Γιατί η εκλογή προέδρου της ΝΔ είναι συνολικό και όχι στενά κομματικό θέμα.

Προ καιρού περιγράφαμε τα χαρακτηριστικά της εκλογής του Γιώργου Παπανδρέου, χαρακτηρίζοντας τον ως τον μοναδικό ηγεμόνα της μεταπολίτευσης. Η συντριπτική διαφορά από το δεύτερο κόμμα δεν είναι ο μοναδικός λόγος. Αντίθετα, οι μεγάλες διαφορές γεννούν μεγάλες προσδοκίες και ανεβάζουν τον πήχυ διακυβέρνησης όντας δεδομένο ότι ουδείς θα ασχοληθεί με συκοφαντίες έναντι των νέων πολιτικών αλλά θα είναι κάθετος στα κακώς κείμενα. Λογικό είναι ένα μέρος της κοινωνίας να μένει ανικανοποίητο αφού στον καπιταλισμό ό εσωτερικός κοινωνικός ανταγωνισμός είναι ο πυλώνας ύπαρξης του συστήματος.
Στον αντίποδα όμως, όταν μια κυβέρνηση στηρίζεται διακαώς από την πλειοψηφία των μέσων ενημέρωσης, η κριτική έγκειται αποκλειστικά στην αντιπολίτευση και στους μοχλούς πίεσης που διαθέτει εντός και εκτός κοινοβουλίου. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος της σοβαρότητας του ρόλου της αντιπολίτευσης. Όχι για την προώθηση ιδιοτελών ή κομματικών συμφερόντων αλλά ως αντίβαρο στη διαφαινόμενη ολική εξουσιαστική δυνατότητα της κυβέρνησης ως αυτή διαμορφώνεται.
Θα πείτε, είναι δυνατόν να περιμένουμε από ένα κόμμα που βρισκόταν στην εξουσία χωρίς να καταφέρει να προασπίσει καν τα συμφέροντα του να αναλάβει την “κοινωνική προστασία” του συνόλου; Δεκτή η ένσταση αλλά δυστυχώς όσο ο δικομματισμός αποτελεί πλειοψηφικό ρεύμα, ο έλεγχος του ενός πόλου στον άλλο έστω και για λόγους κομματικού ανταγωνισμού είναι απαραίτητος.
Θα θυμήσουμε την περίπτωση των ομολόγων. Εάν δεν υπήρχε αυτός ο “αντιπολιτευτικός” έλεγχος, να είστε σίγουροι ότι ο κοινωνικός ιστός θα είχε καταστραφεί οικονομικά, σε επίπεδο χειρότερο της Ισλανδίας.
Στο δια ταύτα λοιπόν. Έχουμε δει τις καταστροφικές συνέπειες της ύπαρξης “ομογάλακτων” πολιτικών στους δύο πόλους. Η περίπτωση της Siemens είναι κραυγαλέα αλλά και ένα μεγάλο δίδαγμα: Ο Χριστοφοράκος γνώριζε κάλλιστα τη σημασία της αντιπολίτευσης στο σύστημα ελέγχου και φρόντισε να έχει γέφυρες και “μισθωμένους” πολιτικούς ακόμα και στα μικρότερα κόμματα της αριστεράς. Πάντα υπήρχε η βαλίτσα που θα έκλεινε στόματα αλλά και θα προωθούσε τα άνομα συμφέροντα ακόμη και με έντεχνες αντιπολιτευτικές τακτικές.
Για να μην μιλήσουμε για τους “νταβατζήδες” και την εύνοια τους διακομματικά σε πρόσωπα. Η περίπτωση του κυρίου Σουφλιά σε δράση και αποτέλεσμα είναι χαρακτηριστική.
Το ιδανικό πρόσωπο λοιπόν που θα αναλάβει τα ηνία της μείζονος αντιπολίτευσης σε αυτή τη δύσκολη χρονική συγκυρία οφείλει να έχει συγκεκριμένα κριτήρια προσωπικότητας και συμπεριφοράς, ώστε να ανταποκριθεί στις κοινωνικές απαιτήσεις και όχι στις κομματικές εξυπηρετήσεις.
Οι μηχανισμοί των βαρώνων είναι γνωστοί. Μέσα, διαμόρφωση και καταμέτρηση της κοινής γνώμης, δομημένα όλα για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Μα γιατί μας ξενίζει; Τα εκδοτικά συγκροτήματα δεν είναι ούτε “λειτουργοί” ούτε Μή κερδοσκοπικοί οργανισμοί. Λογικό είναι να επιδιώκουν την κερδοφορία τους, αλλά και των συναφών δραστηριοτήτων τους. Αυτός είναι ο καπιταλισμός.
Όπως ακριβώς ένας χυμός διαφημίζεται ως “φυσικός και φρέσκος” ενώ στην ουσία είναι παγοκολώνα βραζιλίας, έτσι και η εφημερίδα διαφημίζει καταλληλότερους που στην ουσία είναι κατάλληλοι για τις διαφημιστικές, οικοδομικές ή άλλες δραστηριότητες των “βαρώνων”.
Πρώτο κριτήριο λοιπόν είναι η απεξάρτηση του υποψηφίου από αυτά τα συμφέροντα. Υποψήφιος που προωθείται μέσα από τα συγκροτήματα (που στήριξαν άλλωστε τη σημερινή κυβέρνηση) μπορεί να επιλεγεί κάλλιστα ως υπουργός, σε καμμία περίπτωση όμως ως ηγέτης της αντιπολίτευσης. Οι βαρώνοι αυτονόητα θα προσπαθήσουν να προωθήσουν κάποιον της αρεσκείας τους ώστε ή να συμβάλλει στην διαιώνιση της κυριαρχίας τους ή να λειτουργεί ως “μπαμπούλας” στην περίπτωση που ο Παπανδρέου επιχειρήσει να πλήξει τα προνόμια τους.
Δεύτερο κριτήριο: Η άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας ελάχιστα επηρεάζεται από τη διεθνή κρίση. Προυπήρξε λόγω της διάλυσης των δημοσίων ταμείων για να γεμίσουν εταιρικά ταμεία πολυεθνικών ή εντόπιων επιχειρήσεων. Ένα κράτος λοιπόν που δανείζεται υποθηκεύοντας την ίδια του την ανεξαρτησία και ύπαρξη για να θησαυρίζει η Siemens, οι εμπλεκόμενοι πολιτικοί και οι “ταχυδρόμοι” των μαύρων αμοιβών. Η σήψη και η εξάρτηση των κρατικών λειτουργών φάνηκε από τον τρόπο που διέφυγαν οι μοναδικοί μάρτυρες που μπορούσαν να αποκαλύψουν τους αποδέκτες που για μερικές βαλίτσες Ευρώ ξεπούλησαν το μέλλον ενός Έθνους. Λέμε Έθνος (που σημαίνει γέννηση, γέννα) διότι οι επόμενες γεννιές, τα παιδιά μας δηλαδή, θα ζουν ως δουλοπάροικοι αποπληρώνοντας τους αστακούς του Καραβέλα και τα Feretti των επίορκων πολιτικών.
Ουδείς λοιπόν υποψήφιος δεν πρέπει να έχει οποιαδήποτε εμπλοκή, συγγένεια, φιλία, ακόμη και κοινωνικό περίγυρο που να τέμνεται με τα ανθρωπόμορφα κτήνη της Siemens, της MAN κλπ. Ναι, ακόμη και η κοινωνική συναναστροφή είναι απεχθής, από τη στιγμή που οι κυβερνώντες φρόντισαν να καλύψουν και να φυγαδεύσουν τους μάρτυρες ώστε να μείνουν ατιμώρητοι.
Τρίτο Κριτήριο (και τελευταίο): Η εντολή πρέπει να δοθεί απ’ ευθείας από το εκλογικό σώμα για τους λόγους που αναφέραμε στην αρχή. Ο ρόλος της αντιπολίτευσης είναι κοινωνικής και όχι κομματικής σημασίας. Εάν η διαδοχή είναι απόφαση του κλειστού κύκλου κομματικών στελεχών, η διαδικασία θα απαξιωθεί και θα αποξενωθεί κοινωνικά.
Αυτή τη στιγμή η Νέα Δημοκρατία δεν επιζητεί καμμία συσπείρωση, ούτε ενεργοποίηση κομματικών γραφείων. Επιζητά την ανάκαμψη της στο σύνολο της κοινωνίας, την αποδοχή της, ως μόνο τρόπο επιβίωσης αλλά και πραγματικής προσφοράς.
Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, τίθεται άχρηστη, ύποπτη, απαξιωμένη.