Το υπουργείο δημόσιας τάξης και η μεταφορική εξάρτηση των τετραπληγικών.

Δεν είναι αυτό κράτος νόμου, είναι κράτος νομικίστικου παραλόγου.
Μετά λοιπόν που λύθηκαν όλα τα προβλήματα ασφάλειας στους ελληνικούς δρόμους και έχοντας το κράτος εντοπίσει όλους όσους κυκλοφορούν χωρίς δίπλωμα, χωρίς κράνος, χωρίς ζώνη ασφάλειας ή με ανασφάλιστο όχημα και μετά τα τελευταία στοιχεία της τροχαίας τα οποία δείχνουν ότι οι θάνατοι από τροχαία έπεσαν στον μηδέν, πλέον ο νόμος και η κοινωνία έχει να αντιμετωπίσει μόνο τον κίνδυνο των τετραπληγικών, όταν αυτοί βρίσκεται συνοδηγοί στα δικά τους αυτοκίνητα.
Αυτή η νομοθετική εξουσία, αν δεν χρίζει ψυχιατρικής εξέτασης, σίγουρα διακατέχεται από το σύνδρομο του τυπολατρικού νομικού παραλόγου.
Στην Ελλάδα ο ανάπηρος τετραπληγικός δεν μπορεί να καλέσει έναν φίλο του ως οδηγό στο αμάξι του και να πάει μια βόλτα.
Πρέπει τετραπληγικός – βάση του νόμου – να επιλέξει ως οδηγούς μέχρι δύο άτομα, αν τρίτος βρεθεί παρέα ως οδηγός με τον τετραπληγικό να πηγαίνουν βόλτα, μπαίνει σε κίνδυνο η κοινωνία!!!
Αναρωτιέμαι, που είναι το πρόβλημα για τον νομοθέτη, αν αφήσει ελεύθερα τον κάθε τετραπληγικό να επιλέγει κάθε φορά που θέλει να βγει έξω, με ποιον οδηγό θα κάνει μια βόλτα, χωρίς να περιορίζεται η επιλογή του, βέβαια με προϋπόθεση να υπάρχει δίπλωμα οδηγήσεις.
Και, μέγα κίνδυνος για την εθνική ασφάλεια, δεν μπορεί το αμάξι του τετραπληγικού ούτε στο πλυντήριο , ούτε στο φαρμακείο, ούτε ένα κύκλο να κάνει γύρω από ένα τετράγωνο για να παρκάρει, χωρίς αυτόν μέσα.
Έτσι για να γίνεται αισθητή η ελευθερία κίνησης και κοινωνικοποίησης για κάθε τετραπληγικό.
Αυτή είναι βουλή, άβουλων νομοθετών.
Τετραπληγικός.