Φέργκιουσον, ή περί Αμερικανικού Αστυνομικού Κράτους
Επισημάνσεις Βετεράνου Κόγκρεσμαν
Tα γεγονότα στο Φέργκιουσον του Μισσούρι- δύο εβδομάδες ολονύχτιων συγκρούσεων του μαύρου πληθυσμού με πάνοπλες αστυνομικές δυνάμεις, εκατοντάδες συλλήψεις και συλλήψεις και κακοποίηση δημοσιογράφων- παρουσιάσθηκαν στις οθόνες της διεθνούς (και της Δυτικής ενημέρωσης) και προκάλεσαν εντυπώσεις και συσχετισμούς με τα γεγονότα της Γάζας.
Ο ιδιαίτερος εντυπωσιασμός της Δυτικής κοινής γνώμης αλλά και η έκδηλη στις δηλώσεις αμηχανία του προέδρου Ομπάμα και γενικότερα της Ουάσιγκτων, προφανώς οφείλεται στην κραυγαλέα αντίφαση που τόνιζε αυτό το φαινόμενο με την αυτοπροβολή των ΗΠΑ ως θεματοφύλακα της Δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο, αυστηρό επόπτη για τον σεβασμό τους και αμείλικτο τιμωρό καθεστώτων και χωρών όπου παραβιάζονται.
Το θέμα τροφοδότησε στις ΗΠΑ πλήθος σχολίων για την κατάσταση της υγείας της Αμερικανικής Δημοκρατίας, μεταξύ των οποίων και το κατωτέρω, του γνωστού για την μετριοπάθεια των διατυπώσεών του, βετεράνου κόγκρεσμαν και πρώην υποψηφίου για την προεδρία των ΗΠΑ δρα Ρον Πώλ:
Με υπέρτιτλο: «Αστυνομικό Κράτος»
Και τίτλο: ”Στο Φέργκιουσον ο Πόλεμος έρχεται Οίκαδε»
Ο δρ. Ρον Πωλ, γράφει στο άρθρο του τα εξής (Μετάφραση
Μ.Στυλιανού) :
« Η προσοχή της Αμερικής στράφηκε τελευταία από τη βία στη Γάζα και στο Ιράκ προς τη βία στο Φέργκιουσον του Μισσούρι, μετά τον σκοτωμό του Μάϊκλ Μπράουν. Ενώ δεν έχουν ακόμα έρθει στο φως όλα τα στοιχεία γύρω από αυτόν τον σκοτωμό, το σοκ από το να βλέπεις αστυνομικούς να χρησιμοποιούν δακρυγόνα ( ουσία απαγορευμένη και σε πολεμικές συγκρούσεις) και άλλα όπλα πολεμικού χαρακτήρα εναντίον Αμερικανών πολιτών, συμπεριλαμβανομένων των δημοσιογράφων που εκτελούσαν τα καθήκοντά τους σύμφωνα με την πρώτη τροπολογία του Συντάγματος, άρχισε μιαν ιδιαίτερα αναγκαία συζήτηση για την στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας.
Η αυξανόμενη χρήση στρατιωτικού εξοπλισμού από την τοπική αστυνομία είναι σύμπτωμα του αυξανόμενου απολυταρχισμού, όχι η αιτία του. (σημ. Τονισμένο στο κείμενο.) Η αιτία; Οι πολιτικές που ενθαρρύνουν την αστυνομία να αντιμετωπίζει τους Αμερικανούς ως εχθρούς που πρέπει να υποτάξει, αντί για πολίτες πού πρέπει να προστατεύει και να υπηρετεί. Αυτή η στάση εκτέθηκε σε επίδειξη όχι μόνο στο Φέργκιουσον, αλλά και στην αστυνομική βία που ακολούθησε την έκρηξη βόμβας στον Μαραθώνιο της Βοστώνης και στις αιφνιδιαστικές επιδρομές σε σπίτια των στρατιωτικοποιημένων αστυνομικών ομάδων SWAT.
Ένα ιδιαίτερα τραγικό θύμα της στρατικοποίησης της αστυνομίας και του πολέμου κατά των ναρκωτικών είναι το « μωρό Μπούνχαμ». Αυτό το νήπιο υπέστη βαρειά εγκαύματα και έπεσε σε κώμα, όταν μια χειροβομβίδα κρότου-λάμψης ρίχτηκε μέσα στην κούνια του από αστυνομικό μονάδας SWAT, που εισέβαλε στο δωμάτιο του μωρού ψάχνοντας για μεταμφεταμίνη.
Αυτοί που αναρωτιούνται γιατί η τοπική αστυνομία ολοένα και περισσότερο μοιάζει και δρα σαν στρατός κατοχής θα πρέπει να σκεφθούν ότι ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών ήταν η δικαιολογία για το «Πρόγραμμα 1033» του υπουργείου Αμύνης, το οποίο πέρισυ παραχώρησε σε τοπικά αστυνομικά τμήματα «πλεονάζοντα» στρατιωτικό εξοπλισμό αξίας 550 εκατομμυρίων δολλαρίων. Ο εξοπλισμός αυτός περιλάμβανε τεθωρακισμένα οχήματα και χειροβομβίδες, σαν αυτήν που σακάτεψε το νήπιο Μπούνχαμ.
Σήμερα τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών έχει επισκιάσει ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, ως το γενικής εφαρμογής πρόσχημα για την επέκταση του αστυνομικού κράτους. Είμαστε όλοι σε γνώση του πως η ομοσπονδιακή κυβέρνηση αύξησε τις αστυνομικές εξουσίες, μετά την τρομοκρατική επίθεση στη Ν. Υόρκη, με τον «Πατριωτικό Νόμο», την Υπηρεσία Ταξιδιωτικής Ασφάλειας και άλλα προγράμματα της Εσωτερικής Εθνικής Ασφάλειας. Σε λιγότερους είναι γνωστό πως ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας χρησιμοποιήθηκε για να δικαιολογηθεί η αυξημένη στρατιωτικοποίηση των αστυνομικών διοικήσεων σε βάρος της ελευθερίας μας. Από το 2002 το Υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας διέθεσε περισσότερα από 35 δισεκατομμύρια δολάρια σε τοπικές κυβερνήσεις για την αγορά τακτικού εξοπλισμού, τεθωρακισμένων στρατιωτικού τύπου και οχημάτων ανθεκτικών σε νάρκες.
Για την δικαιολόγηση αυτών των επιδοτήσεων αναφέρεται ο κίνδυνος της τρομοκρατίας. Ωστόσο οι μικρές πόλεις που δέχονται τάνκς και άλλα όπλα πολέμου, δεν τα κλείνουν στις αποθήκες μέχρι να εμφανισθεί κάποια πραγματική τρομοκρατική απειλή. Αντί γι’ αυτό, ο στρατιωτικός εξοπλισμός χρησιμοποιείται για την συνήθη αστυνομική λειτουργία.
Στους πολιτικούς αρέσει αυτό το πρόγραμμα, γιατί τους επιτρέπει να καυχώνται στα τοπικά ΜΜΕ για το πώς έχουν θωρακίσει την ασφάλεια των ψηφοφόρων τους. Φυσικά το νέο μικρό αδελφάκι του στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος ασκεί τρομακτική επιρροή στο Κογκρέσο. Ακόμη και πολλοί λεγόμενοι «προοδευτικοί» υποστηρίζουν την στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας, προκειμένου να έχουν την εύνοια των αστυνομικών ενώσεων.
Η αντιστροφή του επικίνδυνου ρεύματος στρατιωτικοποίησης της αστυνομίας μπορεί να αρχίσει με τον τερματισμό κάθε ομοσπονδιακής ανάμιξης στην τοπική αστυνόμευση. Το μόνο που απαιτείται είναι να αρχίσει το Κογκρέσο να εφαρμόζει το Σύνταγμα, το οποίο απαγορεύει στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση να ελέγχει ή να χρηματοδοτεί την τοπική επιβολή του νόμου. Επίσης δεν υπάρχει δικαιολογία για ομοσπονδιακούς νόμους για τα ναρκωτικά η για την χρησιμοποίηση της απειλής της τρομοκρατίας σαν πρόφαση για την αντιμετώπιση όλων των πολιτών σαν εγκληματιών εν δυνάμει…
Ωστόσο, το Κογκρέσο δεν πρόκειται να αποκαταστήσει την συνταγματική διακυβέρνηση της χώρας με δική του πρωτοβουλία. Ο αμερικανικός λαός πρέπει να αξιώσει από το Κογκρέσο να πάψει να διευκολύνει την ανάπτυξη ενός απολυταρχικού αστυνομικού κράτους που απειλεί την ελευθερία του.»
Η κατακλείδα του άρθρου, ενός, γνωστού για τα μετρημένα του λόγια, σεβάσμιου βετεράνου της αμερικανικής πολιτικής, ηχεί βαρυσήμαντα, στα ώτα όλης της ανθρωπότητας, και τα λέει όλα!
Μ.Σ.
