Σε όλες τις κοινοβουλευτικές χώρες ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας- ή ο Βασιλιάς- συμβολίζει την ενότητα του κράτους .
Ουδείς διανοείται να του κηρύξει τον πόλεμο για να εξυπηρετήσει τις σκοπιμότητες ενός κόμματος, τα συμφέροντα ιδιωτών και πολύ περισσότερο τα προσωπικά του απωθημένα.
Πρωτίστως η δημοσιογραφία, χωρίς να παραιτείται από το δικαίωμα της να ασκεί κριτική και στον πρώτο Πολίτη, σέβεται το ρόλο του και το πρόσωπό του. Όποια και αν είναι η πολιτική καταγωγή του.
Στην Ελλάδα ένα κόμμα και μια ομάδα διατεταγμένων δημοσιογράφων από τη στιγμή που εγκαταστάθηκε στο προεδρικό μέγαρο ο Προκόπης Παυλόπουλος του κήρυξε τον πόλεμο.
Δεν ασκούν κριτική, ούτε κάνουν πολιτικές παρατηρήσεις για τη θεσμική λειτουργία του. Επιτίθεται προσωπικά με ανοίκειες διατυπώσεις, με υπαινιγμούς, ενίοτε με ύβρεις.
Σε μια περίπτωση μάλιστα η ασύδοτη επιθετικότητα προς τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας έγινε δεύτερη φύση. Συγκεκριμένος κεκράκτης της διαπλοκής, πρόσωπο που συγκεντρώνει την απέχθεια της κοινής γνώμης για την αλαζονεία του, διατυπώνει χολερικούς υπαινιγμούς για τον ανώτατο άρχοντα. Αδιάντροπα και από καθέδρας. Εμπλέκοντας και τον Λακεδαιμόνιο της προεδρικής εκλογής.
Αυτά είναι συμπτώματα εκθεμελίωσης της Γ Ελληνικής Δημοκρατίας. Ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν είναι πλέον υπουργός ενός κόμματος για να τον επικρίνουμε για την πολιτική του. Είναι ο θεσμικός εκπρόσωπος της ενότητας του έθνους. Και ως πρόσωπο έχει όλα τα προσόντα γι αυτόν το ρόλο: είναι ευπρεπής άνθρωπος, σώφρων πολιτικός, κορυφαίος νομικός.
Ποια πολιτική άσκησε ως υπουργός της ΝΔ στο παρελθόν δεν ενδιαφέρει από τη στιγμή που η Βουλή τον εξέλεξε με ευρεία πλειοψηφία για το ρόλο του ρυθμιστή του πολιτεύματος. Σε αυτόν το ρόλο ανταποκρίνεται με επάρκεια.
Ενδεχομένως ενοχλεί ότι ο Πρόεδρος δεν είναι βουβό πρόσωπο. Ότι λέει τη γνώμη του. Ίσως κάποιοι δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν σε πόσο δύσκολες συνθήκες ανέλαβε τα καθήκοντά τα και ποσό λεπτή ήταν η θέση του. Ίσως εκμεταλλεύονται και τους περιορισμούς που του επιβάλει το αξιώματος και τηρεί απαρέγκλιτα για να του κάνουν τον τιμητή εκ του ασφαλούς.
Ο Παυλόπουλος τα καταφέρνει άριστα στο ρόλο του ισορροπιστή ανάμεσα σε μια κυβέρνηση που συχνά έχανε τα αυγά και τα πασχάλια και σε μια Ευρώπη που ζητούσε εγγυήσεις υλοποίησης όσων συμφωνούνταν κάθε φορά για να διαδοθεί η Ελλάδα.
Αυτές τις εγγυήσεις προσέφερε με το λόγο, το κύρος κάτι της παρεμβάσεις του. Αν είχε αρνηθεί για να κρυφτεί πίσω από τους τύπους θα ήταν κατώτερες του ρόλου του.
Ότι σε κρίσιμες στιγμές, όπως π.χ. πριν και μετά το Δημοψήφισμα ,πρωταγωνίστησε στη σταθεροποίηση των ελληνοκοινοτικων σχέσεων συνιστά προσφορά και δραστηριότητα προς έπαινο.
Ότι κάποιοι κομπλεξικοί και αλαζόνες προσπαθούν να αποδυναμώσουν του προφίλ του, πότε για να προσφέρουν υπηρεσία σε κάποιο κόμμα και πότε για να διαχειριστούν τα αδιέξοδά τους,δεν μειώνει την αξία του ρόλου που έπαιξε μέχρι τώρα ο Πρόεδρος υπέρ της εθνικής επιβίωσης.
Απλώς οι διατυπώσεις που χρησιμοποιούν είναι άκομψες, το ξινισμένο ύφος τους είναι ενοχλητικό και το φτηνό πνεύμα τους είναι νερό στο μύλο της ακροδεξιάς.
Για τον Προκόπη Παυλόπουλο μπορεί να έχει κάποιος όποια γνώμη θέλει. Απέναντι τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας όμως υπάρχουν κώδικες που όλοι πρέπει να σέβονται. Όταν δεν το κάνουν είναι απλώς αξιοθρήνητοι.
Προς τιμήν του ο πρόεδρος ούτε κακίες κρατάει, ούτε σκέψεις να ανταποδώσει τη χολή έχει. Ασκεί τα καθήκοντα του κατά συνείδηση ενώ οι επικριτές του κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια. Είναι αυτό που χρειαζόμαστε αυτή τη περίοδο: βάστα, Ρόμελ.
Του Ανδρέα Δεληγιάννη