Βούρκος οι υπεραξίες των καιρών.
Πολύτιμα τα έλη εγίναν,
μα θανάτου σημάδι ο κάθε χρυσός.
Θεριά αφηνιασμένα κυκλώνουν τον τόπο.
Τα όρνια πληθαίνουν και στήνουν χορό.
Βουβάλια στο βάλτο τις λάσπες σηκώνουν.
Σε χρόνο χαμένο θολό το νερό.
Υπέρ ταλάντων ο αγώνας τους.
Χωρίς κανόνες
Το του δικαίου αίσθημα απολεσθέν.
Βαρύ το έπαθλο-φωτιά συνοδός του.
Δε βρίσκουν αξία μπροστά του οι ζωές.
Τους τρέφει η φρίκη,
πλαγιάζουν μαζί της.
Μεθούν με το αίμα.
Ποτάμι που τρέχει.
Πινέλο τσεκούρι,
καμβάς το παιδί.
Κομμάτι απ’το θρίλερ και εμένα μου δίνουν
και πρέπει να ζήσω τον τρόμο αυτό.
Γυρνώ, σε αγκαλιάζω,
στα μάτια σου μπαίνω,
το σπίτι μας θέλω σαν πρώτα να δω.
Στον κήπο μας βγαίνω,Όρια βάζω,
δεν τον πουλάμε τον κήπο αυτό
ΓΑΚΗΣ.Δ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
