Δεν πάμε με νεροπίστολα αλλά με «πυροβόλα» και «σπαθιά», στους «αιμοδιψείς τυράννους» και «δολοφόνους των λαών»
Όταν κλείνεις δουλειές πρέπει να είσαι σκληρός και να κρατάς «περίστροφο», έλεγε.. ο Αριστοτέλης Ωνάσης. Επομένως, δεν πάμε με νεροπίστολα αλλά με «πυροβόλα» και «σπαθιά» στους «πλιατσικολόγους» και «αιμοδιψής» τυράννους» και «δολοφόνους των λαών». Δεν πάμε στους «Αιμοσταγείς» τους «Γότθους, Βησιγότθους, Οστρογότθους, Φράγκους και Γερμανούς» που «καμουφλάρονται» πίσω από το «Euro τους Group» (Γερμανογκρουπ) και «Ευρωπαϊκής (δήθεν) τους Ένωσης». Οι λαοί δεν διαπραγματεύοντε με «εγκληματίες» και δεν «εκχωρούν» κανένα δίκιο τους.
Αντίσταση ως την «Ανατροπή» αυτών των «εγκληματιών». Εξ άλλου, γνωστό εκ των προτέρων είναι, πως με τον Διάβολο συμφωνίες δεν γίνονται. Το αποτέλεσμα μαζί του, εσύ είσαι ο παντοτινά χαμένος. Εκτός και αν θέλεις να του ρίξεις αγιασμό; Αγιάζεται όμως Αυτός; Επομένος, δεν υπάρχει το «ολίγον έγκυος». Ή είσαι ή δεν είσαι. Κομμένα λοιπόν τα παραμύθια. Κομμένα λοιπόν τα παρακάλια του τύπου: αφήστε μας να ανασάνουμε. Σε τι χάλια κατάντησε ο Ελληνισμός; Σε ποιά οικονομική δυσπραγία έφτασε Ελλάδα και Κύπρος. Στην άκρη του κρεμού, χέρι χέρι μάνα και κόρη. Ποιός σας το παραλάλησε φτωχές μου; Παραμένετε και πάλι σε «Μνημόνια υποταγής» με άλλο… «περιτύλιγμα». Βαριές υποχρεώσεις… για τις επόμενες γενιές των «Ελληνοπουλων». Διακόσια τόσα χρόνια πληρώνουμε τις «βδέλλες», τους δήθεν φίλους σκύλους συμμάχους της κακιάς ώρας. «Φτάνει πια». Και το γελοίο της υπόθεσης, είναι που έχουμε καταντήσει οι ζήτουλες στους πραγματικούς «Επαίτες»! Γίνεται αυτό μωρέ; … Παρτε την απόφαση λοιπόν και με θάρρος και τόλμη προχωρήστε, μάνα και κόρη, με μια γροθιά, με ένα σάλτο σαν ένας σύχρωνος Ηρακλής, με τη δύναμη του Θησαία και την λογική του πολιμήχανου Οδυσέα αποτυνάξεται τα μνημόνια και την τρώικα απο τους όμους των Ελλήνων.
Η Κοινωνία των Ανθρώπων που σέρνονται, με υποχρεώσεις πολλές και δικαιώματα λίγα. Άνθρωποι στο όριο της φτώχειας, και κάτω απο το όριο αυτό, όσο είναι δυνατό. Επιστροφή στο Πίσω, ολοταχώς και με μεγάλα άλματα. Η Πορεία προς τα Εμπρός αναβάλλεται επ’ αόριστον, τόσο όσο ΕΜΕΙΣ θα το θελήσουμε. Το Παιχνίδι πια, δεν το παίζουν οι Άλλοι, το παίζουμε Εμείς. Το Παιχνίδι ίσαμε τα τώρα, ήταν Ευθύνη των Άλλων. Σήμερα, είναι Ευθύνη δική Μας. Παίζουν σε βάρος μας, επειδή εμείς το επιτρέπουμε. Παίζουν εν ου παίκτοις. Διότι αρνούμαστε να παίξουμε το δικό μας παιχνίδι. Είναι η ώρα της Αλήθειας. Είναι η ώρα να διαγράψουμε το Ψέμα. Το Ψέμα ότι οι Άλλοι θα πάσχιζαν να μας εξασφαλίσουν ένα ανώτερο βιοτικό επίπεδο, καλύτερο απο το χθες. Τούτη η Διαχρονική Υπόσχεση, αποδείχτηκε ένα Μεγάλο Διαχρονικό Ψέμα. Είναι η ώρα, να πάρουμε στα χέρια μας τη δική μας Υπόθεση. Πρώτο μέλημά Μας, ν’ απαλλαγούμε απο το Διεφθαρμένο Χθες και τους Διαχειριστές του. Ίσαμε τα τώρα, μέναμε, και είμασταν ευχαριστημένοι με αυτό, στο να λοιδορούμε τους Χτεσινούς και Σημερινούς Διαχειριστές της Υπόθεσής Μας. Πρέπει, επιτέλους, να λοιδορήσουμε όσους επέλεγαν και επιλέγουν εκείνους που στη συνέχεια θα λοιδορήσουν. Είναι η στιγμή, αφού είπαμε όσα έπρεπε να πούμε για τους Διαχειριστές των Υποθέσεών μας, αφού τους λοιδορήσαμε δίκαια, από δω και πέρα να μαζέψουμε τη σκέψη μας πάνω στο τι θέλουμε από δω και πέρα.
Τι θέλουμε και κυρίως, τι οραματιζόμαστε σε τούτο το τόπο, και με ποιες ασφαλιστικές δικλείδες, ότι στο εξής ο λαός δεν θα είναι ο παθητικός αποδέκτης σημαντικών αποφάσεων που τον αφορούν, αλλά που θα ερωτάται και θα μετέχει ουσιαστικά στη λήψη αποφάσεων. Είναι η ώρα να αναλογιστούμε τις δικές μας ευθύνες. Κάναμε ό,τι έπρεπε; Κάνουμε ό,τι πρέπει; Τι ήταν αυτό που έπρεπε να κάνουμε και δεν το κάναμε, τι είναι αυτό που πρέπει να κάνουμε;
Θεωρώ τον εαυτό μου αναρμόδιο να δώσω απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά, αν και έχω κάποιες, για τον λόγο ότι, πιστεύω, τη στιγμή αυτή εκείνο που μετρά είναι η ατομική περισυλλογή.
Κι ο καθένας, είναι σε θέση να φτάσει σε συμπεράσματα, χωρίς καθοδηγητές. Καθοδηγητές μας, ήτανε και είναι ο Φόβος, η Αγωνία, ανακατωμένα με ένα αυτοκρατορικό ξάπλωμα στο καναπέ, έχοντας ρημάξει τους φραπέδες, τα τσάγια και τα ουίσκια. Πρέπει να ανταλλάξουμε το Φόβο, την Αγωνία… και τους φραπέδες με κάτι που να προσφέρει Όραμα και Ελπίδα. Και στην ανάγκη, αν δεν βρίσκεται διαθέσιμο Όραμα και Ελπίδα, να τα κατασκευάσουμε εξ αρχής. Πρέπει ο καθένας μας να κοιτάξει τον εαυτό του και τη ψυχή του. Είμαστε, πρώτα απο όλα εμείς; Είμαστε ο εαυτός μας; Είμαστε ζωντανοί ακόμα, ή απλά αναπνέουμε; Πως μπορούμε να λέμε ότι είμαστε «ζωντανοί» όταν είμαστε εγκλωβισμένοι σε πολιτικά αυτοκαταστροφικές σκέψεις και συμπεριφορές; Όταν μας έχει κυριεύσει ο φόβος να μη χάσουμε τα χαμένα; Όταν μας απειλούν με ένα τέτοιο φόβο; Πώς μπορώ να ερμηνεύσω το φόβο μου, τη συμπεριφορά μου, ότι πρέπει να στηρίξω όσους «υποσχέθηκαν, δεσμεύθηκαν», ότι δεν θα μου μείωναν περισσότερο τη σύνταξή μου, όταν ήδη κοντεύει η ώρα να μετατραπεί από σύνταξη σε φιλοδώρημα, αν συνεχιστεί αυτή η πολιτική, και αυτό είναι κάτι που περισσότερο από το να το φοβούμαι, το περιμένω να συμβεί; Πόσο υγιής είναι αυτός, όχι πια φόβος, μα ο πολιτικά αυτοκτονικός ιδεασμός; Πώς μπορώ να ερμηνεύσω το φόβο μου, τη συμπεριφορά μου, ότι πρέπει να στηρίξω όσους «υποσχέθηκαν, δεσμεύτηκαν» ότι δεν θα μου μείωναν περισσότερο το μισθό μου, ότι θα μου εξασφάλιζαν τις καταθέσεις μου, τις αποταμιευμένες με δουλειά ετών για ώρα ανάγκης, όταν ήδη τις έχουν «κουρέψει» αριστοτεχνικά και προτώτηπα; Πώς μπορώ να ερμηνεύσω το φόβο μου, τη συμπεριφορά μου, ότι πρέπει να στηρίξω όσους με έγδαραν με αντάλλαγμα μοναδικό πια, ότι «παρέμεινα στο ευρώ», όταν δεν μου έμεινε ευρώ στη τσέπη ως εισόδημα, ως αποταμίευση, ως περιουσιακό στοιχείο, όταν τούτη η εξαθλίωση δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία εξαθλίωση επί ημερών «Λίρας», παρά μονάχα επί ημερών τουρκοκρατίας τους προηγούμενους αιώνες;
Ήμαστε παραδομένοι στο φόβο, ο πόνο μας έχει αρκετά εξουθενουμένους, ώστε να μην έχουμε καμία διάθεση, κανένα κουράγιο αντίδρασης, και εμείς να φοβόμαστε να απαλλαγούμε απο αυτόν τον πόνο.
Είναι η Στιγμή; Η Στιγμή της Απόρριψης όλων εκείνων που μας πλήγωσαν, μας εξευτέλισαν, που φτώχυναν πρώτα απο όλα τη ψυχή μας πριν φτωχύνουν τη τσέπη μας. Τουλάχιστον ας αρχίσουμε από κάτι απλό, αλλά ουσιαστικό. Τέρμα η κάθε κουβέντα με την Αθλιότητα. Θα είναι μια μεγάλη αρχή. Φαίνεται «ήσσονος» σημασίας πράγμα, αλλά, είναι το πιο σημαντικό. Πρέπει να αποκλειστεί η Αθλιότητα από κάθε είδους παραπέρα συνομιλία μαζί της. Η δοκιμή του νέου, είναι η αναπόφευκτη οδός να παρακάμψεις και απαλλαγείς από την παμπάλαια Αθλιότητα που απειλεί να σε εξαϋλώσει. Η αποτυχία της δοκιμής, σε κανένα νοήμονα άνθρωπο δεν εκλαμβάνεται ως μήνυμα να την αποφεύγει. Το λάθος, η αποτυχία, διδάσκει. Δεν αποτρέπει από τη δοκιμή. Το να κάτσεις στα αυγά σου, με τη σκέψη ότι δεν θα σου βγει μια δοκιμή να απαλλαγείς από μια κατάσταση που σε σκοτώνει, είναι τουλάχιστον ανόητο. Αλλού βρίσκεται ο κίνδυνος. Ο κίνδυνος βρίσκεται στο να «κολλήσουμε» στο λάθος μας για σχεδόν ολόκληρη τη ζωή μας.
Έπρεπε να φθάσουμε στο χείλος της καταστροφής, στα πρόθυρα μιας επικείμενης εθνικής τραγωδίας και στην ταπείνωση του λαού μας, από τους εξωτερικούς εχθρούς και τους εσωτερικούς Βρούτους, για να καταλάβουμε, αν καταλάβαμε, ότι τόσα και τόσα χρόνια άλλοι ύφαιναν τα κουστούμια και τις στολές που βλέπαμε να φοράνε οι αποκαλούμενοι «εθνοσωτήρες».
Ντίνος Ορφανός ΤΡιμίκλινη
Email: [email protected]
