Ο ορισμός του εκσυγχρονιστή ψευτόμαγκα ελληναρά και η τιμωρία.
ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗ ΤΩΝ ΒΔΕΛΥΓΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΥ, ΛΕΙΤΟΥΡΓΩΝ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΩΝ ΠΟΥ ΡΗΜΑΞΑΝ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ.
Η μάστιγα του Σημίτη δεν ήταν μόνο οικονομικοπολιτική. Ήταν κυρίως κοινωνική. Ήταν αυτή η άθλια μετάλλαξη της Ελληνικής κοινωνίας μέσω της λυσσαλέας επίθεσης από τα περιοδικά και τα κανάλια των πορνοβοσκών, συντονισμένη και απαραίτητη για να εγκαθιδρυθεί ο εκμαυλισμός των συνειδήσεων. Νυχθημερόν οι κωστόπουλοι και οι θεοδωράκηδες βομβάρδιζαν τον ραγιά με πρότυπο όχι τον οικογενειάρχη που μοχθεί και κρατά όρθια την φαμίλια του, όχι την εργαζόμενη μάνα που αποτελεί την συλλογική συνείδηση του έθνους, αλλά το λαμόγιο της αρπαχτής, την εκδιδόμενη πολυτελείας, τον κοκάκια και την tsimpouki artist. Το homo lamogious kolonakious.
Ήταν απαραίτητος αυτός ο εκμαυλισμός για να καμφθούν οι αντιδράσεις της κοινωνίας απέναντι στην ληστεία της πατρίδας. Η επικράτηση της ατάκας “Μαλάκας είμαι μωρέ εγώ να δουλεύω;”, το σήμα κατατεθέν της συγκεκριμένης “όχθης του Ποταμιού” που πλέον έριξε το προσωπείο.
Απέναντι στους Μαντέληδες, τους Τσουκάτους, τους Μουσσάδες και τους Μητσοτάκηδες, μόνον ένα είδος ανθρώπου μπορούσε να αντιταχθεί: Ο Πατριώτης, ο έντιμος, η Αμαλία Κάτζου, που θα όρθωνε ανάστημα και θα έλεγε: ΟΧΙ ΡΕ! Δεν θα πάρω μερτικό από την ληστεία των παιδιών μου και των παιδιών του γείτονα, θα μιλήσω, θα φωνάξω!
Και όμως, ο εκσυγχρονιστής ψευτόμαγκας φάνταζε ατρόμητος, απυρόβλητος. Το λαμόγιο του χρηματιστηρίου που έκανε ταμείο ληστεύοντας συμπολίτες και έπειτα πολίτες του ευρύτερου Ελληνισμού, βρισκόταν να “δικαιώνεται” από σταγονίδια εντός της δικαιοσύνης. Και μάλιστα είχε το θράσος να δίνει συνεντεύξεις τύπου σε κανάλια που ο ίδιος θαλασσοδάνειζε από τα κλεμμένα, για να απειλεί τους έντιμους, αυτούς που αντιστέκονται.
Ήρθε η ώρα τα αντισώματα της κοινωνίας να τσακίσουν τα μεταλλαγμένα κύτταρα της, πριν ο εθνικός κορμός σαπίσει. Και εντός των επόμενων ωρών οι εξελίξεις θα είναι τέτοιες που πραγματικά, μετά από πολλά χρόνια, ο έντιμος θα μπορεί να κοιτάξει με υπερηφάνεια τα παιδιά του και να τους πει ότι υπάρχει ελπίδα για το αύριο και την πατρίδα. Και σε αυτή την εξέλιξη, όλοι εμείς που δεν είμαστε στην βρώμικιη όχθη του ποταμιού, θα πρέπει να την κάνουμε κανόνα.
