ΟΙ «ΥΑΙΝΕΣ», ΟΙ «ΚΑΚΟΒΟΥΛΟΙ» ΚΑΙ ΟΙ «ΒΙΑΣΤΙΚΟΙ»

Του Γεωργίου Παπασίμου
Δικηγόρου
Μέλους Δ.Σ. του «ΠΡΑΤΤΩ»
​Κλείνοντας έναν μήνα από την εκλογική αναμέτρηση της 25ης Ιανουαρίου και την λειτουργία της νέας Κυβέρνησης Κοινωνικής Σωτηρίας της Χώρας, αν και το χρονικό αυτό διάστημα είναι ελάχιστο, έχουν, ήδη, συντελεσθεί πολύ σημαντικά πολιτικά αποτελέσματα, που αφορούν την Χώρα και τον Λαό και, ως εκ τούτου, μπορεί να γίνει μια πρώτη αποτύπωση και προσέγγιση της νέας πολιτικής πραγματικότητας.
​Σ’ αυτές τις καταιγιστικές νέες συνθήκες, που διαμορφώθηκαν μετά τις Εκλογές στον διεθνή χώρο και με βάση την διαπραγμάτευση, που υπήρξε, συντελέσθηκε ο επαναπροσδιορισμός της θέσης της Ελλάδος, από μία «βολική αποικία χρέους» καθ’ όλη την προηγούμενη εξαετή μνημονιακή κηδεμονία, σε μία Χώρα, που αναζητά την ισοτιμία της και την εθνική της κυριαρχία σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης.
​Αυτός ο επαναπροσδιορισμός αποτελεί, ήδη, ένα μεγάλο πολιτικό επίτευγμα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο «πόλεμος» αυτός για την Ελλάδα έχει κερδηθεί, καθόσον το Ευρωπαϊκό περιβάλλον κάτω από την Γερμανική ηγεμονία έχει πολλές ατραπούς. Τα δύσκολα είναι μπροστά, και ειδικότερα στο τελικό σχέδιο συμφωνίας μετά την παρέλευση της τετράμηνης συμφωνίας, όπου η Χώρα μας θα αντιμετωπίσει αυτή την Γερμανική σκληρότητα και επιθετικότητα, η οποία έχει συμμάχους, όχι μόνο τους κλασσικούς Βόρειους «δορυφόρους» της, αλλά και τις σημερινές δεξιές πολιτικές ηγεσίες του Ευρωπαϊκού Νότου (Ισπανία, Πορτογαλία), παρά το γεγονός, ότι τα συμφέροντα των Λαών τους ταυτίζονται με αυτά της Ελλάδας.
​Η συμφωνία, που τελικά επετεύχθη για το τετράμηνο, αποτελεί μία μεγάλη πολιτική πρόκληση για την Κυβέρνηση Σωτηρίας, αφού, παρά τις επιφυλάξεις, που μπορεί κάποιος αντικειμενικός παρατηρητής να έχει, για πρώτη φορά μετά την ένταξη της Χώρας στον μνημονιακό «ζυγό», η Ελλάδα μπορεί να θέσει τις δικές τις προτεραιότητες και τις δικές τις πολιτικές, για ένα σχέδιο πολιτικής ανόρθωσης της Χώρας και παραγωγικής ανασυγκρότησης της οικονομίας, η οποία βρίσκεται εδώ και επτά ολόκληρα χρόνια στον «παγετώνα» της ύφεσης.
​Και ενώ, αντικειμενικά, παρά τα υπάρχοντα προβλήματα, η Χώρα για πρώτη φορά έχει «αναπνεύσει» και ο «ποδοπατημένος» Ελληνικός Λαός έχει δει απτές τις ελπίδες να έρχονται στο προσκήνιο, επιχειρείται και εμφανίζεται από διάφορα αλληλοσυγκρουόμενα κέντρα και χώρους μία προσπάθεια πολιτικής «αποδόμησης» αυτών των νέων προοπτικών της Χώρας και εγγραφής στο «συλλογικό τηλεοπτικό ασυνείδητο» ως ήττα.
​Κατ’ αρχήν, στην προσπάθεια αυτή πρωτοστατούν οι «ύαινες» του παγκόσμιου κερδοσκοπικού Κεφαλαίου και μερίδα των ακραίων της πολιτικοοικονομικής «ελίτ» του Βερολίνου, οι οποίοι στόχευαν στην λεγόμενη «αριστερή παρένθεση» στην Ελλάδα, προκειμένου να καταδειχθεί σε Ευρωπαϊκό επίπεδο ο «μονόδρομος» της μονοδιάστατης λιτότητας και του δημοσιονομικού μονεταρισμού. Η αντίδραση αυτών είναι οπωσδήποτε αναμενόμενη και θα είναι συνεχής και επιθετική, αφού η πολιτική της νέας Κυβέρνησης Σωτηρίας για εθνική αξιοπρέπεια και εφαρμογή πολιτικών κατάργησης της λιτότητας στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη συνολικά, αποτελεί «κόκκινο πανί».
​Περαιτέρω, πρωτοστατούν σ’ αυτή την προσπάθεια και οι «κακόβουλοι», στους οποίους εντάσσονται το προηγούμενο μνημονιακό πολιτικό προσωπικό και γενικότερα το «σύστημα παρακμής», που είχε παραδώσει τα «κλειδιά» της εθνικής κυριαρχίας και των συμφερόντων του Λαού στους ξένους κερδοσκοπικούς «γύπες». Το σύστημα αυτό, είναι βέβαιο ότι εργάζεται για την αποτυχία της Κυβέρνησης Σωτηρίας, αφού τυχόν πολιτική επιτυχία αυτής θα καταδείξει την ιστορικά καταστροφική για την Χώρα δράση τους κατά τον προηγούμενο εξαετή μνημονιακό «οδοστρωτήρα».
​Τέλος, έχουν εμφανισθεί και οι «βιαστικοί», από τον ευρύτερο χώρο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., που έχουν, ήδη, τοποθετηθεί με έντονο κριτικό τρόπο (Γλέζος, Μηλιός κ.λπ.), οι δηλώσεις των οποίων είναι επιεικώς άστοχες και ατυχείς, καθόσον συνιστούν «εύκολη αριστερού τύπου» κριτική. Και αυτό, γιατί στις πρόσφατες Εκλογές, η κυρίαρχη πολιτική επιλογή του Ελληνικού Λαού είναι αυτή της λύσης και της σωτηρίας εντός του Ευρώ. Ως εκ τούτου, αυτού του είδους η κριτική συγχέει τον στρατηγικό στόχο, που είναι η αποδέσμευση της Χώρας από τον καταστρεπτικό μνημονιακό «ζυγό» και την πραγματική οικονομική και πολιτική ανασυγκρότησή της, με την τακτική στην σημερινή δύσκολη και «διακεκαυμένη» συγκυρία και την αποφυγή της μεγάλης «παγίδας», που είχαν στήσει οι «ύαινες» και η απερχόμενη μνημονιακή συγκυβέρνηση και το «σύστημα παρακμής».