Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός
Ας αποφασίσουμε με σύνεση και δίχως προκαταλήψεις. Θέλουμε να συνεχίσουμε την πορεία μας σαν λαός, σαν έθνος, έχοντας αφεντικά πάνω από τα κεφάλια μας ή επιτέλους θα αγωνιστούμε για να ζήσουμε ελεύθεροι;
Οι υποταγμένοι, αυτοί που φοβούνται να αγωνιστούν, εκείνοι που συνεργάζονται με τους ισχυρούς, όχι μόνο δεν επιθυμούν να αποτινάξουν από πάνω τους τον ζυγό αλλά, κινδυνολογώντας, προσπαθούν να αποτρέψουν όλους τους άλλους ακόμα και να σκέπτονται πως ίσως ήρθε η ώρα για να ξεσηκωθούν, να πολεμήσουν όλους όσους μέχρι σήμερα τους εκμεταλλευόντουσαν.
Αξίζει όμως να αναλογιστούμε ότι:
– Οι «σύμμαχοί» μας κάθε άλλο παρά σύμμαχοι έχουν αποδειχθεί. Αποδείξεις; Άπειρες! Το σλάβικο κρατίδιο των Σκοπίων θέλει να κλέψει την ελληνικότατη ονομασία «Μακεδονία». Κι οι «σύμμαχοί» μας, καταπατώντας την Ιστορία, αναγνωρίζουν το κρατίδιο περιφρονώντας, τις δίκαιες αντιδράσεις μας. Ακόμη, οι «σύμμαχοί» μας, όταν επιθυμούν να εκβιάσουν την χώρα μας για διάφορους λόγους, ενθαρρύνουν την Τουρκία να προβαίνει σε ανεπίτρεπτες προκλήσεις, αδιαφορώντας για τον κίνδυνο που ελλοχεύει, κάποια στιγμή να δημιουργηθούν συνθήκες θερμού επεισοδίου. Με λίγα λόγια, όποιος έχει τέτοιους «συμμάχους» τι τους θέλεις τους εχθρούς! Όμως, οι Έλληνες πολιτικοί, είτε γιατί διακατέχονται από φοβικά σύνδρομα, είτε γιατί αγαπούν περισσότερο τους ξένους από τους Έλληνες, ισχυρίζονται ανοήτως «ανήκομεν εις την Δύσην»! Πως ανήκουμε όμως στην Δύση όταν η Δύση έχει πάρει τις αρχές του Πολιτισμού και της Δημοκρατίας από την Ελλάδα και από άλλες σημαντικές Αραβικές χώρες; Μήπως τελικά η Δύση ανήκει σε μας; Η εξέλιξη της όποιας επιστήμης από Ευρωπαίους ή Αμερικανούς, ασφαλώς και είναι κάτι σημαντικό. Η μήτρα όμως του Πολιτισμού και της Επιστήμης βρίσκεται στην Ελλάδα και στις Αραβικές χώρες όσο κι αν επιθυμούν οι «σύμμαχοί» μας να το «σβήσουν» από τις μνήμες μας. Θα πει κανείς, “μα καλά, τίποτα δεν έχουν κάνει οι «Σύμμαχοί» μας;” Ασφαλώς κι έχουν κάνει πολλά σημαντικά ανδραγαθήματα που η Ιστορία τα έχει καταγράψει. Πραγματοποίησαν εισβολές σε άλλες χώρες χωρίς να τους ζητηθεί με το πρόσχημα της Παγκόσμιας Ειρήνης! Τι κατάφεραν; Να αιματοκυλήσουν λαούς, να καταστρέψουν πολιτισμούς, να δημιουργήσουν ατελείωτες στρατιές προσφύγων που σήμερα «πνίγουν» την Ελλάδα και την Ιταλία. Παραδόξως, δεν «πνίγουν» την φίλη χώρα των «συμμάχων» μας, την Τουρκία! Η Τουρκία χρησιμοποιείται ως αφετηρία των προσφύγων για την Ελλάδα, με την άδεια των «συμμάχων» μας!
– Οι «εταίροι» μας, κάθε άλλο παρά εταίροι είναι! Μάλλον κάτι μεταξύ νταβατζή και τοκογλύφου είναι. Κατάφεραν «σύμμαχοι» και «εταίροι» είτε εκβιάζοντας είτε πείθοντας Έλληνες πολιτικούς, να καταστραφεί ο Ελληνικός λαός προκειμένου να σωθούν οι Τράπεζές τους, προκειμένου οι χώρες τους να μην αντιμετωπίσουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Και κανείς δεν πρέπει να παραγνωρίζει, πως αν η χώρα μας δεν έχει πρωτογενή τομέα (αγροτική παραγωγή, κτηνοτροφία), αν αναπτύσσει μόνο τις υπηρεσίες παροχής υπηρεσιών (γκαρσόνια, υπάλληλοι ξενοδοχείων κλπ) το οφείλει στους «εταίρους» μας! Σήμερα, οι «εταίροι» μας, αντί να αναγνωρίσουν τις θυσίες των Ελλήνων, ζητούν την εξόντωσή τους, επιβάλλοντας απάνθρωπα μέτρα λιτότητας αλλά και επιθυμώντας να αρπάξουν την περιουσία τους. Μπορεί ένας λογικός άνθρωπος να τους εμπιστευθεί;
Γνωρίζουμε επομένως στηριζόμενοι σε αδιαμφισβήτητα γεγονότα, ποιοι είναι οι «σύμμαχοί»μας και οι «εταίροι» μας.
Στο κρίσιμο σταυροδρόμι που σήμερα βρισκόμαστε πρέπει να αποφασίσουμε αν θα συνεχίσουμε να έχουμε τους ίδιους «συμμάχους» που μας διαφεντεύουν, τους ίδιους «εταίρους» που μας καταληστεύουν αδιάντροπα, αδιαφορώντας αν αυτοκτονούν χιλιάδες Έλληνες εξαιτίας της ανθρωπιστικής κρίσης, αποδεχόμενοι ότι θα ζούμε κάτω από τις προσταγές τους.
Ο άλλος δρόμος είναι, να αποκτήσουμε αληθινούς συμμάχους, πραγματικούς εταίρους, γιατί έτσι οφείλει να κάνει κάθε χώρα.
Για να το πετύχουμε αυτό, θα πρέπει να βάλουμε πάνω από όλους, πάνω από κάθε ιδεοληψία, το καλό της Ελλάδας και των Ελλήνων.
Αυτόν τον δρόμο όμως για να τον ακολουθήσεις πρέπει να έχεις δεχθεί, πως οι ελεύθεροι δεν έχουν αφεντικά. Αυτόν τον δρόμο για να τον ακολουθήσεις, πρέπει να είσαι έτοιμος για θυσίες. Γιατί αυτόν τον δρόμο τον ακολουθούν, μόνο όσοι έχουν υψηλά ΙΔΑΝΙΚΑ για τα οποία είναι έτοιμοι να αγωνιστούν, να πεθάνουν γι’ αυτά.
Ναι στη διαπραγμάτευση με Αμερικανούς, Ευρωπαίους, Ρώσους και Κινέζους γνωρίζοντας όμως πολύ καλά ότι κι αυτοί διαπραγματεύονται για τα δικά τους συμφέροντα κι όχι για το δικό μας καλό.
Η διαπραγμάτευση πρέπει να γίνει με όρους, όχι δούλου προς αφέντη, ούτε ηττημένου προς κατακτητή. Η διαπραγμάτευση πρέπει να γίνει με ίσους όρους, με σεβασμό στα δικαιώματα των άλλων. Αλλιώς δεν είναι διαπραγμάτευση. Είναι συνθηκολόγηση.
Και μια συνθηκολόγηση με τους «εταίρους» μας είναι βέβαιο πως θα ταπεινώσει κι άλλο την χώρα μας. Αν επιλέξουμε τον δρόμο της συνθηκολόγησης, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας, της μοίρας των παιδιών μας που εμείς θα καθορίσουμε με τις αποφάσεις μας.
Η επιλογή να διεκδικήσουμε μια διαπραγμάτευση μεταξύ ισότιμων κι ισάξιων συμμάχων, κρατών, θα μας φέρει μπροστά σε μια νέα πραγματικότητα, δύσκολη μεν αλλά με προοπτικές προόδου κι ανάπτυξης μέσα όμως από τους διεθνείς κανόνες της ισότητας, της δημοκρατίας, της ελευθερίας. Αυτό για να το πετύχουμε πρέπει τα κόμματα να αλλάξουν την μέχρι σήμερα αποτυχημένη τακτική τους, να ενώσουν την φωνή τους για την επίτευξη αυτού του μεγάλου σκοπού, παραμερίζοντας προσωπικές ή κομματικές φιλοδοξίες.
Αν αυτό το πετύχουμε, τότε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων θα είμαστε δυνατοί κι αποφασιστικοί κι αύριο θα περπατάμε με το κεφάλι ψηλά, πραγματικά ελεύθεροι. Το πιο σημαντικό όμως θα είναι ότι τα παιδιά μας, βλέποντας τον αγώνα μας, θα καμαρώνουν για εμάς…