Θυμίζουμε σκηνικό πριν από την άλωση της Πόλης. Και πράγματι όλα δείχνουν έτοιμα για την πτώση. Η πατρίδα αργοπεθαίνει, ο πληθυσμός γηράσκει, οι νέοι μεταναστεύουν, τα παλιά επαναστατικά συνθήματα ξεφτίζουν, ο ποταμός της ιστορίας κατεβάζει ξαφνικά σκελετούς απ’ τα παλιά μίση, στις πόλεις αυτοκτονούν πολίτες στιγματισμένοι από του καιρού την αγρία πληρωμή, και η ξιπασιά λικνίζεται πάνω απ’ τον μισοπεθαμένο ελληνισμό, ο πολιτισμός των σκουπιδιών δίνει το πάρτι του τέλους πάνω στο σπασμένο καράβι απέναντι από τη νεκρική ακτή με καλεσμένους τους κανναβοφάγους κατ’ αντιστοιχία των λωτοφάγων και όλο το λουμπέν προλεταριάτο. Δυστυχώς μπήκαν στην πόλη οι οχτροί κι εμείς γλεντάμε…
Όσο και αν δεν θες να το πιστέψεις η τσούλα η ιστορία δείχνει ότι ξοφλήσαμε. Οι λίγες προσπάθειες να γίνει κάτι καλό σ’ αυτόν τον τόπο κατέληξαν καρικατούρες και ιλαροτραγωδίες.Ο μόνος σοβαρός μετασχηματισμός που έγινε στον τόπο μας ήταν ο σουρεαλιστικός.
Μπρος στην δημογραφική κατάρρευση, στην κύκλωση των εχθρών ,στο τσουνάμι των μη αφομοιώσιμων μεταναστών εμείς αποκομμένοι από την ζωοποιό παράδοση μας,την μάνα γεννήτρα της αλήθειας, περιμένουμε την ελεημοσύνη των βρικολάκων της Δύσεως κι’ άλλοι το ξανθό γένος όπως και τότε οι υπερασπιστές της βασιλεύουσας.
Κι όμως το θαύμα μπορούσε να γίνει δεν θα εξηγήσω το πώς αλλά απλά θα παραθέσω ένα κείμενο από τις σημαντικότερες πηγές για την άλωση που είναι το Ημερολόγιο της πολιορκίας της Κωνσταντινουπόλεως, του Βενετού Νικόλαο Μπάρμπαρο, που περιγράφει μέρα προς μέρα τα γεγονότα που έζησε από κοντά.
Ο αυτοκράτορας, που ήταν πάμπτωχος, ζήτησε να δανειστεί από τους αυλικούς του χρήματα, εκείνοι του είπαν ότι λυπόντουσαν αλλά δεν είχαν. Έπειτα οι Τούρκοι βρήκαν αρκετά χρήματα. Σε κάποιον μάλιστα από εκείνους βρήκαν 30.000 δουκάτα. Είχαν δε συμβουλέψει τον αυτοκράτορα να τιμωρήσει τους αυλικούς του, αλλά να αφαιρέσει τα ασημικά από τις εκκλησίες, και αυτό έκανε.
Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης ο Τούρκος βάζει τελάληδες να διαλαλήσουν σ’ όλη την Πόλη πως όσοι είχαν σπίτια έπρεπε να παρουσιαστούν ενώπιόν του, να τα δηλώσουν κι εκείνος θα τους άφηνε ελεύθερους. Πολλοί Γραικοί και Λατίνοι πήγαιναν και του έλεγαν πού βρίσκονταν τα σπίτια τους […] κι ήθελε να σκοτώσει όσους είχαν έρθει ενώπιόν του, αλλά θυμήθηκε πως θα είχε μεγαλύτερο όφελος να τους αφήσει ζωντανούς για να του καταβάλουν λύτρα.
Λέγεται ακόμα πως ένας μεγάλος Έλληνας ευγενής, για να κερδίσει την ευμένειά του, έστειλε τις δυο θυγατέρες του κρατώντας η καθεμιά από ένα δίσκο γεμάτο χρήματα, και τότε ο Τούρκος έκανε μεγάλες τιμές σ’ αυτόν τον ευγενή και του έδειχνε μεγάλη εκτίμηση. Βλέποντας την τύχη του, οι άλλοι Έλληνες ευγενείς παίρνουν όσα χρήματα μπορούσε ο καθένας τους και πηγαίνουν να του τα προσφέρουν για να κερδίσουν την εύνοιά του. Ο Τούρκος αυθέντης δέχεται τα δώρα και περιβάλλει τους κομιστές τους με μεγάλες τιμές και αξιώματα. Αλλά, όταν έπαψαν να του πηγαίνουν δώρα, διατάζει να αποκεφαλίσουν όσους του είχαν φέρει, λέγοντας πως ήταν μεγάλοι σκύλοι που δεν είχαν θελήσει να τα δανείσουν στον αυθέντη τους κι είχαν αφήσει την πόλη να χαθεί.
Αντί υπογραφής
Ένας ασήμαντος πολίτης
Υ.Γ.1: Οι συνειρμοί δικοί σας.
Υ.Γ.2:Η κρίση είναι ηθική πρώτα και μετά οικονομική.
Υ.Γ.3: Και μια προφητική φωνή εκ του τάφου, του Χρυσοστόμου Σμύρνης:
Ο Ελληνισμός της Μ. Ασίας, το Ελληνικόν κράτος, αλλά και σύμπαν το Ελληνικόν Έθνος καταβαίνει εις τον Άδην, από του οποίου καμμία πλέον δύναμις δεν θα δυνηθή να το αναβιβάση και το σώση.