Η ΕΚΤ οφείλει να αντιμετωπίζεται, εάν θέλει κανείς να είναι ρεαλιστής, ως το «λόμπι των ιδιωτικών τραπεζών» – ενώ διακρίνεται από μία πολιτική και οικονομική ατζέντα, έχοντας ως στόχο την επιβολή του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη
Τυπικά, οι κεντρικές τράπεζες αποτελούν ένα μέρος του κράτους – μία τέταρτη, ανεξάρτητη εξουσία, με βασικό αντικείμενο τη νομισματική πολιτική, παράλληλη στις υπόλοιπες τρεις (εκτελεστική, νομοθετική και δικαστική). Ιστορικά και πρακτικά όμως, χαρακτηρίζονται ως εκπρόσωποι των ενδιαφερόντων, καθώς επίσης ως οργανώσεις που υπηρετούν τις μεγάλες εμπορικές τράπεζες – προωθώντας τα συμφέροντα τους.
Για να μπορούν να το κάνουν, είναι πολιτικά ανεξάρτητες – γεγονός που σημαίνει ότι, δεν είναι υποχρεωμένες να λογοδοτούν, καθώς επίσης να ελέγχονται από καμία κυβέρνηση και από κανένα κοινοβούλιο. Στα πλαίσια αυτά η ΕΚΤ, για να διατηρεί την ανεξαρτησία της, απαγορεύεται από το καταστατικό της η χρηματοδότηση των κρατών – μία πρωτοβουλία που επαφίεται στις εμπορικές τράπεζες οι οποίες, δανειζόμενες από την ΕΚΤ δανείζουν τα κράτη, με υψηλότερα επιτόκια φυσικά.
Περαιτέρω, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η «Ομάδα των 30» – μία ιδιωτική, διεθνής «επιτροπή», στην οποία συμμετέχουν υψηλόβαθμα στελέχη των μεγάλων πολυεθνικών τραπεζών, τα περισσότερα από τα οποία είναι πρώην ή σημερινοί κεντρικοί τραπεζίτες που πολύ συχνά διοικούσαν στο παρελθόν μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες (όπως, για παράδειγμα, ο σημερινός διοικητής της ΕΚΤ).
Η οργάνωση αυτή, η οποία θεωρείται ως το λόμπι των διεθνών τραπεζών, ιδρύθηκε από το ίδρυμα Rockefeller –ενώ χρηματοδοτείται σήμερα από διάφορα ιδρύματα του G. Soros, από ιδιωτικές τράπεζες, καθώς επίσης από κεντρικές τράπεζες, μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται πολλές ευρωπαϊκές.
Πρόεδρος της είναι ο κ. Jean Claude Trichet – ο γνωστός πρώην διοικητής της ΕΚΤ ο οποίος, μεταξύ άλλων, είχε εκβιάσει με έναν απίστευτο τρόπο την Ιρλανδία, υποχρεώνοντας τους Πολίτες της να αναλάβουν τα χρέη των ιδιωτικών τραπεζών (άρθρο).
Μέλη της, εκτός από τον κ. M. Draghi, ο οποίος σήμερα «εκβιάζει» την Ελλάδα, είναι ο σημερινός πρόεδρος της Τράπεζας της Αγγλίας και πρώην στέλεχος της Goldman Sachs κ Mark Carney, ο πρώην διοικητής της κεντρικής τράπεζας της Γερμανίας και σημερινός πρόεδρος της ελβετικής UBS κ. A. Weber, καθώς επίσης πολλοί άλλοι σημαντικοί τραπεζίτες.
Συνεχίζοντας, η «βασίλισσα» των κεντρικών τραπεζών, η οποία κινεί τα νήματα στον πλανήτη, είναι αναμφίβολα η Fed (άρθρο) – η οποία δεν ανήκει στο αμερικανικό δημόσιο, αλλά στις μεγάλες τράπεζες των Η.Π.Α.,έχοντας ιδρυθεί από τις ίδιες το 1913, παραδόξως με το αποκλειστικό προνόμιο της έκδοσης του δολαρίου (ενός νομίσματος που από το 1971 και μετά δεν έχει κανένα αντίκρισμα, έχοντας ως εκ τούτου τη δυνατότητα να εκτυπώνεται, σε φυσική ή ηλεκτρονική μορφή, σε απεριόριστες ποσότητες).
Η Fed είναι η κεντρική τράπεζα που ελέγχει τις μεγαλύτερες τράπεζες της Wall Street, στις οποίες όμως ανήκει –έχοντας ως βασικό αντικείμενο της τη διάσωση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, όταν παρουσιάζονται προβλήματα (Bank runs κοκ.). Φυσικά δεν είναι η μοναδική, η οποία ιδρύθηκε από τις εμπορικές τράπεζες – αφού ακόμη και οι παλαιότερες κεντρικές τράπεζες του πλανήτη, η σουηδική και η βρετανική, ξεκίνησαν ως τραπεζικές συνενώσεις.
«Προικοδοτήθηκαν» δε από τα κράτη με το προνόμιο της έκδοσης χρημάτων από το πουθενά, τα οποία αναγνώριζαν ως επίσημο μέσον συναλλαγής οι κυβερνήσεις – χρηματοδοτούμενες στη συνέχεια με αυτά τα χρήματα. Μέχρι σήμερα δε δανείζουν είτε αυτές, είτε οι εμπορικές τράπεζες με μεγάλα κέρδη τα κράτη, «παράγοντας» λογιστικά χρήματα – τα οποία οι κυβερνήσεις υποχρεώνουν τους Πολίτες να τα αποδεχθούν για τις συναλλαγές τους (ανάλυση).
Τα κράτη έχουν κρατήσει μόνο το προνόμιο της έκδοσης μετρητών χρημάτων – η ποσότητα των οποίων όμως είναι ελάχιστη, σε σύγκριση με τα λογιστικά, ενώ οι τράπεζες προσπαθούν να τα καταργήσουν εντελώς, χρησιμοποιώντας διάφορα τεχνάσματα (απαγόρευση των συναλλαγών με μετρητά, δήθεν για τη πάταξη της φοροδιαφυγής κοκ. – άρθρο).
Καλοπροαίρετα δε οι Πολίτες πείθονται – παρά το ότι γνωρίζουν πως ημεγαλύτερη μάστιγα, όσον αφορά τα φορολογικά έσοδα των κρατών δεν είναι τόσο η φοροδιαφυγή, όσο η φοροαποφυγή των πολυεθνικών, η οποία διευκολύνεται από τα κράτη και αυξάνεται συνεχώς.
Η ΕΚΤ
Η ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα οφείλει να αντιμετωπίζεται, εάν θέλει κανείς να είναι ρεαλιστής, ως το λόμπι των ιδιωτικών τραπεζών – ενώ διακρίνεται από μία πολιτική και οικονομική «ατζέντα». Σύμφωνα με αυτήν, ενεργεί προς όφελος του ιδιωτικού τραπεζικού και λοιπού κλάδου, με τα εξής αντικείμενα:
(α) τη μείωση των κρατικών συντάξεων, έτσι ώστε να υπάρχει ανάγκη ιδιωτικής ασφάλισης εκ μέρους των Πολιτών,
(β) τον περιορισμό του κοινωνικού κράτους, για να καλύπτεται το κενό από τον ιδιωτικό τομέα (για παράδειγμα, χρεοκοπία των δημοσίων νοσοκομείων για να ιδρύονται ιδιωτικά),
(γ) τη μείωση των άμεσων φόρων που επιβαρύνουν κυρίως τους εισοδηματικά ισχυρότερους, καθώς επίσης τις κερδοφόρες επιχειρήσεις
(δ) την αύξηση των έμμεσων φόρων, τους οποίους πληρώνουν εξίσου οι εισοδηματικά ασθενέστεροι με τους υπολοίπους (όπως ο ενιαίος ΦΠΑ που προωθείται στην Ελλάδα κοκ.)
(ε) την απελευθέρωση των απολύσεων, με στόχο τη διατήρηση των μισθών των εργαζομένων σε χαμηλά επίπεδα (ανάλυση), την κατάργηση των ελάχιστων αμοιβών κοκ.
Οι παραπάνω «απαιτήσεις» διαπιστώνονται σε όλες σχεδόν τις μηνιαίες αναφορές της ΕΚΤ – ενώ, μετά το ξέσπασμα της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, η κεντρική τράπεζα συμμετείχε στην Τρόικα, έχοντας τη δυνατότητα να επιβάλλει στις αδύναμες χώρες την άκρως νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων.
Μία πολιτική που έγινε εφικτή, επειδή οι Πολίτες δεν αντιδρούν, έχοντας πεισθεί με τη βοήθεια της χειραγώγησης τους από τα ΜΜΕ ότι, οι ίδιοι ευθύνονται για τα προβλήματα των χωρών τους – θεωρώντας ως εκ τούτου πως τιμωρούνται δίκαια!
Προφανώς δεν κατανοούν πως η ευρωπαϊκή κρίση χρέους είναι μία μονεταριστική κρίση – μία κρίση χρήματος δηλαδή την οποία, ένας Θεσμός που τυπώνει χρήματα μπορεί να τη τελειώσει όποια στιγμή θελήσει. Το γεγονός αυτό αποδείχθηκε, όταν ο διοικητής της κεντρικής τράπεζας σταμάτησε την άνοδο των επιτοκίων δανεισμού (ομόλογα), απλά και μόνο δηλώνοντας πως θα κάνει ότι χρειαστεί, το καλοκαίρι του 2012 (γράφημα, όπου φαίνεται πως τα βρετανικά επιτόκια συνέχισαν να αυξάνονται).
Η αιτία βέβαια της δήλωσης του αυτής δεν ήταν το καλό των Πολιτών, αλλά η προστασία των συμφερόντων των τραπεζών – οι οποίες είχαν περιέλθει σε δύσκολη κατάσταση από την άνοδο των επιτοκίων των κρατικών ομολόγων, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων διατηρούν οι ίδιες στους ισολογισμούς τους.
Η ΕΚΤ τεκμηρίωσε επίσης στο παράδειγμα της Ιρλανδίας πως μπορεί να κάνει τα πάντα, εάν το θελήσει – επιτρέποντας στην κεντρική τράπεζα της χώρας να προβεί σε ένα πολύπλοκο τριγωνικό εγχείρημα, τυπώνοντας χρήματα ύψους 30 δις € για να διασώσει τις ιδιωτικές ιρλανδικές τράπεζες.
Το έκανε δε αυτό παρά το ότι επρόκειτο για μία απαγορευμένη χρηματοδότηση του δημοσίου, με χρήματα από το πουθενά – ενώ μόνο με αυτόν τον τρόπο μπόρεσε να αναδειχθεί η Ιρλανδία, η οποία ευρίσκεται υπό την προστασία των αμερικανικών πολυεθνικών, σε έναν υποδειγματικό μαθητή (άρθρο). Η κυβέρνηση της δε πρέπει να εξοφλήσει τα 30 δις € μετά από πολλές δεκαετίες – πιθανότατα λοιπόν ποτέ.
Συμπέρασμα
Ολοκληρώνοντας, εάν ο προκάτοχος του σημερινού διοικητή της ΕΚΤ, ο κ. Trichet, είχε δηλώσει δύο χρόνια πριν τα ίδια, πως θα κάνει δηλαδή ότι χρειαστεί, καθώς επίσης εάν η ΕΚΤ ήταν τόσο γενναιόδωρη με τις άλλες χώρες, όπως με την Ιρλανδία, η κρίση χρέους δεν θα είχε ξεσπάσει ποτέ και η Ελλάδα δεν θα χρεοκοπούσε – κάτι που όμως θα σήμαινε ότι, δεν θα μπορούσε να επιβληθεί ποτέ η πολιτική της λιτότητας και των μνημονίων, οπότε ο νεοφιλελευθερισμός στην Ευρώπη.
Σε κάθε περίπτωση, η ΕΚΤ είναι αυτή που διατηρεί σκόπιμα την κρίση στην Ευρωζώνη, για να μπορέσει να επιβάλλει την ατζέντα της, την οποία έχει επεξεργασθεί πιθανότατα η ομάδα των τριάντα – κάτι που θα τεκμηριώσω περαιτέρω, στο δεύτερο μέρος του άρθρου.
Βιβλιογραφία: Πρωτοβουλία «νέας τάξης χρημάτων», N. Haring