Το ψέμα ναταν η αλήθεια
Και το σκοτάδι ναταν φως
Ναταν ζωή τα παραμύθια
Κι ο ουρανός πιο κοντινός
Οι άνθρωποι είναι σαν τα παράθυρα βιτρώ. Γυαλίζουν και αστράφτουν όσο ο ήλιος φέγγει απ’ έξω, αλλά όταν πέσει το σκοτάδι, η πραγματική τους ομορφιά αποκαλύπτεται μόνο από ένα εσωτερικό φως. Υπάρχει μια ρωγμή σε όλα. Από εκεί είναι που μπαίνει μέσα το φως. Η αγάπη είναι πάντα η αρχή κάθε γνώσης, όπως η φωτιά είναι η αρχή του φωτός. Για να αστράφτει το φως με τόση λαμπρότητα, πρέπει να συνυπάρχει με το σκοτάδι. Το φως νομίζει ότι ταξιδεύει ταχύτερα από οτιδήποτε, αλλά κάνει λάθος. Όσο γρήγορα και να ταξιδέψει το φως, βρίσκει το σκοτάδι να έχει φτάσει εκεί πρώτο και να το περιμένει. Στην αρχή υπήρχε το χάος. Και ο Θεός είπε: «Γενηθήτω φως». Και έγινε φως. Έτσι, πάλι δεν υπήρχε τίποτα, αλλά μπορούσες να το δεις καλύτερα.
Παγιδευτήκαμε μέσα στο ψέμα -όχι το δικό μας – το ΔΙΚΟ ΣΑΣ- το δικό τους! Η ψυχή μας γέμισε αμφιβολία, αμφισβήτηση, έλλειψη εμπιστοσύνης, φόβο, θέλετε να σας πω και άλλα; Δεν χρειάζεται!
Νομίζω ξέρετε και καταλαβένετε πόσο δύσκολο είναι να πείς ΑΛΗΘΕΙΑ; Πόσο μας πονάει η αποδοχή του Εγώ μας; Κρυβόμαστε απο τους άλλους όσο μπορούμε. Μπορούμε όμως να κρυφτούμε από εμάς; Μπορούμε να κρυφτούμε απο τη συνήδηση μας; Θα μας αφήσει πιστεύετε ήσυχο; Νομίζεις πως θα τα καταφέρεις… όμως μέσα σου ξέρεις…..ΞΕΡΕΙΣ! Δεν λογαριάζεις το πως αισθάνεται ο άλλος… Πόση απογοήτευση νοιώθει… Πόσο πόνο του προκαλείς… Και τι κάνεις για να το αλλάξεις αυτό; ΤΙΠΟΤΑ! Απλά συνεχίζεις να παίζεις ρόλους…
Δεν εκτιμάς καν τις φορές που σε έχει συγχωρέσει… Που σε έχει αποδεχτεί με το νέο -ψεύτικο εαυτό σου! Και στην πορεία… ανακαλύπτει ξανά το ψέμα σου… και αντί να το διορθώσεις, εσύ δημιουργείς άλλο! Φαύλος κύκλος λοιπόν όλα…ΟΛΑ! Είναι προτιμότερη μια αλήθεια που πονάει. Την αποδέχεσαι και συνεχίζεις. Τα τόσα ψέματα όμως, ανοίγουν πληγές που δεν κλείνουν ποτέ. ΑΚΟΥΣΕΣ; ΠΟΤΕ!
Δε χωράει στο ψέμα η αλήθεια… Ούτε το φως στο σκοτάδι… Δε φτάνει ο κίβδηλος λόγος να δαμάσει τα αφηνιασμένα άλογα, να γητέψει τα τρομοκρατημένα όνειρα. Με το πηχτό σκοτάδι να απλώνεται στη νεκρική κοιλάδα του ψεύδους και της αναλήθειας, βαδίζουμε την οδό του μαρτυρίου. Σε κάθε σταυροδρόμι το εκτελεστικό απόσπασμα των τοκογλύφων, σε κάθε ανηφοριά οι φονιάδες της ιστορίας υψώνονται φαντάσματα δυσθεώρητα με μάτια κόκκινα, με στόματα γλοιώδη και λαίμαργα. Μας εκφοβίζουν, μας τρομοκρατούν… Μας πυροβολούν με λόγους δόλιους από τις τηλεοπτικές οθόνες τα αδειανά κουστούμια και τα παραγεμισμένα στόματα. Μας φτύνουν οι αρουραίοι των εφημερίδων, οι αρθρογράφοι του μεγάλου «ΝΑΙ», οι Νεναίκοι κάι οι κύρηκες της καταστροφής οι δήθεν Εθνικόφρωνεςν και « οι αγαπώσιν τον απανταχώθεν ελληνισμό». «Θέμα χρόνου» αποφαίνονται οι ειδήμονες με τους υπερσύγχρονους ηλεκτρονικούς υπολογιστές, τα ατσαλάκωτα κουστούμια και τα αρπακτικά χέρια που στάζουν αίμα. Καλά κρατεί ο χορός των κερδοσκόπων και των εφιαλτών…
Το πανηγύρι της εκφοράς των ελπίδων και των οραμάτων. Η μεγάλη ομήγυρη των αδημονούν των την απώλεια του έθνους των ανυπότακτων έχει κιόλας παραταχθεί με κάθε επισημότητα για να παρακολουθήσει το μεγάλο θέαμα. Ο δήμιος με την κουκούλα, τις πλαδαρές σάρκες και τα διάστικτα μπράτσα με τα φασιστικά σύμβολα, αναμένει το νεύμα του «Μεγάλου Στοχαστή». Κι ο «Μεγάλος Οπισθοδρομιστής» ετοιμάζεται να γυρίσει το ρολόι της ιστορίας τριάντα χρόνια πίσω. Δεν επιθυμούν να πιστέψουν οι εξαγορασμένοι, οι υπόδουλοι και οι ματαιόδοξοι στη μεγάλη στρατιά των αρίστων της ιστορίας, των λαμπρών δημιουργών, των ποιητών, των αγωνιστών της ζωής, των εργατών, των καλλιτεχνών, των ανθρώπων της τίμιας δουλειάς και του πνεύματος. Ότι είχαν να κλέψουν το έκλεψαν, ότι είχαν να προσβάλουν το πρόσβαλαν, ότι είχαν να ατιμάσουν το ατίμασαν. Ήρθε η ώρα να πετάξουν το αποστεωμένου κουφάρι του λαού στη χωματερή της εξαθλίωσης και της απέραντης θλίψης. Ήρθε ή ώρα να ανοίξουν τις πόρτες σε κυνηγούς κεφαλών, σε ζόμπι που τρέφονται με σάρκες ανθρώπινες και αίμα ζεστό… Έτσι πιστεύει ότι μπορεί να ανταποκριθεί στα κελεύσματα των καιρών ο «Μεγάλος Στοχαστής», ο δειλός πολεμιστής με τη λερωμένη σκελέα, ο αποτυχημένος ταχυδακτυλουργός με τα τρεμάμενα δάχτυλα και το θολωμένο μυαλό, ο θλιβερός ψεύτης, ο αμήχανος Οδυσσέας που ούτε ταξίδι, ούτε Ιθάκη του απέμεινε, παρά μόνο η χλεύη των ανθρώπων και της ιστορίας. Ημέρα σκότους η μέρα που ξημερώνει… Έκπληκτα τα μάτια της ιστορίας βλέπουν τη λαίλαπα να πλησιάζει. Έντρομοι οι ένοχοι χειρουργοί βιάζονται να επικαλύψουν με το σεντόνι της υποταγής και της ανικανότητας το κέρινο πρόσωπο της ναρκωμένης πατρίδας. Βιάζεται το τσούρμο των θρασύδειλων και των μισαλλόδοξων να τελειώνει μια και καλή με το γένος των αδάμαστων. Το βιβλίο που λέγεται Ελληνισμός, το βιβλίο που στις σελίδες του κρύβει φώς, αγώνες για ελευθερία, το βιβλίο που δίδαξε χιλίαδες ελληνόπουλα και μή, για τον Λεωνίδα, τον Ευαγόρα , το Ζήνωνα το Κιτιεύς, το Μεγαλεξαντρο, το Διάκο, τη Μπουμουλίνα, τον Αυξεντίου, τον Μάτση, το Παλληκαρίδη, τον ισαάκ και τον Σωλομό, πρέπει να κλείσει, η σπορά να νοθευτεί , ο αγρός με τα γεννήματα να καταληφθεί από αγριόχορτα και ζιζάνια και ακόμα μια «χαμένη πατρίδα» να προστεθεί στις τόσες χαμένες. Δεν πρέπει ούτε νερό για τα διψασμένα χείλη να περισσέψει, ούτε φαί για τους πεινασμένους την περηφάνια και την αξιοπρέπεια. Ακούστε ράκη ανθρώπινα, ξεχειλωμένα μυαλά, και κοιμισμένες συνειδήσεις…
Ντίνος Ορφανός ΤΡιμίκλινη
Email: [email protected]