ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΕΝ ΟΥ ΠΑΙΚΤΟΙΣ

( ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΨΥΧΗΣ)
Κώστα Δημ. Χρονόπουλου
(Αρθρογράφου –Σχολιογράφου)
Σε καμιά περίπτωση η ομάδα της Βραζιλίας – είτε έπαιζε πλήρης ή με απουσίες – δεν άξιζε να προχωρήσει.
Ήταν συνηθισμένη, προβλέψιμη, και «τυχερή» που έφτασε στους 4. Επομένως είναι αδικαιολόγητη, νοσηρή η απαίτηση τους για κατάκτηση του τροπαίου.
Αυτό όμως που επακολούθησε τη συντριβή ξεπέρασε κάθε όριο.
Εγκατέλειψαν πικραμένοι οι Βραζιλιάνοι τα ποδοσφαιρικά γήπεδα για να …
παίξουν στο γήπεδο της παράνοιας:
Σπαραγμοί, ολοφυρμοί, μοιρολόγια, κατάρες, κηδείες και μνημόσυνα, αλλά και βιαιοπραγίες, δηώσεις, αυτοκτονίες, απειλές, εθνικό πένθος , για την … εθνική ταπείνωση (!….).
Η αλλοπαρμένη συμπεριφορά τους οφείλεται – κυρίως – στα εξής:
– Τ α ύ τ ι σ η:
Η ατυχής, φαιδρή πεποίθηση ότι η υπερηφάνεια, το γόητρο, το μεγαλείο ενός έθνους είναι άρρηκτα συνδεδεμένο / ταυτισμένο με ένα άθλημα / παιχνίδι. Το ποδόσφαιρο !!!…..
– Οιονεί θρησκεία:
Η λατρεία, η αναγόρευση του ποδοσφαίρου ως κάτι ιερό, σαν θρησκεία.
– Ελλειμματική παιδεία / καλλιέργεια (παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Δημιουργείται μια πολεμική ατμόσφαιρα για να διεξαχθεί ένα παιχνίδι (!).
«Ή ταν ή επί τας, εν τω γηπέδω να … τους πατάς», η μητρική Βραζιλιάνικη – και όχι εκεί μόνον δυστυχώς – προτροπή).
– Αδήριτη ανάγκη των λαών (κυρίως όσων βιώνουν τη φτώχεια, καταπίεση, περιθωριοποίηση ή –και – την αποικιοποίηση ) για ανάταση, ξέσπασμα, (δι) έξοδο από το τέλμα της ρουτίνας, της μιζέριας!
Άβυσσος πράγματι η ψυχή του ανθρώπου. Δυσπερίγραπτη η ψυχολογία της μάζας. Η υστερία της. Απρόβλεπτες, ανεξέλεγκτες οι αντιδράσεις. Τεράστιες, αβυσσαλέες οι συναισθηματικές διακυμάνσεις / μεταπτώσεις.
Με νίκη, εκτόξευση στον έβδομο ουρανό της αγαλλίασης της υπερηφάνειας, αλλά και της υπεροχής – φυλετικής, εθνικής-.
Με ήττα, απελπισία, στα τάρταρα, την εθνική ταπείνωση, καταστροφή (;).
Συνειρμικά θυμήθηκα την επιτυχία μας στο Πανευρωπαϊκό δέκα χρόνια πρίν:
Ντελίριο !!!
Άλλοι γίνανε «Εθνικά Υπερήφανοι». Κάποιοι «πήρανε την Πόλη και την Αγια- Σοφιά».
Ακόμη και οι αμετακίνητοι ΚΑΝΑΠΕΔΑΝΘΡΩΠΟΙ βγήκαν στις πλατείες, μαζί με τους καναπέδες τους (!).
Σημαιοστολίστηκε η Χώρα!…..
Οι πιο ενθουσιώδεις / τρελαμένοι εντελώς, πρότειναν τα γνωστά αρκτικόλεξα / ακρωνύμια : Π.Χ = προ Χριστού και Μ.Χ = μετά Χριστόν να σημαίνουν του λοιπού: ΠΧ = προ Χαριστέα (Σ.Σ αυτός έβαλε το περίφημο γκόλ) και ΜΧ = μετά Χαριστέα.
Βιώσαμε περίοδο θριάμβου και κατακτήσεων (Εθνικής – Ποδοσφαιρικής – Μεγάλης ιδέας).
Προσωπικά, ως φίλαθλος και δη ποδοσφαιρόφιλος, το χάρηκα αφάνταστα. Δεν κατάφερα όμως να νοιώσω … εθνικά Υπερήφανος.
Υ.Γ Την Μ.Χ (=μετά Χαριστέα) εποχή, επακολούθησε η Μ.Μ = Μετά Μνημόνιο . Οδυνηρή, αλλά και εξευτελιστική, εθνικά (όντως) ταπεινωτική. Άγνωστο για πόσο (δεκαετίες εννοώ) θα διαρκέσει.
Λέτε μία νέα ποδοσφαιρική επιτυχία να μας απαλλάξει από την, ποικιλώνυμη, εξαθλίωσή μας;
Εναλλακτικά – κάτι πολύ καλύτερο, τελεσφόρο – θα μας έσωζε αν περνούσαμε σε μία: Μ.Κ εποχή. (Μ.Κ = Μετά Κομματική!).