Κοινωνική  Δυσμορφία /Παραμόρφωση

Κώστα Δημ. Χρονόπουλου
(Αρθρογράφου -Σχολιογράφου)
Προσπαθώ, χρόνια τώρα, να καταλάβω γιατί αισθάνονται τέτοια και τόση αγαλλίαση οι βανδαλίζοντες αγάλματα και όχι μόνον.
“Με αφήνουν άγαλμα” οι συνεχιζόμενοι αποκεφαλισμοί έργων τέχνης, τα μουτζουρώματα, τα γκρεμίσματα, τα γκράφιτι, οι … (αντι) αισθητικές παρεμβάσεις αντικοινωνικών περιθωριακών ατόμων.
Μένω ενεός παρακολουθώντας τους ιθύνοντες να αντιμετωπίζουν απαθείς, αποσβολωμένοι – κάποιοι δήθεν εμβρόντητοι – τις βεβηλώσεις τεχνουργημάτων.
Όμως θεωρώ πως είναι λάθος η επικέντρωση μας στις ψυχολογικές, κοινωνιολογικές, λογικές, ιδεολογικές και λοιπές αναλύσεις προκειμένου να εξηγηθεί το φαινόμενο. Όχι ότι είναι αχρείαστες, άσχετες ή απορριπτέες. Αντίθετα παρουσιάζουν ενδιαφέρον τόσο επιστημονικό- για τους ειδικούς οι οποίοι ασχολούνται, εντρυφούν στο αντικείμενο αυτό μελέτης – όσο και για μερίδα του κοινού, που αποζητά ενημέρωση ή απλώς ικανοποίηση της περιέργειάς του. Η πολυετής αυτή προσέγγιση του ζητήματος, σε συνδυασμό με την κραυγαλέα ανικανότητα (κάποτε και ύπουλη σκοπιμότητα) των εξουσιαζόντων να τακτοποιήσουν την απαράδεκτη αντικοινωνικότητα των νεοβανδάλων, επιδεινώνει σταθερά τις εξοργιστικές συμπεριφορές τους. Κάποτε -ειδήμονες και μη- οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι δεν αρκεί να δρούμε ως … παρατηρητές, ΔΙΑΠΙΣΤΩΤΕΣ , κριτικοί, θεωρητικοί, εισαγγελικοί, καταγγελτικοί, “Αλεξιπτωτιστές που κάθε τόσο … “πέφτουν από τα σύννεφα” με όσα συμβαίνουν γύρω τους.
Είναι κοινός τόπος ότι για να λειτουργεί ομαλά μια κοινωνία, να προστατεύεται και να ευημερεί, βασική προϋπόθεση είναι η τάξη, η ασφάλεια, η γαλήνη των μελών της.
Κάθε εκτροπή, από οπουδήποτε και οιονδήποτε προερχόμενη δεν νοείται να γίνεται ανεκτή (κάποτε, από κάποιους υποστηριζόμενη, ή και υποδαυλισμένη από πονηρούς πολιτικάντηδες).
Ουδεμία δικαιολογία: ψυχολογική, ιδεολογική, ιδεοληπτική, απωθημένα, συμπλέγματα, βιώματα,  προσωπικές αποτυχίες, μισανθρωπία, αντικοινωνικότητα, αχαλιναγώγητα ορμέμφυτα ή ο,τιδήποτε άλλο, δεν νομιμοποιεί με βανδαλισμούς (όπως πρόσφατα με το άγαλμα Τρούμαν).
Υπέροχα τα φληναφήματα περί των δικαιωμάτων των ποικιλώνυμων μειονοτήτων. Ποιός άραγε διαφωνεί; Ουδείς!
Αλλά ποιός και έχει αντίρρηση στα θεμιτά δικαιώματα της πλειονότητας; Αυτά γιατί πρέπει να βιάζονται, ποδοπατούνται, ακυρώνονται … χάριν μιας αρρωστημένης αντίληψης περί Δημοκρατίας;
ΥΓ (Για νοήμονες αποκλειστικά αναγνώστες).
Δεν κινδυνεύουμε -όπως το κατάντησαν οι καθ’ ύλην  αρμόδιοι – από τις “προβληματικές” (sic) μειονότητες των νεοβανδάλων μας.
Αλλά από το διαρκώς ογκούμενο ρεύμα ημών των υπολοίπων , ανεκτικών, μιθριδατισμένων, απαθών, συμβιβασμένων, παραδομένων της πλειονότητας.
Ίσως  ήρθε η ώρα – εμείς οι προβληματικοί  -να κοιταχτούμε στον καθρέφτη μας και να αναγνωρίσουμε με παρρησία την (κοινωνική) δυσμορφία /παραμόρφωση μας !…