Μπα; Ξαναμίλησε κι ο Σημίτης;
Του Διονύση Ελευθεράτου
Πόσο overdose «ΠΑΣΟΚίλας» των 90ς να αντέξει κανείς, την ίδια ημέρα, στην ίδια εφημερίδα; Οι αναγνώστες της κεντροδεξιάς «Καθημερινής», πάντως, κλήθηκαν να αντέξουν, «μαζεμένα», μια συνέντευξη Βενιζέλου και ένα άρθρο Σημίτη. Αντέχεται; Εκείνοι ξέρουν…
Δεν βαριέστε, από τη χαραυγή των 90ς έχουν εθιστεί άπαντες στην πολιτική και ιδεολογική σύγκλιση των δυο – ισχυρών, τότε – πόλων, εκπροσώπων του «μεσαίου χώρου». Και αφ’ ότου αμφότεροι οι πυλώνες του «μεσαίου χώρου» χρεώθηκαν τόση ακραία φτώχεια, ακραία ανεργία, ακραία οδύνη, κυβερνητικά συστεγαζόμενοι (μέχρι πρότινος) και πολιτικά δοκιμαζόμενοι (για πολύ ίσως και στο διηνεκές), τίποτε δεν φαντάζει υπερβολικό. Είναι να αναρωτιέσαι ποια «δίδυμα ΠΑΣΟΚ» θα μπορούσαν να ακολουθήσουν στην «Καθημερινή», στο ίδιο φύλλο- έτσι, διότι η επανάληψη είναι «μήτηρ πάσης μαθήσεως» και το «δυο την ημέρα» μέθοδος εξοικονομήσεως.
Τι θα λέγατε για ένα δίδυμο Μαντέλη – Τσουκάτου, να αναλύει τη σχέση υγιούς επιχειρηματικότητας και πολιτικού συστήματος; Ένα δίδυμο Χριστοδουλάκη – Παπαντωνίου, πάλι, δεν θα ήταν μούρλια για να εξιστορηθούν τα κλέη του «μετοχικού λαϊκού καπιταλισμού» (από τον πρώτο) και το «παίξτε, παίξτε η Σοφοκλέους θα ανέβει περισσότερο» (από τον δεύτερο); Λέμε τώρα…
Και καλά, ο Βενιζέλος είναι –ακόμη- αρχηγός, κόμματος –ακόμη- υπαρκτού. Ναι μεν εξελίσσεται σε «Ζίγδη του ΠΑΣΟΚ», αλλά δοθείσης της θαλπωρής με την οποία περιβάλλουν μιντιακά συγκροτήματα το ετοιμόρροπο κόμμα, τούτο στην Εντατική ζει ακόμα. Κι ο αρχηγός του «δικαιούται» να μας απασχολεί με τις εσχατολογικές προβλέψεις του, με την αναπόληση των … καλών ημερών της μνημονιακής οικονομίας (που μόνο τα στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ εντόπισαν), αλλά από καιρού εις καιρόν να μας συγκινεί με τις γνήσιες ανησυχίες του.
Προσφάτως εκδήλωνε την αγωνία του για τα αποθεματικά των Ταμείων. Καθένας δικαιούται να το κάνει και να ελέγχει (και) για αυτό την κυβέρνηση, φυσικά. Αλλά να καλύπτει η λέξη «καθένας» και τον πατέρα του PSI; Σου βγάζει την PSI-χή τόση «ειλικρίνεια»…
Αλλά, είπαμε, αυτός τουλάχιστον είναι μάχιμος – αν και συνυπεύθυνος για τα «έργα και της ημέρες» των 90ς. Ο Σημίτης, όμως; Να νουθετεί; Να επικρίνει; Ως τι;
Ως πατριάρχης της «δημιουργικής λογιστικής»; Ως ο πρωθυπουργός που διαβεβαίωνε ότι το σκληρό ευρώ θα οδηγούσε σε εισοδηματική σύγκλιση με το Βορρά; Ως «διευθυντής» του «εργοστασίου» που «έβγαζε» Παπαδήμο, Στουρνάρα και Χαρδούβελη; Ως αρχιτέκτονας ενός οικονομικού μοντέλου που θεωρούσε, σιωπηρώς μεν, σαφώς δε, αναπτυξιακό όπλο την ανασφάλιστη εργασία – τότε, κατά βάση των μεταναστών;
Ως ένθερμος συνεχιστής της τακτικής που γεννήθηκε επί Μητσοτάκη και η οποία λάτρευε τον χρηματιστηριακό τζόγο με αποθεματικά των Ταμείων; Ως χουβαρδάς που πήρε τον προϋπολογισμό των Ολυμπιακών Αγώνων και τον έκανε «ναααα…» – μετά συγχωρήσεως και πλήρους των εργολάβων ικανοποιήσεως. Ως τι διάβολε;
Κι όμως, ο Σημίτης «παρεμβαίνει»… Με ύφος «σοφής κουκουβάγιας» που θεωρεί ότι βλέπει πολύ καλά μέσα στο πηχτό σκοτάδι, για την έλευση του οποίου ευθύνεται όσο λίγοι. «Παρεμβαίνει» – και νουθετεί παρακαλώ.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, σου’ ρχεται στο νου ένα τραγούδι των Rolling Stones με τίτλο «Oh, no, not you again». Κι απλώς αδημονείς να φθάσει η ώρα της πλήρους λήθης, οπότε το λόγο θα λάβει η λαϊκή αοιδός Στανίση: «Συγγνώμη, κύριε ποιος είστε»;
Όσο για την περί χρέους αγωνία του, ομολογούμε ότι δεν έχουμε ακόμη κατασταλάξει στο μουσικό είδος που ενδείκνυται για να μελοποιηθούν τα αποκυήματα της σοφίας του. Οι πρώτοι στίχοι, πάντως, είναι έτοιμοι: «Όταν το χρέος sucks, μην ανησυχείς, θα στο κρύψει η Goldman Sachs»…
