Τα παράδοξα της σύγχρονης τραγωδίας
1ο παράδοξο: Τα θύματα, από τους μακροχρόνιους πολέμους και εμφύλιους που έχει υποδαυλίσει η αναπτυγμένη «δημοκρατική» Δύση στις χώρες του Μεγάλου Μαγκρέμπ και της Μέσης Ανατολής, προστρέχουν στους θύτες τους για προστασία.
2ο παράδοξο: Η χώρα μας διαθέτει το μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ, από τις χώρες της Ε.Ε., για στρατιωτικές δαπάνες και τα σύνορα μας έχουν γίνει σουρωτήρι από τους λαθρέμπορους ψυχών, της Τουρκίας.
3ο παράδοξο: Η Τουρκία που αποδεδειγμένα σιγοντάρει τους τζιχαντιστές, που εθελοτυφλεί μπροστά στους λαθρέμπορους που εκμεταλλεύονται τους κάθε είδους μετανάστες και πρόσφυγες, που άνοιξε το διάδρομο προς τη Δύση για κάθε τυφλό εκδικητή ή τρομοκράτη, έγινε τώρα ο προνομιακός συνομιλητής της Ε.Ε. και μάλιστα με το αζημίωτο…
4ο παράδοξο: Οι φανατικοί μέχρι χθες θιασώτες της ενοποιημένης Ευρώπης, μεταλλάχθηκαν μέσα σε σύντομο χρόνο σε ακραίους ρατσιστές. Στα ανοιχτά σύνορα του χθες, ύψωσαν φράχτες για να «προστατέψουν» τον ξενοφοβικό φασισμό τους.
5ο παράδοξο: Η ανάπτυξη να συνδέεται με πολέμους, διωγμούς, ξεριζωμούς από τις εστίες, με αλλεπάλληλες οικονομικές αφαιμάξεις των λαών.
Ο ορυμαγδός της «πληροφόρησης» έχει σαστίσει τους πολίτες. Τους παγκόσμιους πολίτες. Τους πολίτες που νιώθουν να αλλάζει η ζωή τους, γιατί κάποιοι επέλεξαν να εξαπολύσουν τον «δημοκρατικό» τους πόλεμο μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Οι «αλήθειες» που προβάλλονται από τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας και τους κυβερνητικούς προπαγανδιστές, περισσότερο συσκοτίζουν παρά αποκαλύπτουν την αλήθεια.
Ποια είναι όμως η αλήθεια; Ποιος την ξέρει; Κι αν την ξέρει, γιατί δε μας την λέει; Κι αν μας την πει, πόσο πιστευτός μπορεί να γίνει; Και σε τελική ανάλυση η αποκάλυψη της, πόσο μπορεί να συμβάλει στο να αλλάξουν τα πράγματα, να βελτιώσουν τις ζωές των ανθρώπων;
Η αλήθεια, όσο και παράξενο αν φαίνεται, κρύβεται μέσα μας. Μπορούμε να την δούμε, να την αποκαλύψουμε, μόνο αν μπορέσουμε και εξηγήσουμε τις αντιφάσεις, που συνυπάρχουν μέσα στα διαδραματιζόμενα. Εργαλεία και οδηγός, οι αξίες που έχει ο κάθε άνθρωπος. Όπως αυτές δόθηκαν στον καθένα ανάλογα με τη διαδρομή που είχε, στην οικογένεια, στο κοινωνικό του περιβάλλον κλπ.
Ποιος είπε ότι η ανθρωπότητα έκλεισε τους λογαριασμούς της με τον φασισμό. Όσο υπάρχει φόβος και όσο κάποιοι τον επιλέγουν ως δύναμη επιβολής και άσκησης εξουσίας, αυτός θα υπάρχει. Άλλοτε επιδεικνύοντας άμεσα το αποτρόπαιο πρόσωπο και άλλοτε να βρίσκεται εν υπνώσει ή να είναι καλυμμένος από δημοκρατικοφανή φερετζέ. Πόσο πίσω γυρίζει ο άνθρωπος όταν προστρέχει προς αυτόν που τον φοβίζει για να επιζητήσει την εύνοια ή τον οίκτο του; Μήπως στις αρχέγονες εκείνες εποχές, όπου ο άνθρωπος θεοποιούσε ότι τον φόβιζε (κεραυνούς, ανέμους κλπ) και τους εξευμένιζε με κάθε είδους θυσίες και λατρείες;
Η έννοια του εθνικού κράτους, που πάνω σ’ αυτή, πάτησαν οι έμποροι των οπλικών συστημάτων και φόρτωσαν τους λαούς με δυσβάστακτες δαπάνες, αποδεικνύεται σήμερα ότι ήταν μια μεγάλη απάτη. Ένα τσούρμο λαθρέμπορων και σύγχρονων πειρατών όχι μόνο παραβιάζουν με ευκολία τα εθνικά σύνορα, αλλά δε διστάζουν να χλευάσουν και τη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη, το ΝΑΤΟ. Αλήθεια κατ’ αυτή την έννοια, πόσο ασφαλής μπορεί να νιώσει κανείς μέσα στα εθνικά του σύνορα;
Αυτοί που άμεσα και τυχοδιωκτικά εμπλέκονται σε πολέμους και δημιουργούν διαδρόμους για την ανάπτυξη του λαθρεμπορίου, γίνονται οι προνομιακοί συνομιλητές με τον κατ’ ευφημισμό ανεπτυγμένο κόσμο. Αναδεικνύονται ως το κλειδί που μπορεί να απαλλάξει τον δυτικό κόσμο από την ντροπή των κλειστών συνόρων και των ρατσιστικών διακρίσεων και όχι φυσικά ανέξοδα.
Η υπέρβαση, από τη συνεχιζόμενη και πολλές φορές εντεινόμενη παγκόσμια οικονομική κρίση, επιχειρείται και συντελείται σε βάρος των απλών ανθρώπων. Η αύξηση της κερδοφορίας του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου, απαιτεί φτηνά και εξαθλιωμένα νέα χέρια. Οι κάθε είδους πρόσφυγες και οικονομικοί μετανάστες, αποτελούν την πρώτη ύλη για την εξεύρεση αυτών των χεριών. Οι υπόλοιποι θα αντιμετωπίσουν απλά τον κυνισμό τους…
Η αλήθεια, όσο και υποκειμενικά είναι τα κριτήρια με τα οποία προσεγγίζεται, δεν πρέπει να στερείται ορισμένων παραδοχών που χαρακτηρίζουν τον ανθρώπινο πολιτισμό. Πλευρές της ανθρώπινης φύσης που τον οδηγούν πίσω στην βαρβαρότητα, πρέπει να απομονώνονται και να βρίσκονται υπό διαρκή διωγμό με επιχειρήματα και παραδείγματα ζωής. Όταν κατορθώσουμε να προσεγγίσουμε την αλήθεια μέσα από την επίλυση των κάθε είδους αντιφάσεων, τότε μόνο μπορούμε να παίρνουμε τις σωστές αποφάσεις και να οδηγούμε την ανθρωπότητα προς τα εμπρός. Η συλλογική αλήθεια δεν μπορεί παρά να επέλθει μόνο μέσα από την ατομική αλήθεια του καθενός μας.
Χρήστος Παπαδόπουλος
