Μια φορά ήταν ένας μόνος του…

 
Της Κατερίνας Ακριβοπούλου
Με την πυκνότητα του πολιτικού χρόνου να καλύπτει τα πραγματικά χρονικά μεγέθη, το 2012 φαντάζει προϊστορική εποχή και υπό μία έννοια είναι, αν αναλογιστεί κανείς τη μεγάλη πολιτική τομή που άρχισε να συντελείται όταν ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχτηκε σε αξιωματική αντιπολίτευση.
Κι όταν στα τέλη του 2013 η Ευρωπαϊκή Αριστερά πρότεινε τον Αλέξη Τσίπρα για επικεφαλής της Κομισιόν στις ευρωεκλογές του 2014, ελάχιστοι στην Ελλάδα του άγριου μνημονίου αντιλήφθηκαν τον ισχυρό συμβολισμό μιας κίνησης που έδειχνε μικρομέγαλη, αν όχι και γραφική για τα μέτρα και τα σταθμά ενός ολόκληρου συστήματος…
Ενας και μόνος πολιτικός ηγέτης μίας και μόνης στην Ευρώπη ανερχόμενης προοδευτικής δύναμης εξουσίας άρθρωνε πεισματικά μία και μοναδική πολιτική πρόταση: «Αν δεν σταματήσετε την αυστηρή λιτότητα, η Ευρώπη θα βρεθεί αντιμέτωπη με τις συνέπειές της».
Ο γερμανικός σεχταρισμός πολέμησε άγρια το ελληνικό εγχείρημα με μια παραδειγματική τιμωρία το 2015. «Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα υπέφερε από την τιμωρία, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντόναλντ Τουσκ, δήλωσε ότι φοβόταν “την ιδεολογική ή την πολιτική επιμόλυνση” και όχι την “οικονομική”», θύμισε προσφάτως η βρετανική εφημερίδα «Guardian».
Ομως η διαλυμένη από τα μνημόνια Ελλάδα και η τραυματισμένη από το… πραξικόπημα του 2015 ελληνική κυβέρνηση, αν και με όρους βίαιης ωρίμανσης, κράτησε ζωντανό το πρόταγμα για μια πιο κοινωνική Ευρώπη. Δεν ρίσκαρε μια πρώιμη και αμφίβολη έξοδο από την Ευρωζώνη και δούλεψε υπομονετικά για την απεμπλοκή από την αγριότητα, εν μέσω της μεγαλύτερης προσφυγικής κρίσης, την οποία διαχειρίστηκε με ψυχραιμία και ανθρωπιστικά κριτήρια, την ώρα που οι άλλες χώρες της Ευρώπης ύψωναν φράχτες και νέα «γκουαντάναμο» για τους πρόσφυγες.
Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες της Ισπανίας και οι σφήκες της Ιταλίας, για να δικαιώσουν το ελληνικό παράδειγμα, τη δυναμική του οποίου επικαλούνται τώρα όλοι οι διεθνείς αναλυτές, απ’ όπου κι αν προέρχονται…
Δημοσιεύθηκε στο φύλλο 52 της «Νέας Σελίδας» την Κυριακή 3/6