Του Θύμιου Λυμπερόπουλου
Τούτη η χώρα παράγει περισσότερους πολιτικούς σωτήρες απ’ όσους μπορεί να καταναλώσει. Από το 2009 και μετά, όλα τα πολιτικά σχήματα πέταξαν από πάνω τους κάθε ιδεολογικό μανδύα και φόρεσαν τη στολή της παγκοσμιοποίησης και του ηγεμονικού πλέον νεοφιλελεύθερου συστήματος.
Η παρακμιακή κατάρρευση της πολιτικής, παρέσυρε όσες εναπομείναντες δυνάμεις, θα μπορούσαν να παίξουν σημαντικό ρόλο στην αντίσταση της κοινωνίας. Ο ελληνικός τύπος συμπορεύτηκε με τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό, στήριξε τις μνημονιακές επιλογές, ειρωνεύτηκε κάθε διαφορετική άποψη και καταδίκασε –κυρίως μέσω της τηλεόρασης– κάθε αγώνα οποιασδήποτε κοινωνικής ομάδας.
Οι περισσότεροι συνδικαλιστές εγκατέλειψαν το πλοίο που βουλιάζει και έσπευσαν να πάρουν προνομιακή θέση στη νέα τάξη πραγμάτων, ψηφίζοντας ΝΑΙ στη λιτότητα και στα νέα μέτρα.
Οι άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών προτίμησαν μια θέση στα έδρανα της Βουλής, παρά να υπηρετήσουν το ρόλο τους, δηλαδή την πνευματική καθοδήγηση του λαού. Απέμεινε μόνο ο απλός πολίτης, αποκομμένος από την κυβερνητική μηχανή, να αναρωτιέται, αν αυτή η μακάβρια στρατηγική των μνημονίων, έχει κι άλλους στόχους πέρα από τον οικονομικό στραγγαλισμό των Ελλήνων.
Ένας λαός που δεν απώλεσε ποτέ τις αξίες και τα ιδανικά του –κι αυτό φαίνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζει το προσφυγικό πρόβλημα, στην κοινωνική του διάσταση δηλαδή. Ένας λαός που επί εφτά χρόνια πέφτει θύμα πολιτικών τυχοδιωκτών, που διατηρούνται στην εξουσία με ψέμματα, ανακρίβειες, ίντριγκες και εμπόριο ελπίδας.
Η Ευρώπη αλλάζει. Κι αλλάζει στα πρότυπα του νεοφιλελεύθερου συστήματος, που θέλει φτηνά εργατικά χέρια, ανθρώπους-εργαλεία χωρίς δικαιώματα και χωρίς δυνατότητες να εναντιωθούν στο σύστημα. Η γηραιά ήπειρος έγινε ένα απέραντο σκλαβοπάζαρο. ΟΧΙ, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν προσπαθεί να λύσει το προσφυγικό –όπως το βάπτισε– πρόβλημα. Εισαγωγή εργατών-σκλάβων κάνει. Κι όταν συμπληρωθεί ο απαιτούμενος αριθμός, όροι όπως «ανοιχτά σύνορα», «πολυπολιτισμικότητα», «αντιεθνικισμός», θα αποσυρθούν διακριτικά από την επικαιρότητα.
Αυτοί που σήμερα μιλάνε για ανθρώπινα δικαιώματα και για άμεση λύση του προσφυγικού ζητήματος είναι οι ίδιοι που ενοχοποίησαν κάθε αντίσταση των κοινωνιών σε όσα δεινά επέβαλε η νέα τάξη πραγμάτων.
Τρομοκρατία και αποικιοκρατική εισβολή είναι τα νέα όπλα που έκρυβε στη φαρέτρα της η παγκόσμια παρέα του οικονομικού φασισμού.
Υ.Γ.1: Το τέλος της παρακμής που βιώνουμε ως Έλληνες, πρέπει να έχει αφετηρία τη γνώση και τη διάδοσή της. Πριν την ελληνική επανάσταση του 1821, ο νεοελληνικός διαφωτισμός προετοίμασε ιδεολογικά τον αγώνα. Παρέκαμψε την άρχουσα τάξη της εποχής (τοπικούς άρχοντες, κοτσαμπάσηδες, αρματωλούς, εκκλησία) που δεν είχε κανένα λόγο να αφυπνίσει τους Έλληνες, αφού ζούσε προνομιακά και εις βάρος τους (όπως συμβαίνει και σήμερα) και τους έδωσε το όραμα της απελευθέρωσης κι ενός ελεύθερου κράτους και μιας κοινωνίας που τα θεμέλιά της θα βασίζονται στην αστική ισότητα, στη δημιουργία και στις δημοκρατικές ελευθερίες.
Υ.Γ.2: Το κόμμα των Ελλήνων δεν είναι δημιούργημα της φαντασίας μου. Είναι ιστορική αναγκαιότητα. Η στελέχωσή του πρέπει να γίνει από άφθαρτους ανθρώπους που δεν «μαγαρίστηκαν» από το πολιτικό σκηνικό της τελευταίας επταετίας. Η Ελλάδα χρειάζεται το λαό της.
Υ.Γ.3: Όσοι αμνήμονες υπηρετούν τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό και τα ιδιωτικά μονοπώλια να είναι σίγουροι, ότι αργά ή γρήγορα, το ίδιο το σύστημα που σήμερα υπηρετούν, θα τους καταπιεί. Η κατάρρευση των κρατικών μονοπωλίων προήλθε από την αντίδραση της ανθρώπινης φύσης, η οποία είναι παντοδύναμη, και αντιδρά και εκρήγνυται σε κάθε μορφής μονοπώλιο, είτε κρατικό, είτε ιδιωτικό.
