Ο Κ. Αχ. Καραμανλής και οι δηλώσεις του υπάγονται στην αρμοδιότητα του Θύμιου Λυμπερόπουλου ελέω τομεαρχίας και κακώς γίνονται αντικείμενο ευρύτατου σχολιασμού και επιθέσεων. Όσοι μάλιστα σχολιάζουν δυσμενώς τις δηλώσεις του Κ. Αχ. Καραμανλή, υποπίπτουν σε ένα σοβαρότατο θεσμικό ολίσθημα: Θεωρούν ότι στην Ελλάδα υπάρχει κληρονομική δημοκρατία. Έτσι, ορμώμενοι από το γεγονός ότι ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας λέγεται “Καραμανλής”, εξαπολύουν μύδρους ωσάν να έχουν απέναντι τους έναν “διάδοχο” του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Που θα όφειλε ντε και καλά να υπερασπίζεται τους προγόνους του.
Λησμονούν όλοι αυτοί ότι ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν ηγήθηκε της χώρας λόγω ονόματος. Αντίθετα, το όνομα πέρασε στην ιστορία λόγω της πολιτικής του δράσης. Όταν λοιπόν μιλάμε για “κληρονομιά του Καραμανλή”, εννοούμε σαφέστατα την πολιτική κληρονομιά του Ανδρός. Το ότι ο τέως πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής θεωρείται ο κληρονόμος του Καραμανλισμού, αυτό οφείλεται στην πολιτική διάσταση της διακυβέρνησης του και φυσικά της πολιτικής του δράσης ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά και μετέπειτα. Το ότι ο Κ. Αχ. Καραμανλής με δηλώσεις του αποδομεί τόσο τον Κωσταντίνο Καραμανλή όσο και τον Κώστα Καραμανλή, είναι δικαίωμα του. Όπως είναι δικαίωμα του να υμνεί τον Κώστα Σημίτη, όπως είναι δικαίωμα του να κολακεύει τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Δεν έχει απολύτως καμία υποχρέωση επειδή έτυχε να λέγεται Καραμανλής, να ασπάζεται και τις αρχές του καραμανλισμού όπως αυτές θεσπίστηκαν από τον εθνάρχη και ολοκληρώθηκαν από τον τέως πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή. Η επιλογή του να συντάσσεται με την αποκαραμανλοποίηση της Νέας Δημοκρατίας, δείχνει ότι μαγεύεται από την πολιτική κληρονομιά όχι του Καραμανλή, αλλά του Μητσοτάκη. Εάν μάλιστα ο Μητσοτάκης καταφέρει και αποκαραμανλοποιήσει τη ΝΔ, τότε ο Κ. Αχ. Καραμανλής θα αποτελεί έναν ιδανικό πολιτικό διάδοχο για την ηγεσία του κόμματος.
Α. Νοταράς
