Κώστα Δημ.Χρονόπουλου
(Αρθρογράφου -Σχολιογράφου)
Φαίνεται πως θα πάρει χρόνια η ανάκτηση της πολιτικής πρακτικής και η – συνακόλουθη – επαναφορά του “Πολιτικού Συστήματος” (“Π.Σ”).
Επί του παρόντος, και του αμέσου μέλλοντος (μεσοπρόθεσμα:) θα πορευτούμε, και θα βολευτούμε με τις μεταλλάξεις:
Την κομματική πρακτική και το “Κομματικό Σύστημα” (“Κ.Σ”).
Λίγες ημέρες πέρασαν από την διεξαγωγή των (πρόωρων) εκλογών και την ετυμηγορία του Εκλογικού Σώματος, αλλά η χθεσινή Συγκυβέρνηση, νυν Αντιπολίτευση δεν το έχει αντιληφθεί (!….).
Συνεχίζει με προεκλογικούς τόνους να κριτικάρει, να αμφισβητεί, να επιτίθεται στην νέα Συγκυβέρνηση.
Θα μου παρατηρήσετε: “Ε! και; που έγκειται η πρωτοτυπία ; πάντα έτσι δεν γινότανε; Διαχρονικά δεν άρχιζε η αμφισβήτηση, επίθεση, υπονόμευση της, εκάστοτε, κυβέρνησης από την, εκάστοτε, Αντιπολίτευση;”.
Δίκιο έχετε.
Μόνο που τούτη τη φορά χρειάζεται περισσότερη σύνεση, επίγνωση, αυτοσυγκράτηση.
Και – βέβαια – δεν (συν) καλύπτεται η κομματική αντιπαλότητα και ο πόνος για την απώλεια της εξουσίας – με έκφραση- δήθεν; – ευχών για επιτυχία του έργου / διαπραγματεύσεων των Κυβερνώντων.
Είναι -επιεικώς-κωμικό ο κος Αρχηγός της ΝΔ και πρωτοκλασάτα στελέχη της να εμφανίζονται ως …σωτήρες /καπεταναίοι που θα πάρουν το πηδάλιο και θα το στρίψουν, ώστε να αποφευχθεί η προς …. τα βράχια πορεία που χάραξαν οι ΣΥΡΙΖΑ / ΑΝΕΛ.
Ασφαλώς και δεν θα ασχοληθώ με το ποιοί επέλεξαν τα βράχια και το ναυάγιο. Ούτε γιατί δεν οδήγησαν το σκάφος σε ήρεμα νερά, όταν είχαν στα χέρια τους το τιμόνι /κουμάντο.
Επειδή, αφ’ενός είναι γνωστά (και εκ του εκλογικού αποτελέσματος) αλλά, αφ’ετέρου δεν συνηθίζω να χτυπώ όσους έχουν πέσει κάτω / ηττηθεί.
Εκείνο όμως που θα ήθελα να τονίσω είναι:
• Η αδυναμία (αυτο)ελέγχου, αυτοσυγκράτησης.
• Ο αχαλιναγώγητος κομματισμός.
• Η απώλεια επαφής με τα νέα δεδομένα.
• Η εμμονή στις παλαιομοδίτικες πρακτικές του πολιτικαντισμού.
• Η επιπολαιότητα – Σε ηγετικό στελεχιακό δυναμικό – η οποία δεν τους επιτρέπει να: “κρατήσουν λίγο …. “πισινή”. Ή να αναλογιστούν πως μπορεί: “Να ‘χει πίσω η αχλάδα την ουρά”.
Τι θα γίνει, δηλαδή, αν αύριο, σε λίγες μέρες η Κυβέρνηση καταφέρει – έστω κάτι περισσότερο – από ό,τι εκείνοι;
Θα υποστούν νέα – μετεκλογική – απογοήτευση αναιτιολόγητα;
Αλλά και αν αποτύχουν οι διαπραγματεύσεις, τι φαντάζονται ότι άμεσα θα κληθούν εκείνοι να συνεχίσουν το θεάρεστο, προηγούμενο έργο τους;
ΥΓ Μήπως εκεί στη Συγγρού θα πρέπει να καταφύγουν στα, όποια, ψήγματα σοβαρότητας τους απόμειναν;
Ή – εναλλακτικά – να διαβάσουν (καιρός είναι οι ξεροκέφαλοι / ξερόλες) αυτά που τους γράφουμε;
