Α’ ΜΕΡΟΣ
ΓΕΝΙΚΑ
Οικονομικό σύστημα και εν γένει κάθε σύστημα δίχως αρχές και αξίες να υπηρετεί, οδηγεί σε φαυλότητα και αδιέξοδα.
Επίσης πρόβλημα είναι και η διαβολή και διαστρέβλωσις και όχι η βελτίωσις των αρχών και αξιών που ετάχθη να υπηρετεί.
Υποθέτω ότι όλα τα συστήματα έχουν ως πρώτη και βασική αρχή την υπηρεσία του Αγαθού, όσο και αν διαφορετικά ορίζουν αυτό.
Ο ορισμός δε του Αγαθού μεταβάλλεται από εποχή σε εποχή, από λαό σε λαό, από τόπο σε τόπο.
Η Παιδεία, η Γνώσις, η Αρετή, η Αλήθεια, ο Λόγος, η Νόησις, το Πνεύμα, η Ελευθερία, η Κοινωνία, η Ευθύνη, η Ιστορία, τα Ήθη, η Σχέσις ανθρώπων μεταξύ τους και με ότι ο καθείς θεωρεί Ανώτερο μεταβάλλουν τον ορισμό του Αγαθού.
Στο σήμερα και στα καθ’ ημάς εντός και όχι εκτός του περιβάλλοντος και συμμετέχοντος οικουμενικού χώρου ανιχνεύουμε κατάσταση πραγμάτων και προτείνουμε την, κατά το δυνατόν, Ευτοπία του Αγαθού ως πιλότο – οδηγό για μελλοντική βελτίωση.
Εργαλεία η Ανάλυσις – Σύνθεσις, η εις άτοπον επαγωγή, η βέλτιστη λύσις.
Πάντοτε εν Λόγω, εν Πνεύματι Αληθείας και Ελευθερίας ώστε η Νόησις για συν-εν-Νόηση να είναι εφικτή.
Τι είναι αυτό που διακρίνει την ιδιωτική από την κρατική και την δημοσία οικονομία;
Ορίζεται το διάφορο συμφέρον.
Δηλαδή στην ιδιωτική το ίδιον συμφέρον με πιθανή αδιαφορία ή και αναλγησία δι’ άλλους.
Στην κρατική το συμφέρον των κρατούντων, δηλαδή των εχόντων την ισχύ και την δύναμη επίσης με την ανωτέρω πιθανότητα.
Στην δημοσία το γενικό ( Δημόσιο ) συμφέρον, στο οποίο υποτάσσεται αλλά και εξυπηρετείται το ίδιον.
Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, από τα ανωτέρω προκύπτει το συμπέρασμα ότι κλειδί είναι ποίος και διατί και κατά πόσον έχει ή κατέχει την ισχύ και δύναμη σε κάθε σύστημα ή σύνολο.
Αλλά αυτό είναι γνωστό τοις πάσι και από αρχαιοτάτων χρόνων. Ποία Λήθη ή Διαβολή επέβαλλε την αδιαφορία.
Στην εποχή των ιδιωτικοποιήσεων τι αποκαλούμε ιδιωτικό; Πώς εκφράζεται; Τι επιθυμεί;
Θέλει εξουσία, υπακοή, πιθανή υποδούλωση, διαβάλλει προθέσεις και αποτελέσματα;
Τι αποκαλούμε κρατικό και κατ’ ευφημισμόν δημόσιο; Ποίοι έχουν την ισχύ και δύναμη να επιβάλλουν την θέληση τους εξυπηρετούντες ίδια συμφέροντα κάθε άλλο παρά αγαθά;
Ποίο είναι το αληθές δημόσιο και ποίος Δήμος και όχι όχλος το εξασφαλίζει; Με ποίον τρόπο διακονεί, είναι αλληλέγγυος, ελεύθερος από πάθη και διαβολές; Πως κάθε λαός θα κατορθώσει το μεγαλύτερο κομμάτι του να είναι Δήμος ( γνώστης και ασκούμενος στο δημόσιο συμφέρον ); Με ποία πορεία; Από ποία αφετηρία; Με ποίους πρωτοπορία;
Θεωρώ προφανές υπέρ ποίας οικονομίας συντάσσομαι. Οφείλω όμως να τονίσω ότι στο σύγχρονο ιδιωτικό τομέα έχουμε μειοψηφίες υπηρεσίας δημοσίου συμφέροντος, όπως και στον κρατικό τομέα μειοψηφίες διακονίας δημοσίου συμφέροντος. Και στις δύο περιπτώσεις δεν είναι ο κανών.
Νομίζω είναι προφανές ότι φταίει το σύστημα διακυβερνήσεως τοπικά, περιφερειακά αλλά και οικουμενικά. Είναι και ήταν πάντοτε ένα σύστημα εξουσίας, υποδουλώσεως και διαβολής.
Θεωρώ ότι θα είναι παγκοίνως αποδεκτό ότι Αγαθό είναι σύστημα Διακονίας, Αλληλεγγύης και Ελευθερίας.
Εάν λοιπόν αυτή είναι η Ευτοπία Αγαθού τότε μήπως το υπάρχον σύστημα είναι η Δυστοπία;
Και εάν είναι αυτή η δυστοπία και γνωστή η Ευτοπία πόσο άτοπον γιά ανθρώπους είναι η εξακολουθητική παραμονή στην δυστοπία;
Θα συμφωνήσουμε ότι το σύστημα έχει όλα τα μέσα ώστε διαβεβλημένοι και υποδουλωμένοι να μην αντιλαμβανόμεθα ή και να αποθαρρυνόμεθα στο δέον πράξαι. Όχι όμως όλοι. Το ζητούμενο λογίζομαι είναι η συνεύρεσις, συνομιλία, συλλογισμός, συζήτησις, συναπόφασις και σύμπραξις αυτών που πρώτοι το αντιλαμβάνονται και αναλαμβάνουν την ευθύνη ( ευθύνω = ισιώνω, διορθώνω ) της υλοποιήσεως σταδιακά των χρονικών ουτοπιών ευτοπίας.
[ χρονική ουτοπία = στάδιο ευτοπίας ή και δυστοπίας που πρός στιγμήν φαντάζει αδύνατον.
π.χ. Η νίκη της εθνικής ποδοσφαίρου το 2004 ιδωμένη το 2000. Η πτώσις της ΕΣΣΔ το 1989 ιδωμένη το 1960. Η Ελληνική επανάστασις του 1821 ιδωμένη το 1750. Η ανέλιξις του Ωνάση ιδωμένη στην μικρασιατική καταστροφή αλλά και η πτώσις της δυναστείας του ιδωμένη στην ακμή του. ]
Η νίκη λοιπόν στις μάχες χρονικής ουτοπίας, πρός την Ευτοπία, είναι και το ζητούμενο στον συγκεκριμένο αγώνα. Χρειάζονται γενεές και γενεές μαχομένων και αγωνιζομένων προς την κατεύθυνση της βελτιουμένης και αναπροσδιοριζομένης Ευτοπίας.
Πολίτης ονομάζεται ο μαχητής και Πολιτικός ο επισπεύδων την νίκη στην μάχη χρονικής ουτοπίας.
Κάθε μάχη χρειάζεται μέσα και όπλα αλλά και ορθή αναγνώριση εχθρού, τοπίου, ευκαιριών και επικαιρότητος.
Η Οικονομία και το είδος της είναι μία τέτοια μάχη.
Ιδιαιτέρως στην συγκυρία αυτή της κρίσης. Η οικονομία οφείλει να υπηρετεί την νομή ( μοίρασμα ) πρωτίστως των αναγκαίων υπάρξεως κάθε μέλους του οίκου ( λαού, περιβάλλοντος, πόρων ) αλλά και άλλων μη υλικών αγαθών που δίδεται η δυνατότης προσφοράς.
Της δυνατότητος νομής όμως προηγείται η παραγωγή. Και εδώ κρίνεται η οικονομική επιβίωσις από την δυνατότητα αυταρκείας ( οπωσδήποτε των αναγκαίων ).
Μέσο της νομής είναι το νόμισμα και η νομισματική πολιτική. Το νόμισμα, η παραγωγή του και ο φορέας παραγωγής καθορίζουν εν πολλοίς και την οικονομία, ιδιαιτέρως στην σύγχρονη εποχή της μη ανταλλακτικής οικονομίας. (Η ανταλλακτική οικονομία δεν είναι λάθος, είναι απλώς δύσκαμπτη και περιορισμένων δυνατοτήτων στον σύγχρονο κόσμο. Τις μικρές όμως και τοπικές κοινότητες έχει υπό προϋποθέσεις την δυνατότητα να απελευθερώσει.)
Το νόμισμα είναι σύμβαση και συμφωνία αξιών συναλλαγής και ανταλλαγής αλλά και δυνατότητος επιβολής, ισχύος και δυνάμεως μέρους ή μερών του οίκου επί του συνόλου.
Σταδιακώς η ανθρωπότης βιώνει την επιβολή και επιβουλή εξουσιών ισχύος και δυνάμεως που φεύ η ιδία η ανθρωπότης επιτρέπει και ανέχεται λόγω ελλείψεως κοινωνίας και παιδείας και ασκήσεως στην γνώση και το αγαθό και κυρίως στην συγκρότηση των λαών σε Δήμο ( υπηρέτης δημοσίου συμφέροντος ).
Αυτό είναι και ήταν το πρόβλημα της Δημοκρατίας ότι γιά να κρατεί ο Δήμος πρέπει πρωτίστως να συγκροτηθεί. Ο λαός γνωρίζων και αισθανόμενος την αλήθεια του ότι εν γένει είναι όχλος καταντά υπήκοος, οπαδός, ψηφοφόρος προσπαθών δι’ ίδιον συμφέρον να επιβιώσει. Παρέχει δε ψήφον σε μειοψηφίες ισχύος και δυνάμεως αγνώστου προελεύσεως, με την ελπίδα ότι θα υπηρετήσουν το δημόσιο συμφέρον στην καλυτέρα των περιπτώσεων, ή συντάσσεται στο πλευρόν των, εναντίον του συνόλου, με την ελπίδα του μικρού ή μεγαλυτέρου κομματιού αναλόγως των υπηρεσιών που προσφέρει.
Το μέσον πάντοτε στην σύγχρονη κοινότητα το χρήμα. Δηλαδή η δυνατότης αποκτήσεως ισχύος, απολαύσεων και δυνάμεως υποταγής των άλλων στην όποια αποκτηθείσα εξουσία.
Ποίος όμως παράγει, διαθέτει, εξουσιάζει, μοιράζει και τίνι τρόπω το χρήμα;
Ο κάθε ένας από εμάς τους απλούς πολίτες έχει χρήμα που αυτός ή κάποιος προηγούμενος έδωσε χρόνο δουλειάς ( όχι κατ’ ανάγκην εργασίας ) για να αποκτήσει.
Πως τα κατάφεραν όμως οι πλέον έχοντες και ακόμη οι υπέρ ή μέγα έχοντες;
Πως λειτουργεί το ιδιωτικό οικονομικό σύστημα εξουσίας και κράτους διαβολής και τι οφείλουμε να πράξωμε σταδιακώς για οικονομικό σύστημα διακονίας κατ’ ανάγκας αγαθών ελευθερίας και αλληλεγγύης; Δηλαδή ποία είναι η Δημοσία Οικονομία; Και πώς αυτή πραγματώνεται;
Μάλλον χρειάζεται δεύτερον και πιθανώς τρίτον μέρος γιά την σχετική εν τούτοις ολοκλήρωση και κοινωνία των συλλογισμών.
Στόχος είναι η απαρχή συνευρέσεως της κρίσιμης μάζας γιά την συγκρότηση τοπικού, εθνικού, ευρωπαϊκού και οικουμενικού Δήμου.
Έλλογος πολιτεία