Η σημασία της αντίληψης μιας Δημοκρατικής Πολιτικής Εξουσίας για το τι εκπροσωπεί σε περιόδους Κρίσης
Βασίλης Δημ. Χασιώτης : Η σημασία της αντίληψης μιας Δημοκρατικής Πολιτικής Εξουσίας για το τι εκπροσωπεί σε περιόδους Κρίσης
Ο τίτλος φαίνεται με την διατύπωσή του να εξαντλεί και την προβληματική του. Τι έχουμε να πούμε στο ερώτημα : «Τι εκπροσωπεί μια Δημοκρατική Πολιτική Εξουσία;» πέραν από το αυτονόητο, ότι, όντας δημοκρατική εκπροσωπεί τον Λαό.
Αν παρακάμψουμε τα ακανθώδη ζητήματα που έχουν σχέση με το αν μια Εξουσία νομιμοποιείται ως «Δημοκρατική» απλώς επειδή εξελέγη με ελεύθερες εκλογές, ή έστω με εκλογές που δεν είναι και τόσο ελεύθερες όταν γίνονται υπό την πίεση ενός σοβαρού εκβιασμού του εκλογικού σώματος να μην τολμήσει να αποφασίσει διαφορετικά από ό,τι η Εκβιάζουσα Δύναμη επιτάσσει, ή με το πώς ο Εντολοδόχος (Πολιτική Εξουσία) δεσμεύεται έναντι του Εντολέα του (Λαός) και ως προς τι και με ποιο τρόπο, ή το πότε ο Εντολέας και με ποιο τρόπο (Λαός) μπορεί να ανακαλέσει πρόωρα την Εντολή του ή να απαιτήσει να αποφασίσει αυτός επί ενός σοβαρού κατά τη κρίση του ζητήματος, εν τούτοις, το θέμα που θέσαμε προς συζήτηση στον τίτλο του άρθρου μας, έχει όντως μια πολύ μεγάλη σημασία όταν συμβαίνει μια Πολιτική Δύναμη, που εκφράζεται από ένα Κόμμα, επιλέγεται από τον Λαό για πρώτη φορά ως εναλλακτική διαχείρισης μιας εξαιρετικής κατάστασης, όπως μια σοβαρή Κρίση.
Αυτό ακριβώς συνέβη με την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην Εξουσία. Τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ; Ένα κόμμα που ανήκει στον ευρύτερο Αριστερό χώρο, με παρουσία πάνω από μισό αιώνα στην πολιτική σκηνή, ένα κόμμα που πάντοτε έδινε την μάχη του να πετύχει το όριο του εκλογικού νόμου προκειμένου να εισέλθει στη Βουλή, με ό,τι αυτό σημαίνει, και ένα πρώτο πράγμα που σημαίνει, είναι ότι αυτή η πραγματικότητα οριοθετεί και τον βαθμό διείσδυσης των απόψεών του στον Λαό. Αυτά έως ακριβώς πριν τρία χρόνια, όταν για λόγους απολύτως ερμηνεύσιμους, επιλέγη από τον Λαό προκειμένου να δοκιμαστεί κι αυτή η πολιτική Δύναμη, μιας και όλες οι άλλες είχαν ήδη καεί από ό,τι διαδραματίστηκε από την έναρξη της Κρίσης (2010) έως την άνοδό του στην Εξουσία (2015). Δηλαδή, επιλέγη ως τελευταία επιλογή και θα λέγαμε επιλογή ανάγκης διότι απλά δεν υπήρχε τίποτα άλλο να επιλεγεί που να βρίσκεται ανάμεσα στο ΚΚΕ και στην Χρυσή Αυγή, και κυρίως διότι υπήρχε πάντα μια παραδοσιακή καλή επαφή (όσο και αν δεν μεταφράζονταν σε ψήφους) ανάμεσα στον κεντροαριστερό χώρο που επί δεκαετίες εκπροσωπούνταν από το ΠΑΣΟΚ και την Ανανεωτική Αριστερά του παλιού ΚΚΕεσ και των εν συνεχεία μετεξελίξεών του (Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ), πράγμα που συνέβαλε τα μέγιστα στο να επιλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως εναλλακτική στη διαχείριση της Κρίσης μετά την θεαματική κατάρρευση σου ΠΑΣΟΚ, σε συνδυασμό με τον ένθερμο αντιμνημονιακό του λόγο.
Αυτός και μόνο αυτός ήταν ο λόγος αναρρίχησης του ΣΥΡΙΖΑ στην Εξουσία, δηλαδή, η προοπτική να βάλει ένα πάτο στο άπατο βαρέλι των Μνημονίων, κι αυτή η προσδοκία ήταν ίσως το μέγιστο που κάποιος ήλπιζε, ενώ, ασφαλώς, αν υλοποιούνταν και μερικά από όσα περιλάμβανε το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, τόσο καλύτερο.
Όχι μια φορά, αλλά αρκετές φορές, και μάλιστα από την εποχή που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αναρριχηθεί στη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, επεσήμανα ΑΠΟ ΤΟΤΕ, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα έπρεπε ποτέ να λησμονεί την παραπάνω αλήθεια, γνωρίζοντας για τα ΕΚΤΟΣ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ζητήματα απόψεις του, υπογραμμίζοντας πως η σύγκλιση αυτή στο ad hoc αυτό θέμα, δεν θα πρέπει να εκληφθεί και ως συναίνεση της Κοινωνίας και του Λαού για το σύνολο των ιδεολογικών του πιστεύω, ιδίως δε, σε εκείνα τα θέματα που θεωρούνται ως «Εθνικά» -όχι κατ’ ανάγκη και σε κάθε περίπτωση με βάση τους δικούς ιδεολογικούς προσδιορισμούς μα με βάση τις προσλαμβάνουσες της πλειοψηφίας του Λαού. Σημείωνα δε, πως αν αυτό το λεπτό θέμα δεν το προσέξει, τότε ασφαλώς και θα αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα, και ασφαλώς, δεν θα είναι -όπως σημείωνα τότε από την εποχή που ήταν στην αντιπολίτευση- καθόλου βέβαιο, το αντίθετο μάλιστα, πως μια ευθεία αντίθεσή του με την πλειοψηφία του Λαού στα εθνικά ζητήματα θα του επέτρεπε να διατηρήσει την εκλογική βάση που προσχώρησε σ’ αυτόν ΚΑΘΑΡΑ ΜΕ ΔΙΑΘΕΣΗ ΤΙΜΩΡΗΤΙΚΗ των προηγούμενων Μνημονιακών Κυβερνήσεων. Μάλιστα δε, αυτό τι συνέδεα και με την υπόθεση ότι κάπως θα ετηρούνταν το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης!
Με λίγα λόγια, καλούσα τον ΣΥΡΙΖΑ στον ρεαλισμό. Δηλαδή, να μην λησμονεί τι ακριβώς εκπροσωπεί και ποιο ήταν το περιεχόμενο της Λαϊκής Εντολής που έλαβε. Στις ίδιες αυτές τοποθετήσεις μου, πρότεινα μάλιστα και την ασφαλή διέξοδο του ΣΥΡΙΖΑ από την κατάσταση αυτή, που θα τον επέτρεπε και την Λαϊκή Εντολή να υπηρετεί και τα Εθνικά Θέματα να μην καταστούν η αιτία της επανόδου του στην «μικρή κατηγορία» από την οποία προήλθε : να αποτανθεί στο Λαό ο οποίος δημοψηφισματικά θα αποφασίσει, έξω και πέρα από το γεγονός ότι αυτή η διαδικασία επί σημαντικών εθνικών ζητημάτων εκπροσωπεί πάγιες απόψεις μου που δεν έχουν σχέση με τη μνημονιακή συγκυρία.
Πολύ φοβούμαι όμως, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον έχασε την επαφή με την πολιτική πραγματικότητα, και ιδίως με ό,τι εκπροσωπεί σε τούτη την περίοδο των Μνημονίων. Βρίσκεται στη Κυβέρνηση ελέω Μνημονίων ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΑΥΤΟ. Ούτε καν επιλέγονταν για τις απόψεις και τις προτάσεις του για τα οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα, που όντως ήταν αξιόλογες, στην προ Κρίση περίοδο κι αυτό βεβαίως ισχύει και για όλη την Αριστερά. Πού οφείλονταν αυτό; Προφανώς στο ότι, ο Λαός αντιλαμβάνονταν ότι οι διαγνώσεις ήταν σωστές, όμως, είτε το πρότυπο που προσφέρονταν ως λύση δεν γίνονταν αποδεκτό είτε / και διότι δεν θεωρούσαν την Αριστερά ως έμπειρη και ικανή να εφαρμόσει ακόμα κι όσα υποδείκνυε, κι εδώ ασφαλώς η κατάρρευση του Σοβιετικού Μπλοκ έπαιξε κι αυτή το ρόλο της στον τραυματισμό της εικόνας της Αριστεράς, όπως και πριν απ’ αυτό, τα μηνύματα για το τι είδους πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά πρότυπα και με ποια αποτελεσματικότητα είχαν εγκαθιδρυθεί εκεί.
Ειλικρινά, αδυνατώ να κατανοήσω τον χειρισμό της Κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ και τον σχεδιασμό της πολιτικής τους πάνω σε μείζονος ή και εθνικής σημασίας ζητήματα, για τα οποία ΓΝΩΡΙΖΕΙ πως δεν διαθέτει επαρκή κοινωνική συναίνεση.
Μάλιστα δε, με αφορμή το Σκοπιανό, ίσως να δρομολόγησε η ίδια η Κυβέρνηση εξελίξεις που δεν θα μπορεί να ελέγξει και κυρίως εξελίξεις ΠΟΥ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ το Σκοπιανό, θα φέρουν στην επιφάνεια τα μέχρι σήμερα «αποθεμένα» της Λαϊκής Οργής και της Εθνικής Ταπείνωσης ΟΛΑΚΕΡΗΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ.
Τελειώνω δε σημειώνοντας τούτο : Θα έρθει στιγμή, εκτιμώ όχι πολύ αργά, που ο ΣΥΡΙΖΑ, θα διαπιστώσει, ότι ποτέ άλλοτε κόμμα δεν βρέθηκε τόσο κοντά στο να ριζώσει ως Κυρίαρχη Πολιτική Δύναμη τουλάχιστον για το επόμενο μισό αιώνα, μια προοπτική που την κλώτσησε τόσο πρόωρα από την στιγμή που του παρουσιάστηκε.
