Δεν θα άξιζε να μπει κανείς στον κόπο να ασχοληθεί με το νέο επεισόδιο του σίριαλ των γκεμπελίσκων, που αυτή τη φορά καταπιάστηκαν με το βουλκανιζατέρ της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Δεν θα άξιζε να κρίνει κανείς τίποτα πριν το αποτέλεσμα – και αυτό που είναι σήμερα το σημαντικό για τον τρίτο στην τάξη θεσμό της Ελληνικής Τηλεδημοκρατίας, και στο πρόσωπο που τον εκφράζει, είναι το έργο που έχει αναλάβει η Πρόεδρος της Βουλής κι όχι η φαιδρότητα που χαρακτηρίζει τους επικριτές της.
Έχομε αναφερθεί πολλές φορές στην αναγκαιότητα του λογιστικού έλεγχου του χρέους. Από τις πρώτες κιόλας εκείνες μέρες που μαζευόμασταν στις πλατείες, βλέποντας αυτό που ερχότανε κατά πάνω μας, σκοπεύοντας να διαλύσει την κοινωνία μας… Ακόμα και η καμαριέρα αντιστάθηκε, λέγαμε τότε -και τώρα βλέπομε, επιτέλους, μια αντίσταση από την κυβέρνησή μας, επ’ ονόματι μας!
Στο πρόσωπο της Προέδρου της Βουλής, ενσαρκώθηκε μια γενικότερη λογική απαίτηση: να ελεγχθεί το δημόσιο χρέος για να μάθομε όλοι μας αν ήταν νόμιμο, όλα αυτά τα χρόνια, να δανείζουν οι Γάλλοι ή οι Γερμανοί τραπεζίτες εκείνους που εκλέγαμε για να μας κυβερνούν και που, με την ανοχή όλων των (συν)εταίρων που τότε έκαναν τα στραβά μάτια και τώρα κάνουν τους αυστηρούς, λήστευαν τα δημόσια ταμεία.
Νομότυπη μπορεί να ήταν αυτή η ανεξέλεγκτη συσσώρευση χρέους, αλλά με βάση τους κανόνες του διεθνούς δικαίου, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι αυτή η καταχρέωση ήταν και νόμιμη.
Ακόμα λογικότερο, είναι να μάθουμε που πήγαν τα κλεμμένα, όχι μόνο για να ικανοποιηθεί η περιέργειά μας, αλλά κυρίως για να πάρουμε πίσω ό,τι έχει απομείνει αφάγωτο και να χρηματοδοτήσομε με τα κλοπιμαία την παραγωγική ανασυγκρότηση, που με τη σειρά της θα επιτρέψει και την αποπληρωμή του μέρους εκείνου του χρέους, που είναι νόμιμο. Διότι, κακά τα ψέματα, με πραγματικά δανεικά χρήματα τους φτιάξαμε και τους δρόμους μας και τα λιμάνια μας και τα δημόσια νοσοκομεία μας και τα σχολεία μας. Άλλο ζήτημα που, οι εθνικοί μας εργολάβοι και οι υπεργολάβοι τους, μας τα χρέωναν όλα αυτά τα έργα διπλά και τρίδιπλα. Πάντως με δανεικά λεφτά είναι φτιαγμένα και κατά που λένε κι οι Οβριοί: «αν γελάς όταν δανείζεσαι, θα κλαις όταν ξεπληρώνεις».
Έχουν μεγάλη ευθύνη και οι τραπεζίτες της Γερμανίας και της Γαλλίας που έχουν κάνει τα μύρια όσα, κατά παράβαση κανόνων και αρχών, αλλά τώρα που μεγάλο μέρος αυτού του χρέους το έχουν φορτωθεί οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι, κάτι πρέπει να πάρουν πίσω κι αυτοί. Αλλά τον λογαριασμό πρέπει να τον πληρώσουν οι φταίχτες κι όχι οι αθώοι.
Αυτούς τους απατεώνες και τους κλέφτες, αναμένομε ότι θα τους εντοπίσει ένας ενδελεχής λογιστικός έλεγχος. Αυτή είναι η αποστολή που έχει πάρει υπό την αιγίδα της η Πρόεδρος της Βουλής και είναι λογικό που έχει ενοχλήσει τόσο πολύ και τόσους πολλούς, ώστε η στοχοποίησή της να είναι και λογική και αναμενόμενη.
Αν πράγματι παραφέρθηκε, η Ζωή, σε ένα ατυχές επεισόδιο στην ιδιωτική της ζωή ή αν πρόκειται για άλλη μια σκηνοθετημένη παράσταση κατά παραγγελία από τους απειλούμενους, -αλλά πάντως επ’ ουδενί οχλούμενους- μηντιάρχες, αυτό μένει να διευκρινιστεί.
Πάντως, ένα τέτοιο περιστατικό δεν είναι καν δευτερεύον, είναι λιγότερο κι από τριτεύον, αν αναλογιστούμε τι κίνδυνο αποτελεί για το κατεστημένο σύστημα και πόσο σημαντικός ενδέχεται να αποβεί για το δημόσιο συμφέρον, αυτός ο λογιστικός έλεγχος.
Εμείς πριν μάθουμε τις λεπτομέρειες και τα πραγματικά περιστατικά (στην πραγματικότητα καθόλου δεν μας ενδιαφέρει να τα μάθομε) αυτού του επεισοδίου, συντασσόμαστε απέναντι σε αυτούς που κατηγορούν τη Ζωή ότι έχει ιδιοκτησιακή αντίληψη για την εξουσία. Τέτοιες αντιλήψεις για την εξουσία και ανάλογες συμπεριφορές, είχαμε συνηθίσει από τους προηγούμενους, οι οποίοι, χωρισμένοι παλιότερα σε προπροηγούμενους και σε παραπροηγούμενους, εναλλάσσονταν στην εξουσία, όλα αυτά τα χρόνια, πίνοντας και τρώγοντας εις υγείαν ημών των κορόιδων.
Τη Ζωή την υπερασπιζόμαστε, λοιπόν, για χάρη των πρωτευόντων, παραβλέποντας τα τριτευόντα είτε έτσι, είτε αλλιώς. Επιπρόσθετα, την εμπιστευόμαστε επειδή δείχνει να έχει την ευφυΐα να αντιλαμβάνεται τη σπουδαιότητα του ρόλου που έχει αναλάβει.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, δεν πρέπει να ξεχνάει ούτε η Ζωή ούτε κανείς από τους υπόλοιπους, ότι όλοι και όλα κρίνονται από το αποτέλεσμα κι όχι, βέβαια, από τις τζούφιες κροτίδες των παπαγάλων της παραπληροφόρησης και των επίδοξων μιμητών του Γκέμπελς, στα κοινωνικά και τα «δημοσιογραφικά» δίκτυα.
Όσο χτυπάνε τη Ζωή, όσο διαβάλλουν, δεξιά κι αριστερά, τα στελέχη της κυβέρνησης των Συριζανέλ, τόσο θα υπάρχει ελπίδα ότι αυτοί που εκλέξαμε για να συγκρουστούν με τους ξένους και ντόπιους ολιγάρχες, δεν έχουν παρεκκλίνει από τα υπεσχημένα για την κάθαρση των στάβλων του Αυγεία, από τη συσσωρευμένη κόπρο δεκαετιών.
Όσο ξερνάνε όλοι αυτοί οι αχρείοι, μίσος, διαβολή και συκοφαντία, όσο κάνουν την τρίχα τριχιά, αυτό δεν μπορεί παρά να είναι σημάδι ότι πάμε καλά!
Πηγή: http://my-pillow-book.blogspot.gr/2015/04/fury.html