Ιωάννης Κακάνης
2 ώρες ·
Μπαίνεις στο χώρο εργασίας στον οποίον έχεις στείλει βιογραφικό.Νομίζεις πως είσαι ο μοναδικός υποψήφιος για εκείνη τη λίγη ώρα που πήγες,μα μπαίνοντας το σκηνικό θυμίζει αίθουσα αναμονής σε γιατρό:Κάμποσοι ακόμη υποψήφιοι περιμένουν και με σκυμμένο το κεφάλι συμπληρώνουν μία αίτηση που σου ζητάνε να απαριθμήσεις τα προσόντα σου.
Εκείνη τη στιγμή καταλαβαίνεις πως το βιογραφικό που έστειλες δεν έχει διαβαστεί ποτέ και πως συνήθως,σε αυτές τις περιπτώσεις,ζητούνται χαμάληδες,σκλάβοι σε τιμή ευκαιρίας για ”ό,τι δουλειά προκύψει-κριθείς απαραίτητος”.Περιμένεις υπομονετικά,έρχεται η σειρά σου.Δυο καλοντυμένοι κύριοι με την ηδονή της εξουσίας ζωγραφισμένη στο πρόσωπο σου εξηγούν με μπόλικη δοση υπεροψίας πόσο τυχερός είσαι που πιθανόν επιλεγείς για μία από τις-άγνωστες ακόμη-θέσεις που μπορείς να καλύψεις.
Όση ώρα ακούς τα λόγια που έχουν πει στους προηγούμενους με το ίδιο σχεδόν ρομποτικό ύφος,βλέπεις την στίβα από τα χαρτιά που συμπλήρωσαν οι προηγούμενοι και πάνω σε αυτά τα χαρτιά έχει μπει το δικό σου.Μία τεράστια στίβα από μονοσέλιδες αιτήσεις εργασίας σημαίνει άπειρες αιτήσεις.Διαφορετικοί άνθρωποι,διαφορετικά προσόντα,πολλές ιστορίες,πολλές προσδοκίες,πολλές ελπίδες,πολλές οικογένειες πίσω από αυτό,πολλοί κόποι,αγωνίες,το τηλέφωνο που θα πάρεις μετά να πεις ”πως πήγε” στους δικούς σου ανθρώπους,την απογοήτευση,τον προβληματισμό,το άγνωστο μέλλον.
Μία στίβα χαρτιά με τόσο ίδιους και τόσο διαφορετικούς ανθρώπους,όλοι θύματα μίας ίδιας κατάστασης.Κι όταν έρχεται η ώρα να σου ανακοινώσουν τον πιθανό μισθό και ακούς ένα εξευτελιστικό ποσό δουλείας,θες να φύγεις τρέχοντας με αηδία,θες να βγάλεις όλη την οργή σου πάνω τους.
Μα κάποιοι θα πουν ευχαριστώ και πως να τους κατηγορήσεις άραγε…Ή μήπως έτσι διαιωνίζεται μία κατάσταση που δεν βγάζει πουθενά και γυρνάει πάλι σε μας;Μία απογοήτευση το μπουρδέλο μας και τα διλήμματά του…