H κουλτούρα του φόνου και της βίας

του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Υπάρχει κάποιος που να μην έχει αντιληφθεί πως είναι το Κακό που κυβερνάει πλέον τον κόσμο; Και όταν λέω το «Κακό», αφήνω τον καθένα να το εννοήσει και να το ορίσει όπως εκείνος νομίζει, πέρα από ηθικισμούς και δογματισμούς. Είτε αυτό το Κακό είναι μια πτωτική κατάσταση του ανθρώπου που έχει μεταφυσικά αίτια και αρχές, είτε είναι μια απλή φυσική συνέπεια που οφείλεται στην καθολική οπισθοδρόμηση της ανθρωπότητας από τις αρχές και τις αξίες του πολιτισμού, ή ακόμα και αν πρόκειται για μια αυτόματη διαδικασία ανάφυσης των ενστίκτων της αρχέγονης και ακατέργαστης εσωτερικής φύσης, που έρχεται να καλύψει το κενό που αφήνει η απουσία του πνεύματος, η ουσιαστική παιδεία και η ψυχική καλλιέργεια μέσα στο πλαίσιο του ανθρωπισμού, (όπως συμβαίνει όταν κανείς αφήνει έναν κήπο αφρόντιστο και αυτός γεμίζει με αγριόχορτα), είτε αν το Κακό αποτελεί, μέσα από το πρίσμα μιας αγνωστικιστικής θεώρησης, απλά την απουσία του Καλού, όπως και το σκοτάδι δεν είναι άλλο τι, παρά μόνο η απουσία του φωτός, όπως εν πάση περιπτώσει και αν το αντιληφθεί κανείς το Κακό, είτε με όρους θεολογικούς, φιλοσοφικούς, πολιτισμικούς, πολιτικούς ή ψυχολογικούς, τα αποτελέσματα που αυτό παράγει παραμένουν τα ίδια. Και αυτά είναι οι φόνοι, ο πόνος, η βία, η εξαθλίωση, το μίσος, η εκμετάλλευση και η δυστυχία.

Θα αναρωτηθεί κάποιος, μα υπήρξε ποτέ κάποια εποχή χωρίς την παρουσία του Κακού; Φυσικά και όχι, καθώς πολλοί θα σκεφτούν π.χ, τις ρωμαϊκές αρένες! Απλώς τώρα η κυριαρχία του είναι σχεδόν απόλυτη και είναι ειρωνικό, πως αυτό συμβαίνει σε μια εποχή, που οι περισσότεροι αντιλαμβάνονται ως μια περίοδο εξαιρετικού πολιτισμού! Μόνο που συμβαίνει να συγχέουν την τεχνολογική εξέλιξη με τον αληθινό πολιτισμό. Και το Κακό είναι τώρα πιο ισχυρό, διότι χρησιμοποιεί αυτήν την τεχνολογική εξέλιξη για να κυριαρχήσει, χωρίς τούτο να σημαίνει πως η τεχνολογία είναι η ίδια κακή από μόνη της. Οι δε μορφές του Κακού είναι άπειρες και πως να τις απαριθμήσει κανείς, καθώς είναι εξαιρετικά εφευρετικό και ευπροσάρμοστο στο να προσλαμβάνει και να χρησιμοποιεί στοιχεία του περιβάλλοντος του και όσα του επιτρέπουν οι συνθήκες, φροντίζοντας πολύ συχνά να συγκαλύπτει την άσχημη φύση της κακίας πίσω από εύσχημα προσχήματα και ψευδείς ωραιοποιημένες μορφές.

Το Κακό μας περιβάλλει πλέον και το δυστύχημα είναι πως μας έχει γίνει αρεστό, εφόσον δεν το αναγνωρίζουμε. Έχει σκεπάσει όλον τον πλανήτη με τη σκοτεινή του ενέργεια. Ζούμε κυριολεκτικά μέσα σε έναν ωκεανό κακίας, που τον αντιλαμβανόμαστε πια ως μια φυσιολογική κατάσταση και που μέσα του υπάρχουν μόνο κάποιες νησίδες καλοσύνης και πνευματικής αναλαμπής, όπου μπορούν ενίοτε να καταφεύγουν οι ναυαγοί της ζωής. Χθες ετάφη ο Βαγγέλης Γιακουμάκης. Γνωστή η ιστορία για τα πως και τα γιατί του θανάτου του. Αναλύθηκαν τα αίτια και καταδικάστηκαν οι συμπεριφορές. Θρηνήσαμε, άλλοι με αληθινά και άλλοι με ψεύτικα δάκρυα, αλλά το Κακό συνεχίζει να θριαμβεύει και θα συνεχίσει να εξαπλώνεται με νέα θύματα, καθώς οι αληθινές αιτίες και τα μέσα της εξάπλωσης του παραμένουν στο απυρόβλητο και διαφεύγουν της προσοχής μας. Άρα και η θεραπεία της παναθρώπινης πνευματικής ασθένειας, που ως μολυσματική ψυχική νόσος προσβάλει ολοένα και περισσότερο τα υγιή κύτταρα της ανθρωπότητας, αδυνατεί να επαναφέρει την υγεία.

Πόσες «δολοφονίες» είδατε χθες για να «ψυχαγωγηθείτε» και πόσες ακόμα θα δείτε σήμερα; Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, πόσα πτώματα αληθινά και εικονικά είδατε και βλέπετε κάθε ημέρα μέσα στα αίματα, με τις πιο βίαιες μορφές εξόντωσης τους; Με ένα μέσο όρο δύο-τριών δολοφονιών την ημέρα σε κάθε αστυνομική ταινία ή σε κάθε σήριαλ, εσείς και τα παιδιά σας βλέπετε επί σκηνής, τουλάχιστον 1095 δολοφονίες και άλλα τόσα πτώματα τον χρόνο! Χώρια τα βίντεο με τις καθημερινές φρικαλεότητες των πολέμων. Ο Κάιν χορεύει με έκσταση βαμμένος στα κόκκινα τον φονικό χορό του. Πόσο πιο πολιτισμένοι και στοχαστικοί υπήρξαν απέναντι στον φόνο οι αρχαίοι Έλληνες ποιητές, οι αληθινοί αυτοί διδάσκαλοι του ήθους, που έζησαν πριν από 2.500 χρόνια, χωρίς να διαθέτουν οθόνες υπολογιστών και ασύρματα δίκτυα όπως εμείς, αφού δεν διανοήθηκαν ποτέ να παρουσιάσουν επί σκηνής στους θεατές, τους φόνους που αφηγούνταν στα έργα τους, αλλά πάντα τους υπονοούσαν ως διαπραχθέντες μυστικά στα παρασκήνια της τραγωδίας.

Σήμερα, έχει επέλθει η πλήρης εξοικείωση με τον βίαιο θάνατο, σε βαθμό που να μην προκαλεί πια την φυσική απέχθεια, που κάποτε προκαλούσε στους υγιείς πνευματικά ανθρώπους η θέα φόνων και πτωμάτων! Ζούμε σε μια νοσηρή ατμόσφαιρα θανατοπάθειας, που μπορεί να συγκριθεί μόνο με την εφιαλτική περίοδο της μεγάλης επιδημίας της πανώλης, που έζησε η Ευρώπη το μεσαίωνα κατά τη διάρκεια του 14^ου αιώνα, που σκότωσε εκατομμύρια ανθρώπων και η οποία διαπότισε με θανατίλα τα έργα τέχνης και τον ψυχισμό των ανθρώπων της εποχής. Μια νοσηρή αίσθηση του μακάβριου που σημάδεψε τη συλλογική συνείδηση λαών, όπως οι Γερμανοί, και το οποίο σίγουρα θα ένιωσαν οι πρώτοι που μπήκαν στα κολαστήρια των στρατοπέδων συγκέντρωσης, που θύμιζαν μία επί της γης Κόλαση του Δάντη. Το Κακό και η σκοτεινή ενέργεια που αυτό εκπέμπει, υπερίπτανται πάνω από τα κεφάλια μας και γύρω από τις ψυχές μας, καθώς τα φτερά των μαύρων αγγέλων χτυπούν στον αέρα, για να δηλώσουν την αόρατη παρουσία τους. Θανατολατρεία, σατανισμός, αποκρυφισμός, έχουν στήσει χορό και μπαίνουν καθημερινά μέσα στα σπίτια μας, μέσα από τα μάτια μας, εισβάλουν στο μυαλό μας.

Η Αμερική, που λειτουργεί ως ο πομπός αυτού του Κακού και που κατέχει τα πρωτεία της παραγωγής αυτής της πολιτιστικής πανώλης που μολύνει τον κόσμο (χωρίς να είναι η μόνη) και εκείνοι που πραγματικά την κυβερνούν, θα συνεχίσει να «ψυχαγωγεί» το «φιλοθεάμον» κοινό εκπαιδεύοντας το με κάθε είδους εγκληματικά σεμινάρια, όπου διδάσκονται επιμελώς η κουλτούρα του φόνου και της βίας, σαν να βρίσκεται κανείς σε πανεπιστημιακά αμφιθέατρα. Το ίδιο θα συνεχίσει να κάνει χρησιμοποιώντας γενικά την τέχνη, ως «ένα Δούρειο Ίππο» (*) για την άλωση της ψυχής και του νου των ανύποπτων ανθρώπων. Κάτι νέο και εφιαλτικό ετοιμάζει το Κακό και προετοιμάζει τα πλήθη των θυτών και των θυμάτων τους μέσα σε κοινωνίες, όπου έχει πια διαρραγεί ο ιστός της συνοχής και έχει αποσυντεθεί η ανθρωπιά τους. Και λοιπόν, δεν υπάρχει καμία ελπίδα; Απαντώ σε εκείνον που κάθεται μέσα στο σκοτεινό δωμάτιο και θρηνεί για την κατάσταση του. Άνοιξε το παράθυρο της ψυχής, αδελφέ, για να μπει μέσα το φως του ήλιου! Άφησε τον Θεό, που του έχεις γυρίσει την πλάτη μέσα από την αλαζονεία της αυτονόμησης σου, να θεραπεύσει τις πληγές σου και να διώξει μακριά το σκότος της όρασης σου. Αυτό, θα απαντούσα εγώ. Κάποιος άλλος μπορεί να προτείνει κάτι άλλο. Κάθε πρόταση είναι ευπρόσδεκτη.

Το «Μπούλινγκ» λοιπόν μας μάρανε, όταν τα παιδιά παίζουν «σκοτώνοντας» καθημερινά ανθρώπους στα βίντεο παιχνίδια τους!

Για όλα αυτά, δυστυχώς ο Βαγγέλης δεν θα είναι ο τελευταίος….

 παραπομπή

(*) http://peritexnisologos.blogspot.gr/2012/07/blog-post_28.html

 http://peritexnisologos.blogspot.gr/2015/03/h.html#more