Σε τούτη την προεκλογική αναμέτρηση κυριαρχεί η συνθηματολογία. Πολύ βολικό για τα κόμματα εξουσίας που κυβέρνησαν τα τελευταία δέκα χρόνια και τα οποία χωρίς αξιόπιστο κοστολογημένο σχέδιο για την Ανάπτυξη καταφεύγουν στην κινδυνολογία αντί για την ανάπτυξη των προγραμμάτων τους. Αναφέρονται γενικά και αόριστα σε επενδύσεις που θάρθουν κι αν κάποια στιγμή τους ζητηθεί ένα παράδειγμα μεγάλης επενδύσεως που πραγματοποίηθηκε επι των ημερών τους, αισθάνονται λυτρωτική γιαυτούς την αναφορά στην επένδυση της κινεζικής εταιρίας Cosco, στο λιμάνι του Πειραιά.
Ας δούμε λοιπόν πόσο σοβαρή για τον τόπο μας είναι αυτή η επένδυση: Με το Ν.3755/2009 κυρώθηκε από τη Βουλή η σύμβαση παραχώρησης χρήσης και εκμετάλλευσης των προβλητών ΙΙ και ΙΙΙ μεταξύ του Ο.Λ.Π. και της Cosco Pacific Ltd.
Η σύμβαση υπεγράφη την 25.11.2008 και τέθηκε σε ισχύ την 1/10/2009.Η διάρκεια της σύμβασης προβλέπεται για 35 χρόνια με αντάλλαγμα σε τρέχουσες τιμές 4,3 δισ. €, 79% του οποίου είναι εγγυημένο, ενώ θα πραγματοποιηθούν και επενδύσεις συνολικού ύψους 620 εκ. €
Εφ´ όσον η συνολική πρόσοδος για 35 χρόνια είναι 4,3 δις €, η μέγιστη προσδοκώμενη πρόσοδος κατ´έτος δεν ξεπερνάει τα 123 εκατ. € Το μέσο επενδυτικό όφελος των περίπου 18 εκατ., κατ´ έτος, δε θεωρώ ότι μπορεί να αξιολογηθεί τελικά ως καθαρή πρόσοδος.
Πόσο συμφέρουσα είναι αυτή η σύμβαση για το Ελληνικό δημόσιο; Τι θα λέγατε να συγκρίνουμε την πρόσοδο που είχε το Λιμάνι του Πειραιά πριν 2400 χρόνια με αυτή που του εξασφαλίζει η σύμβαση με την Cosco. Ο αρχαιολόγος καθηγητής Robert Garland ο οποίος έχει μελετήσει επισταμένα τον Πειραιά, The Piraeus (Duckworth, 1987), στο βιβλίο του Daily life of the Ancient Greeks, αναφερόμενος στο λιμάνι του Πειραιά σημειώνει: ” Ο Πειραιάς λειτουργούσε όχι μόνο ως κέντρο εξαγωγής των προϊόντων της Αθήνας και εισαγωγής αγαθών που προορίζονταν για αυτήν αλλά επίσης και σαν χώρος προσωρινής αποθήκευσης και μεταφόρτωσης για τους εμπόρους που εύρισκαν πιο βολικό να χρησιμοποιούν τις ασυναγώνιστες εγκαταστάσεις του από το να διαπραγματεύονται άμεσα με τις πηγές εφοδιασμού τους. Με δεδομένο το γεγονός ότι οι καιρικές συνθήκες στο Αιγαίο ήταν απρόβλεπτες στη διάρκεια των μηνών του χειμώνα, το εμπορικό λιμάνι, γνωστό ως “εμπόριον”, βούιζε με φρενίτιδα δραστηριότητας το μισό χρόνο του έτους, ενώ ήταν νεκρό τον άλλο μισό…Για όλα τα φορτία που έφθαναν ή αναχωρούσαν από τον Πειραιά καταβαλλόταν φόρος ο οποίος το 399 π.Χ απέφερε έσοδα πάνω από 18.000 τάλαντα! “
Οι κύριες μονάδες των Αθηναϊκών νομισμάτων ήταν οι εξής: 6 οβολοί = 1 δραχμή, 100 δραχμές = 1 μνα, 60 μνες = 1 τάλαντο. Άρα τα 18.000 τάλαντα Χ 60 μνες/ τάλαντο Χ 100 δραχμές / μνα μας κάνουν συνολικά 108 εκατ. δραχμές πρόσοδος από φόρους κατ´ έτος. Το μεροκάματο της εποχής ήταν 1 δραχμή, Αν δεχθούμε ως σημερινό μεροκάματο τα 30 € τότε, σε σημερινές τιμές, η πρόσοδος του λιμανιού του Πειραιά, για μισό χρόνο λειτουργίας και για εμπορική κίνηση ασύγκριτα μικρότερη από αυτή που πραγματοποιείται με τα κοντεινερς που διακινούνται με λιμενικό διαχειριστή την Cosco, έφτανε τα 3.24 δις € κατ´ έτος! 26 φορές μεγαλύτερη πρόσοδος από αυτή των 123 εκατ. € που προβλέπει η σύμβαση της Cosco!!!
Ο χώρος ενός άρθρου δεν επιτρέπει εκτενή αναφορά σχετικά με το πόσο αξιοποιήσιμο είναι το λιμάνι του Πειραιά στο θαλάσσιο εμπόριο της Ανατολικής Μεσογείου και της Μαύρης Θάλασσας για την δυνητική προσέλκυση ξένων επενδύσεων και την επέκταση των υποδομών, την ανάπτυξη της τοπικής και εθνικής οικονομίας μέσω των συνδεδεμένων με την ανάπτυξη του λιμένα παραλιμενικών δραστηριοτήτων όπως οι ναυπηγοεπισκευές, οι τροφοδοσίες εφοδίων και καυσίμων, η πρακτόρευση πλοίων κ.α. τη δυνατότητα βελτίωσης διακίνησης εισαγωγών κι εξαγωγών με ταχύτερες και οικονομικότερες διαδικασίες, την προστασία των εργασιακών δικαιωμάτων του υφιστάμενου προσωπικού και τη δημιουργία σημαντικού αριθμού νέων θέσεων εργασίας, την προσέλκυση φορτίου μεταφόρτωσης για τρίτες χώρες με στόχο την αύξηση των εργασιών στο λιμάνι και τις παραλιμενικές δραστηριότητες. Αυτά και άλλα, όπως αναπτύσσει στη διδακτορική διατριβή της στο ΠΑΠΕΙ για την εξέλιξη των οικονομικών δεικτών του ΟΛΠ από 1985 έως 2010, η κ. Βασιλική Παράσχου, προσδοκώνται ως θετικές συνέπειες της σύμβασης με τους Κινέζους. Το θλιβερό συμπέρασμα της αξιόλογης αυτής διατριβής είναι: “Εφόσον δε μπορούμε μόνοι μας να διαχειριστούμε σωστά την περιουσία μας, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να διαπραγματευτούμε όσο το δυνατόν καλύτερα την παραχώρησή της”.
Το συμπέρασμα αυτό, μοιραία, οδηγεί στα παρακάτω ερωτήματα: Γιατί οι Κινέζοι μπορούν να κάνουν αυτό, που εμείς, με παράδοση, για να μη πω τεχνογνωσία, 2.400 ετών δεν μπορούμε να κάνουμε από μόνοι μας; Γιατί τελικά μια σύμβαση μαζί τους να δείχνει, έστω και αυθαίρετα προσεγγιστικά, τόσο ετεροβαρής; Γιατί να είμαστε ανίκανοι τόσο στη διαχείριση της περιουσίας μας όσο και στις διαπραγματεύσεις; Η απάντηση ίσως βρίσκεται σε όσα αναφέρει παρενθετικά για τη δημόσια διοίκηση της Κίνας, στο ενδιαφέρον και εξαιρετικά επίκαιρο βιβλίο του ο καθηγητής Νίκος Κοτζιάς με τίτλο “Πατριωτισμός και Αριστερά”: ” Στην Κίνα οι δημόσιες θέσεις καταλαμβάνονταν τον 18ο αιώνα από απόφοιτους των σχολών δημόσιας διοίκησης που είχαν τρεις βαθμίδες. Αν το ελληνικό μεγαλείο ήταν ο πολιτισμός και η αθηναϊκή δημοκρατία, εκείνο της Κίνας ήταν -μαζί με τον πολιτισμό- η συγκρότηση ήδη από 2.000 χρόνια ενός σύνθετου κράτους και μιας ορθολογικής δημόσιας διοίκησης. Στο κατα πολύ πιό συγκροτημένο κινέζικο κράτος, σε σχέση με τα ευρωπαϊκά της εποχής, το κριτήριο κατάληψης δημόσιων αξιωμάτων ήταν η μόρφωση και η εμπειρία και όχι η καταγωγή”.
Πιστεύω πως έφθασε η ώρα της αλήθειας για τη δική μας δημόσια διοίκηση. Οι καταβολές του πελατειακού κράτους, συνυφασμένες με τη διαφθορά της ντόπιας ολιγαρχίας και του πολιτικού μας κόσμου πολλά μέλη του οποίου αναδεικνύονται σε ανώτατα αξιώματα με κριτήριο την καταγωγή, την έχουν καταστήσει ανίκανη να υπερασπισθεί και να προάγει τα συμφέροντα του λαού μας.
Από τη δημόσια διοίκηση λοιπόν πρέπει να αρχίσουμε να ξαναχτίζουμε τη ρημαγμένη μας Οικονομία. Είναι δική μας ευθύνη η σωστή επιλογή των πολιτικών στις εκλογές της 25ης του Γενάρη. Και είναι δική τους ευθύνη, εν συνεχεία, η σωστή οργάνωση των δημοσίων υπηρεσιών, ο σεβασμός στον ΑΣΕΠ, η διαρκής επιμόρφωση των υπηρετούντων δημοσίων υπαλλήλων κι όχι οι δήθεν αξιολογήσεις που οδηγούν σε οριζόντιες περικοπές και σε διαθεσιμότητα…Λαός και πολιτική ηγεσία ας αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν, αν θέλουμε να έχουμε μέλλον εμείς και τα παιδιά μας.
Δημήτρης Ματσικούδης
σσΟ: Διαφωνούμε με το παραδειγμα του άρθρου, καθώς αποτελεί την μόνη προσοδοφόρο, γεωπολιτικά επιτυχημένη και αμίζωτη επένδυση των τελευταίων ετων.
5 δις Ευρω για το δημόσιο, όταν καποιοι θελουν να πουλήσουν το λιμανι για… 300 εκατομμυρια (και φυσικά να τσεπωσουν ιδιώτες τα 5 δις).