Βασίλης Δημ. Χασιώτης : Η πρόταση Σουλτς για «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης» και το μεγαλοπρεπές «Nein» του Βόλφκανγκ Σόιμπλε
Στη τελευταία μέρα του Δεκέμβρη του 2017, στον Τύπο διαβάζαμε πως ο Βόλφκανγκ Σόιμπλε απάντησε με ένα μεγαλοπρεπές και ηχηρό «nein» στη πρόταση του ηγέτη των Σοσιαλδημοκρατών Μάρτιν Σουλτς, για την προώθηση ενός σχεδίου πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης, σε μια ενιαία κρατική οντότητα, των «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης». Μετά απ’ αυτό το «όχι», η πρόταση ως φαίνεται απεσύρθη, απλά και μόνο για μου μείνει το -ρητορικό- ερώτημα : «Καλά, τελικώς Ευρώπη = Σόιμπλε»; Βεβαίως και όχι, είναι η απάντηση στο ερώτημα, διότι αν ο Σόιμπλε ανέλαβε τον ρόλο του «λαλίστατου» προπαγανδιστή των γερμανικών απόψεων, δεν σημαίνει ότι η Άγκελα Μέρκελ, ολιγότερο ομιλητική, πρεσβεύει κάτι το διαφορετικό. Και οι δυο, εκπροσωπώντας σ’ αυτό και την ίδια τη γερμανική Κοινή Γνώμη, δεν διακηρύσσουν τίποτα πιο απλό και περισσότερο ευκρινώς, από το απλό : προέχουν τα εθνικά συμφέροντα έναντι των κοινοτικών, με ό,τι αυτό σημαίνει, και σημαίνει πολλά. Κυρίως δε, σημαίνει πως όποιος το κατάλαβε το κατάλαβε και τόσο το καλύτερο γι’ αυτόν, διότι τουλάχιστον θα έχει ξεχωρίσει στο επίπεδο της πρακτικής πολιτικής το δέον από το είναι, όσο κι αν ιδεολογικά και θεωρητικά τάσσεται υπέρ του πρώτου, ενώ, όσοι δεν κατανόησαν επαρκώς κατά πού οδεύει το πράγμα, όσο δε για τους άλλους, αυτοί πολύ απλά θα διαπιστώσουν πόσο ακριβά μπορεί να πληρωθεί η πολιτική ή ιδεολογική αφέλεια.
Όμως, τούτη η τελευταία εξέλιξη, δεν θα έπρεπε να προβληματίσει και κυρίως εκπλήξει κανέναν. Διότι όχι περισσότερο από δέκα μήνες πριν, το ποια είναι η Νέα Ευρώπη που οικοδομείται, και σε ποιές βάσεις, είχε ήδη διακηρυχθεί με τον πιο σαφή τρόπο και στο πιο επίσημο επίπεδο.
Ας προσπαθήσω να φρεσκάρω λίγο τη μνήμη μας, θυμίζοντας τη Συνάντηση και τις Δηλώσεις των Τεσσάρων στις Βερσαλλίες τον Μάρτιο του 2017.
Σε ένα άρθρο μου εκείνης της περιόδου, (Βασίλης Δημ. Χασιώτης : «Συνάντηση των Βερσαλλιών : Το τέλος του πολιτικού και κοινωνικού Ευρωπαϊκού Οράματος και η κυριαρχία της Αγοραίας Ευρώπης…», εις : olympia.gr» 8/3/2017), αναφερόμενος στη συνάντηση των Τεσσάρων στις Βερσαλλίες, (των ηγετών της Γερμανίας, Γαλλίας, Ιταλίας και Ισπανίας), επεσήμαινα ότι οι τέσσερις μεγάλες χώρες και οικονομίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης (και ασφαλώς της Ευρωζώνης), διεκήρυξαν, urbi et orbi, την έκπτωση, όπως σημείωνα, του Παλαιού Ευρωπαϊκού Οράματος αναγγέλλοντας ταυτόχρονα την διαδικασία εγκαθίδρυσης του Νέου Ευρωπαϊκού Οράματος, της Ευρώπης της Αποσύγκλισης και των Πολλών Ταχυτήτων, του Οράματος της Γερμανικής Ευρώπης.
Ο Γάλλος πρόεδρος, Φρανσουά Ολάντ, περιέγραψε το νέο «όραμα» με λίγες λιτές φράσεις, αλλά με πλούσιο περιεχόμενο (όλες οι δηλώσεις με βάση τα δημοσιεύματα του Τύπου) :
«Η ενότητα δεν σημαίνει ομοιομορφία», είχε πει ο τότε Πρόεδρος Φρανσουά Ολάν.
Η Άνγκελα Μέρκελ είχε δηλώσει ότι οι Ευρωπαίοι «θα πρέπει να έχουν το θάρρος να αποδεχτούν ότι ορισμένες χώρες προχωρούν πιο γρήγορα από τις άλλες».
Ο Ιταλός πρωθυπουργός από την πλευρά του τάχθηκε υπέρ «μιας πιο ολοκληρωμένης Ευρωπαϊκής Ένωσης» αλλά με «διαφορετικά επίπεδα ολοκλήρωσης», ενώ δήλωσε πως «τα κράτη–μέλη μπορεί να έχουν διαφορετικές φιλοδοξίες και η Ένωση πρέπει να προσφέρει, στις διαφορετικές αυτές φιλοδοξίες, διαφορετικές απαντήσεις…».
Ο Μαριάνο Ραχόι, δήλωσε απλά ότι «η Ισπανία είναι διατεθειμένη να προχωρήσει στην ολοκλήρωση με όλους εκείνους που θα θελήσουν να την ακολουθήσουν».
Όπως σημείωνα στο άρθρο μου εκείνο, οι Τέσσερις δεν καλωσόριζαν μονάχα τη Νέα Ευρώπη, μα ταυτόχρονα κουνούσαν και το μαντήλι σε ΟΛΟΥΣ όσους δεν πληρούν τα κριτήρια και κυρίως τις προϋποθέσεις παραμονής εντός της απολύτως γερμανικών προδιαγραφών και αξιώσεων Αγοραίας Νέας Ευρώπης.
Επίσης σε άρθρο μου εκείνης της εποχής, σημείωνα ότι οι παραπάνω δηλώσεις των Τεσσάρων, για όσους δεν τον αντελήφθησαν, σηματοδοτούσε και την έναρξη του τέλους του Ευρώ ως Ενιαίου Νομίσματος. Όχι με την -επί του παρόντος- τυπική του ύπαρξη ως ενιαίου μέσου συναλλαγών στην Ευρωζώνη, μα με την ουσιαστική του κατάργηση μέσω της άσκησης της ενιαίας νομισματικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, το οποίο ΠΡΑΚΤΙΚΑ, σημαίνει πως, πλέον, το ευρώ, ως νόμισμα, και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα αλλά και οι σχετιζόμενες με τη νομισματική και δημοσιονομική πολιτική (και άρα της συνολικής πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής) αποφάσεις των υπόλοιπων ευρωπαϊκών οργάνων, θα λειτουργεί εφεξής «με πολλές ταχύτητες», όμως, επειδή, αλίμονο, ΔΕΝ υπάρχει νόμισμα που ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ να ικανοποιεί και όσους θα βρίσκονται στη «πρώτη ταχύτητα» και όσους θα βρίσκονται στη «δεύτερη ταχύτητα», και όσους θα βρίσκονται στη «τρίτη ταχύτητα» και όσους θα βρίσκονται στην «τέταρτη ταχύτητα», (ας ελπίσουμε ότι δεν θα είναι περισσότερες οι «ταχύτητες» πράγμα δηλαδή αμφίβολο κι αυτό), η αναπόφευκτη συνέπεια θα είναι το ευρώ, να λειτουργεί ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΆ ΥΠΕΡ των χωρών της «πρώτης ταχύτητας» και ΕΧΘΡΙΚΑ για όλες τις υπόλοιπες χώρες που θα επιμένουν ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ,ΑΚΟΜΑ ΚΙ ΕΤΣΙ, να βρίσκονται εντός της Ζώνης του Ευρώ.
Σ’ αυτό ακριβώς το σημείο βρισκόμαστε. Στο σημείο δηλαδή, της Θεσμικής και Οικονομικής Απόκλισης της Ευρώπης, το οποίο ακόμα πιο πρακτικά μιλώντας, δεν θα σημαίνει, σε πολύ λίγο μονάχα πως έχει τερματιστεί η «Αλληλεγγύη» μεταξύ των «Εταίρων», μα ότι στη θέση της εγκαθιδρύεται ένα καθεστώς ανταγωνισμού μεταξύ των ίδιων πλέον «Εταίρων», στα πλαίσια του οποίου, πολύ απλά θα επικρατεί το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω»! Πόσο πιο «ωμά» θα έπρεπε να εκφραστούν οι Τέσσερις για να πείσουν πως ακριβώς αυτό εννοούσαν με τις δηλώσεις τους;
Και το ερώτημα που πλέον τίθεται, και θα τεθεί πολύ πιο έντονα όταν το Σχέδιο των Τεσσάρων θα αρχίσει να υλοποιείται με ταχύτερους ρυθμούς, είναι : Τι επιβάλλει το Εθνικό Συμφέρον της κάθε χώρας που δεν θα ανήκει στην Πρώτη Ταχύτητα; Επαναλαμβάνω : το ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ! Ή μήπως ο Όλεθρος είναι μονόδρομος; Και για όσους δεν γνωρίζουν από άλλες τοποθετήσεις μου τις απόψεις μου, απλά να σημειώσω, πως ο γράφων υπήρξε και εξακολουθεί να είναι ένθερμος υποστηρικτής της ιδέας των «Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης», όχι σήμερα, από τότε που άρχισα να με απασχολεί το ζήτημα, από των νεανικών μου δηλαδή χρόνων, όμως καθόλου ένθερμος του Άθλιου Παιχνιδιού που παίχτηκε σε βάρος αυτής της ιδέας, απλώς για να μετατρέψει την Υπόθεση της Ενωμένης Ευρώπης σε Υπόθεση της Γερμανικής Ηγεμονίας στην Ευρώπη, και μάλιστα μια Ηγεμονία που αποκλίνει σταθερά από τον ίδιο τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό και τα Κεκτημένα του, επιβάλλοντας Ηγεμονικώ Δικαιώματι την Γερμανική Άποψη! Μια τέτοια Ευρώπη, δεν αξίζει άλλης μακροημέρευσης. Η Γερμανία για μια ακόμα φορά, αναδεικνύεται στον Διαλυτικό Παράγοντα της Ευρώπης. Η Ευρώπη πρέπει να διαλυθεί και ξαναδομηθεί εξ αρχής, όχι πλέον σε βάσεις αγοραίες, αλλά, εξ αρχής ως μια ενιαία κρατική οντότητα και ας ονομάζεται όπως θέλει. Μετά 70 περίπου χρόνια «πειραματισμών» με το ζήτημα της Ολοκλήρωσης της Πολιτικής Ένωσης της Ευρώπης, πρέπει να βρούμε το θάρρος και να πούμε πως όχι μονάχα δεν επιτεύχθηκε ο Βασικός Στρατηγικός Στόχος του όλου εγχειρήματος από τότε που ξεκίνησε, αλλά, πλέον έχει εγκαταλειφθεί ολοκληρωτικά υπέρ ενός άλλου Στόχου – Ξένου προς το Ευρωπαϊκό Κεκτημένο και το Όραμα που ως λαοί είχαμε για την Ευρώπη όταν ξεκινούσε το «πείραμα».
