«Ο ΦΟΒΟΣ ΔΕΝ ΤΑ ΦΥΛΑΕΙ ΤΑ ΕΡ (Η) ΜΑ»
Κώστα Δημ.Χρονόπουλου
(Αρθρογράφου – Σχολιογράφου)
Ακούγεται παράξενο, να αναμιγνύεται η έννοια του φόβου, (“φ”) όταν πρόκειται για ελεύθερη έκφραση της βούλησης του εκλογικού σώματος μέσα στα πλαίσια ενός Δημοκρατικού Πολιτεύματος.
Δυστυχώς όμως ο «φ» κυριαρχεί και καθοδηγεί (;).
Εκτός από το δεδομένο ότι: ο Έλληνας δεν ψηφίζει, αλλά καταψηφίζει, έχει προστεθεί και το «φοβικό σύνδρομο».
Έντεχνα, έμμεσα, αλλά και ωμά /άμεσα/ απειλητικά (κατά περίπτωση και περίσταση) απειλείται ότι, αν δεν ψηφίσει τον τάδε κομματικό σχηματισμό, κινδυνεύει να κυβερνηθεί από τον (κακό) δείνα (!).
Πρόκειται για ανοίκεια, αντιδεοντολογική, αντιδημοκρατική, παραθεώρηση της ελεύθερης βούλησης των πολιτών.
Για περιφρόνηση του Κ.Δ.Πολιτεύματος, το οποίο (υποτίθεται ότι) κάποιοι διακονούν. Οι ανίκανοι να προσφέρουν θετικό, επωφελές και εθνωφελές έργο πολιτευόμενοι, προβάλλουν την –κατ’αυτούς –ακαταλληλότητα ή επικινδυνότητα των αντιπάλων τους, ως (μέγιστο;) προσόν, και εχέγγυο των δικών τους ικανοτήτων.
«Ψηφίστε μας, γιατί διαφορετικά θα έρθει ο ……… ».
Κατασκευάζουν, σκόπιμα και κουτοπόνηρα:
Μορμολύκεια, Μπαμπούλες, Αποδιοπομπαίους Τράγους, Άκρα και Ακραίους, Ευαίσθητους και Αναίσθητους, Προοδευτικούς και Οπισθοδρομικούς /Συντηρητικούς, Δημοκράτες και μη, Φασίστες και Αριστεριστές. Απ΄όλα έχει ο μοχθηρός κομματικός μπαχτές (!)
Ορισμένοι καταφεύγουν και σε … πολιτική τυμβωρυχία (!) προκειμένου να αντλήσουν (πολιτικά;) επιχειρήματα. Συλούν τους τάφους του Χίτλερ, του Στάλιν. Αναξέουν εμφυλιοπολεμικές πληγές. Απογοήτευση!
Τα κόμματα δεν χρειάζεται να διαθέτουν πλέον συγκεκριμμένο πρόγραμμα. Ούτε οι πολίτες χρειάζονται (;) κάτι τέτοιο, αφού έχουν «εκπαιδευτεί» να ακούνε μόνον καταγγελτικό λόγο για τους άλλους, τους απέναντι (!).
Τελευταία δόθηκε έμφαση στην προβολή του «Αντιπάλου δέους» από τους δικούς μας κυβερνώντες, και στις διαπραγματεύσεις τους με την Τρόικα:
«Μη μας πιέζετε πολύ γιατί θα πέσουμε και τότε θα έρθει η Αξ. Αντιπολίτευση στα πράγματα». (!)
Η Αντιπολίτευση (παραδοσιακά έτσι συμβαίνει ) πάλι, αντί να εμφανίσει συγκεκριμμένο, συγκροτημένο, εφαρμόσιμο πρόγραμμα διακυβέρνησης
–ως εναλλακτική πρόταση – περιορίζεται σε καταγγελτικό λόγο και ρόλο, στηλιτεύοντας τα κακώς κείμενα της συγκυβέρνησης.
Μέσα λοιπόν σε ένα νοσηρό κλίμα αλληλοκατηγοριών καλείται ο τρομοκρατημένος πολίτης να ασκήσει το εκλογικό δημοκρατικό του δικαίωμα /καθήκον.
Υ.Γ Ποιος άραγε να το πίστευε, πως θα καταντούσε ο ιθαγενής ο καημένος,
που νόμιζε πως βολευότανε, κάτω από τη δημοκρατική σκέπη σκιασμένος,
οτι θα ‘ρχοτανε η ώρα που –απροστάτευτος και εγκαταλελλειμένος –
θ’ άρχιζε να τρέμει φοβισμένος, από τη «Δημοκρατία» του …σκιαγμένος;
Διαψευστήκανε οι προσδοκίες, εφιαλτικά τα όνειρά του.
Είδε αυτούς που εμπιστεύτηκε να καταστρέφουν τη ζωή του,
να συρρικνώνουνε το βιός του, καθώς και την ίδια την Πατρίδα του,
να σκοτώνουν οι ΕΛΠΙΔΟΚΤΟΝΟΙ, την ελπίδα του !!!
Αρχίζει να συνειδητοποιεί πως πρέπει να αποφεύγει τους μαστροπούς.
Να πάψει να συναγελάζεται με πολιτικάντηδες αγαπητικούς.
Δεν αισθάνεται όμως καλά. Έχει ανάγκη να επισκεφτεί επιστήμονες ειδικούς,
μήπως και γλυτώσει από τους φόβους, τις φοβίες, τους φοβερούς – αθεόφοβους – πολιτικούς.
