Η νέα κυβέρνηση αποδείχθηκε σκληρό καρύδι – τι εικονικούς πνιγμούς, τι εκβιασμούς, τι bankrun δεν δοκίμασαν οι σαμαροβενιζέλοι της Ευρώπης… μέχρι το μαρτύριο της σταγόνας του Ντράγκι άντεξε η χώρα – το απόλυτο όπλο. Φαίνεται ότι η αριστερή παρένθεση δεν είναι παρένθεση – κι όσο τραβάνε το σκοινί τόσο ελατήριο γίνεται: η νέα κυβέρνηση κινείται από τις 25 Γενάρη στον πάτο των δυνατοτήτων, σε απαγορευμένη ζώνη, σε υγειονομικό αποκλεισμό και χρηματοδοτική καραντίνα… Τι χειρότερο να της συμβεί;
Η αριστερή παρένθεση δεν είναι παρένθεση
Από την άλλη είναι αξιοθαύμαστη η ψυχραιμία των πολιτών – συνεχίζουν να υποστηρίζουν τις πρωτοβουλίες του Αλέξη Τσίπρα και των συνεργατών του με θηριώδη ποσοστά, αντί να πανικοβληθούν και να υποταχθούν στον μονόδρομο της λιτότητας του Σόιμπλε. Κι αυτούς τους υποτίμησαν όσοι επεξεργάστηκαν το σχέδιο ασφυξίας.
Τώρα ο χρόνος σώνεται – το τετράμηνο γέφυρα έγινε τρίμηνο και πάει για δίμηνο όσο στο eurogroup αρνούνται να το υλοποιήσουν – μόνοι τους σαμποτάρουν την πολιτική συμφωνία σε τεχνοκρατικό επίπεδο, αλλά το παιχνίδι αυτό έχει και τα όριά του: κι αυτά είναι η εξάντληση των διαθεσίμων της χώρας και η χρεοκοπία της εντός ευρώ. Αυτό δλδ που δεν θα μπορούσε να αντέξει ούτε η Γερμανία, ούτε η ΕΕ, ούτε το ευρώ – θα γινόταν στην στιγμή αναξιόπιστο νόμισμα.
“Ελλάδα, γιατί δεν φεύγεις;”
Ο Σόιμπλε δεν είναι Φούντας – και η Ελλάδα δεν είναι η Στέλλα της ταινίας. Στις 24 Απριλίου το αργότερο οι εταίροι θα αρνηθούν το γερμανικό διάβημα – έδωσαν όλο τον χρόνο σε Σόιμπλε και Ντράγκι να δοκιμάσουν όλα τα μέσα συνεπικουρούμενοι από τα διαπλεκόμενα γερμανικά κυρίως ΜΜΕ – αλλά δεν μπορούν πλέον να ρισκάρουν ένα ατύχημα, μια κόντρα με αμερικάνους, ρώσους και κινέζους που δεν έχουν καμιά όρεξη να ρισκάρουν νέα και μεγαλύτερη ύφεση παγκοσμίως. Αν η Γερμανία δεν μπορεί να διαχειριστεί το 2% της ευρωζώνης, δεν κάνει για παγκόσμιος παίκτης. Γι αυτό και η Μέρκελ μένει στο παρασκήνιο και στρογγυλεύει τον προκλητικό λόγο των συνεργατών της – αυτή θα εμφανιστεί ως υπεράνω και ως ηγέτης στο παρά πέντε.
Το άνοιγμα της χώρας μας γεωπολιτικά σε Κίνα και Ρωσία, η απήχηση των οικονομικών ιδεών της στην Αμερική και ο χρόνος που περνά αμείλικτα, έχουν ήδη αποφασίσει: οι τεχνοκράτες θα αποσυρθούν μετά το Πάσχα, σαν μαριονέτες και στη θέση τους θα εμφανισθεί ο ρεαλισμός, ο συμβιβασμός. Από κει και πέρα, κάθε γεγονός θα είναι και κάτι θετικό για την χώρα μας – όλα τα χειρότερα σενάρια έχουν δοκιμαστεί – και η υπομονή κυβέρνησης και πολιτών θα ανταμειφθεί.
Οι Γερμανοί έπαιξαν και έχασαν – ακόμη μια φορά αποδείχθηκε ότι δεν τους ταιριάζει η πολεμική ιαχή αλλά μάλλον η υπέρβαση: ο αυτοέλεγχος, η ευρωπαϊκή ιδέα, η ανοχή και η συνεργασία. Η πρόσκαιρη εικόνα της ανίκητης μηχανής, μπορεί να είναι στο DNA των πολιτικών τους αλλά δεν έχει αποτέλεσμα όταν ο αντίπαλος έχει υπομονή. Κι επειδή η ελληνική αριστερά ήδη τους έχει αντιμετωπίσει ευφυώς στο παρελθόν, δεν είναι και χθεσινή – κι ότι δεν την σκοτώνει την κάνει πιο δυνατή: αυτό το ξέχασαν οι φίλοι του Σόιμπλε, εντός και εκτός συνόρων. Έπρεπε να μας “σκοτώσουν” πραγματικά, όχι εικονικά εξ αρχής – αλλά έδωσαν ακόμη μια χαμένη μάχη. Η ιστορία καταγράφει ακόμη μια φορά “τζάμπα μάγκες” από τον βορρά – έναν χάρτινο τίγρη που στηρίζεται στην διαγραφή του 60% του χρέους του το 53, αν και ματοκύλισε την υφήλιο, στην μίζα ως επίσημη πολιτική εξαγωγών και την χρησιμοποίηση της ενωμένης ευρώπης ως προνομιακής αγοράς και του ευρωπαϊκού νότου ως αποικίας χρέους.
Όλα αυτά τώρα, μαζί με τις απλήρωτες αποζημιώσεις, θα βγουν αναπόφευκτα στην επιφάνεια ως το πραγματικό πρόβλημα της ΕΕ και του ευρώ – τι το ήθελαν το bullying; Καλά δεν ήσαν σε πλεονεκτική θέση και κανείς δεν μιλούσε εναντίον τους;
Η καυτή πατάτα είναι τώρα στα χέρια των εταίρων μας. Πως θα την χειριστούν είναι τώρα η δική τους αγωνία.
Γιώργος Παπασπυρόπουλος
koutipandoras.gr