρόεδρος τοῦ Eurogroup και πρωθυπουργός τοῦ Λουξεμβούργου, ἔκανε λόγο γιά ἐνδεχόμενο ἐπικίνδυνης κλιμακώσεως τῶν
συγκρούσεων στήν Εὐρώπη. “Όποιος πιστεύει ὄτι δέν τίθεται πλέον τό αἰώνιον ἐρώτημα περί εἰρήνης καί πολέμου στήν Εὐρώπη, μπορεῖ νἀ πλανᾶται οἰκτρά. Οι δαίμονες δέν ἔχουν φύγει, ἀπλά κοιμοῦνται”.
Η πολιτική ποῦ ἐφαρμόζει καί ἀκολουθεῖ ἡ Γερμανία ἔφερε στην επιφάνεια εχθρικά συναισθήματα, ποῦ κανείς θά πίστευε ὄτι εἶχαν ἐκλείψει ὀριστικά», αναφέρει ὀ Γιουγκερ και προσθέτει: «Ο τρόπος μἐ τόν ὀποῖον ὀρισμένοι ἀπό τη γερμανική πολιτική επετέθηκαν στήν Ελλάδα, ὄταν αὐτή εἰσῆλθε στήν κρίσι, ἔχει ἀφήσει στήν χῶρα βαθειές πληγές».Ο κ. Γιούνκερ δηλώνει θορυβημένος από τα αντιευρωπαϊκά συναισθήματα ποῦ ἔχουν ἀναπτυχθῆ στἠν γηραιά ἤπειρο ἐν μέσω κρίσεως, φέροντας ὡς παράδειγμα τά πανῶ τῶν διαδηλωτῶν στήν
Αθήνα μέ τήν γερμανίδα καγκελάριο Μέρκελ να φορᾶ ναζιστική στολή.
Όποια πλευρά πολιτικής ὀργανώσεως τῆς Εὐρωπαϊκῆς ’Ενώσεως και αν εξετάσει κανείς, θά διαπιστώση ὄτι ὄλα ἔχουν οδηγήσει σε ἕνα βουνό γραφειοκρατίας τεραστίου μεγέθους, σε μιά πλήρη απώλεια επαφής με την πραγματικότητα, σε μνημειώδη ἀναποτελεσματικότητα και κακή διαχείριση συνοδεύομενη ἀπό διαφθορά, έως ὄτου, τελικῶς, καί ὄτι κανένας ἀπό εκείνους τούς γενναίους στόχους πού ἔθεσαν οἰ ὀραματιστές τῆν Ἐνώσεως δέν ἐπιτυγχάνεται στην πραγματικότητα.