Σου βάζουνε για δόλωμα ένα σπίτι,
μια αυλή γεμάτη γιασεμια,
της μνημης σου τ´ ασυλητο πηγαδι
που το χεις καλά κρύψει στην καρδια…
-Τους ίσκιους που στοιχειώνουν τα όνειρα σου, λεν ,
-Είναι στο χέρι σου να διωξεις μακρια…
Ξέχνα τα όλα, δεν υπαρχουν,
με τους φονιαδες κανε κολεγια!
Αυτήν την εκκλησιά που σε αφησαν
προχτες να λειτουργησεις και γελας,
και λες μ εναν λυγμο
-χαράς το δάκρυ-
Πως, νά!
Στο σπίτι σου, ξανα , πίσω, γυρνάς…
-Γιατί αδελφέ μου το ξεχνάς;;;;
Ένα αχούρι, όλο σκουπίδια, τόσα χρόνια,
που ΕΣΥ το εκκαθάρισες να πας!
Σας βλεπω με τις κονκαρδες Βαροσιωτες,
να λετε “θελω το σπιτι μου πίσω, ξανά”,
μα διόλου δε σκεφτόσαστε τους άλλους …
-Γιατι εσας μονο πουλαει κι αγοραζει ο …. αγας;
Ο τουρκος, ο δυναστης, ο φονιας;
Κοντη η μνημη σας …
εφανηκε λιγακι το βρακι της…
Κι η ψυχή σας;
…Στη ληθη;
…στο συμφερον;
…στο “ε και;”
Εχαθηκε κι η ευθυνη
κι η ντροπή σας! Παν!
Ο Ακτσι σα καπταιν Χουκ
κι εσείς οι “Πήτερ Παν”….
Kι η Κύπρος;
Χώρα του “Ποτέ”
…και του Ανάν!