γραφει ο αρισταρχος
Έγραφα πριν μέρες για την “γνωστή” μας την προσφυγιά. Γνωστή μας γιατί την ζήσαμε στο πετσί μας όλοι οι Έλληνες στην μεγάλη συρρίκνωση του Έθνους και στους δύο πολέμους. Μην το βλέπετε σαν αντίστροφη προσφυγιά. Αυτοί οι άνθρωποι που παράτησαν την Σμύρνη για παράδειγμα άφησαν την πατρίδα τους. Ήταν Ελληνικά χώματα. Ξεριζώθηκαν από ότι δημιούργησαν σε όλη τους τη ζωή. Χωρίς όνειρα, χωρίς ελπίδες. Κουρασμένοι από την υπερπροσπάθεια για επιβίωση και αξιοπρεπή ζωή κατέληξαν στα ογδόντα τους και στα ενενήντα τους πρόσφυγες για χάρη των παιδιών τους. Γιατί αυτά είχαν τα όνειρα και τις ελπίδες. Και σημειώστε πως έρχονταν πρόσφυγες στην ίδια τους την πατρίδα.
Σήμερα ο κόσμος έφτασε τα επτάμιση δις και ανέρχεται! Μόνο στην μικρή μας χώρα υπάρχει υπογεννητικότητα και άρα γινόμαστε ξεχωριστό είδος. Βέβαια είμαστε διασκορπισμένοι σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης και όποια πέτρα σηκώσεις έναν Έλληνα θα βρεις. Αυτός ο τεράστιος πληθυσμός για να επιβιώσει και να ευημερήσει πρέπει να αφεθεί στην ειρηνική και δημιουργική του πορεία μακριά από μεθοδεύσεις και υστεροβουλίες. Ίσως έτσι τα καταφέρει ακόμη και αν διπλασιαστεί. Έξω από τα ηλίθια και διαστρεβλωμένα μυαλά κάποιων μανδαρίνων που παρασιτούν στις παρυφές της εξουσίας ή ενός τεράστιου οικονομικού μεγέθους. Μιλώ γι αυτούς που σαν Θεοί αποφασίζουν αν το πείραμα Άνθρωπος-Γη που διεξάγεται πρέπει να συρρικνωθεί στο ένα δισεκατομμύριο ψυχές.
Για το σκοπό αυτό ανάβουν φωτιές με τα παγκόσμια πιόνια τους, και από την μια εξολοθρεύονται πληθυσμοί από την άλλη δημιουργούν, επόμενο είναι, στρατιές απελπισμένων που σκυλοπνίγονται κατά εκατοντάδες στην ελπίδα τους για ανθρωπιά. Θλιβερό!
Από την άλλη ο φόβος, το πρόβλημα. Γεμίσαμε άπορους, ταλαίπωρους που ψάχνουν στον ήλιο μοίρα. “Να φύγουν, να πάνε αλλού, βάλτε σιδεριές, ορθώστε κάγκελα, περιχαρακωθείτε! Κινδυνεύει η φιλτάτη. Και είναι και Μουσουλμάνοι. Και σε λίγο ο Αρίσταρχος θα λέγεται Μωάμεθ!” Πολλά άκουσα, αυτό…! Όταν φοβάσαι μη χάσεις το όραμα σημαίνει πως ποτέ δεν το είχες.
Έτσι με πολλαπλά οφέλη για τους “Θεούς” ξεσηκώνονται πόλεμοι. Αδιάφορο ποιος θα νικήσει. Απλά να συνεχίζονται. Κι ας μη γελιόμαστε όλοι λίγο πολύ κάτι εισπράττουν από τα ιμάτια. Όλοι διαθέτουν λίγο ή πολύ οπλοκατασκευαστήρια. Ποιος μένει έξω από το παιχνίδι. ΚΑΝΕΙΣ! Αλλά…
Κάτι πρέπει να γίνει με όλους αυτούς που υπερπλήρωσαν την χώρα μας και μας έκαναν να μοιάζουμε με το σκάφος που τους έφερε. Και σ’ αυτούς που μέλλονται να ζητήσουν πόνο ψυχής από τους Λιμενικούς του ελέους. Έτσι έλεγε κάποιος Λιμενικός. “Νιώθω σαν εκπρόσωπος του Ερυθρού Σταυρού παρά σαν αστυνομικός θάλασσας”. Μια λύση, φευ(!), για πολλούς είναι να βυθίζουμε τις σκυλοπνίχτρες. Και ποιος δεν ξέρει το παράδειγμα με τους 10.000 Μανδαρίνους. Πατάς το κουμπί και πεθαίνουν τόσες χιλιάδες Μανδαρίνοι στην Κίνα και συ εισπράττεις 10.000ευρώ! Φοβάμαι ακόμη και να το σκεφτώ. Φοβάμαι να ακούσω κάποιο νούμερο που θα μου έδειχνε τους συμπατριώτες μου.
Μία είναι η λύση. Αφήστε τους λαούς να ζήσουν ειρηνικά με τα έθιμά τους, την θρησκεία τους, την γλώσσα τους, την ιστορία τους. Παλέψτε το θέμα να γίνει υποχρέωση όλης της Ευρώπης, όλου του κόσμου. Άλλως να κηρυχτεί με νόμο επί ποινή θανάτου όποιος χαρακτηρίζεται πρόσφυγας κατ’ ισομοιρία με τον ξένον εισβολέα-κατάσκοπο, ότι κάνουν δηλαδή οι Μουσουλμάνοι του ISIS. Αλλά να έχουμε πάντα κατά νουν την Αμερική που δέχτηκε τις ψυχικές καραβιές μας, την Αυστραλία που μας άφησε να την επικοίσουμε, την Γερμανία, το Βέλγιο, την Ολλανδία που μας άφησαν να γεμίσουμε τις στοές τους και τα εργοστάσιά τους με τα κορμιά μας. Τι είπατε; Δεν είναι το ίδιο; Ακόμα χειρότερα.
Εμάς μας έσπρωχνε η φτώχεια και η πείνα.
Αυτούς, όλα μαζί αυτά συν την ολοκληρωτική καταστροφή και τον όλεθρο του πολέμου.
Εμείς τον παράδεισό μας δεν θα τον περιφράξουμε με σίδερα. Άλλωστε τι σόι παράδεισος θάταν. Αυτό το ξηροκάμπι με τις ατέλειωτες δαιδαλώδεις ακρογιαλιές και τα φανταστικά νησιά πάντα εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια ξέφραγο ήταν. Και πάντα άνοιγε διάπλατα την φιλόξενη αγκαλιά του.
Εμείς την φιλοξενία την προσωποποιήσαμε σαν Θεϊκό πρόσταγμα του Ξένιου Δία.
Εμείς πάνω στον άνθρωπο και τη ζωή φιλοσοφήσαμε. Γι αυτό και δεν χρειαστήκαμε λέξεις όπως racism.
Εμείς, για να είμαστε πραγματικά εμείς, πρέπει να ανταποκρινόμαστε στην μιζέρια των άλλων όπως θα φερόταν ο Ξένιος Ζευς. Αλλιώς μπορούμε να είμαστε οτιδήποτε άλλο.