Περιμένοντας μια συγγνώμη…

Ήταν 8 Μαΐου του 2010 όταν η Ελλάδα έμπαινε μετά βαΐων και κλάδων (επιφωνήματα χαράς και ανταλλαγή συγχαρητηρίων στις αίθουσες του Κοινοβουλίου) στην γκιλοτίνα των μνημονίων. Από τότε κύλησε πολύ… μνημόνιο στο αίμα μας. Είδαμε και ζήσαμε πράγματα που μόνο στην αρρωστημένη πρακτική του άκρατου νεοφιλελευθερισμού καταγράφονται. Οκτώ χρόνια μετά, η Ελλάδα βγαίνει από το πρόγραμμα διάσωσης κι αυτό πιστώνεται αποκλειστικά στη σημερινή κυβέρνηση.
Του Θύμιου Λυμπερόπουλου

Ο πρωθυπουργός από το νησί του Οδυσσέα, την Ιθάκη, προανήγγειλε την επιστροφή των Ελλήνων στην κανονικότητα. Μας θύμισε ότι τραπεζίτες κυβέρνησαν τη χώρα, ότι κυβερνήσεις έπαιξαν στην πλάτη του ελληνικού λαού και θυσίασαν τον μόχθο του και τον αγώνα του προκειμένου να καθιερώσουν τα ιδιωτικά μονοπώλια και ότι επιτέλους απεγκλωβίζεται η πολιτική από τα βαρίδια της διαπλοκής και των συμφερόντων. Άραγε, θα πληρώσει ποτέ κανείς για τα εθνικά εγκλήματα; Θα παραδεχτεί ποτέ κανείς ότι ο πατριωτισμός και η ευθύνη δεν χαρακτήρισαν ούτε μία από τις αποφάσεις που πήραν; Θα μετανιώσει ειλικρινά ποτέ κάποιος από αυτούς που συμμετείχαν στον θίασο της εθνικής προδοσίας; Δεν είμαι σίγουρος ότι υπάρχει έστω και ένας από αυτούς που θα βρει τη γενναιότητα να κοιτάξει στα μάτια τον πολίτη και να πει: «Συγγνώμη, Έλληνα. Εκανα λάθος».
Το πόσα κατάλοιπα άφησε η μνημονιακή κατοχή θα φανεί πολύ σύντομα. Μέχρι σήμερα είχαμε συμβιβαστεί με την καραμέλα της μνημονιακής υποχρέωσης και αυτό είχε ως συνέπεια τη δυσλειτουργία και την απάθεια της κρατικής μηχανής. Είδαμε να ψηφίζονται νόμοι και να μην τηρούνται, αφού οι ελεγκτικοί μηχανισμοί υπολειτουργούσαν ή εμποδίζονταν να κάνουν τη δουλειά τους. Τώρα πλέον δεν υπάρχουν αυτές οι δικαιολογίες. Τώρα πρέπει να ξεκινήσουμε σωστά και κάθε κρατικός λειτουργός να κάνει αυτό που του αναλογεί, αυτό που επιβάλλεται.
Φέρνω ως παράδειγμα την ασυδοσία που επικρατεί στον τομέα των επιβατικών μεταφορών. Ενώ η υφιστάμενη νομοθεσία είναι ξεκάθαρη για τους όρους και τις προϋποθέσεις στην άσκηση τέτοιας δραστηριότητας, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί είναι εντελώς εξαφανισμένοι. Παρά το γεγονός ότι απαγορεύεται από τον νόμο η είσπραξη για λογαριασμό τρίτων, εντούτοις δεν εφαρμόστηκε ποτέ από τις εταιρείες που ασχολούνται με την επιβατική και την αστική μεταφορά. Το αρμόδιο υπουργείο Οικονομικών δεν αναρωτήθηκε ποτέ ότι μέσα από τέτοιες διαδικασίες «πετάνε» τα λεφτά των Ελλήνων πολιτών προς φορολογικούς παραδείσους; Και αν το διαπίστωσε, τι έκανε για να το σταματήσει; Καθημερινά σε όλα τα αεροδρόμια τα λιμάνια και τις τουριστικές περιοχές της χώρας στήνεται ένα πάρτι παράνομης μεταφοράς, όπου κυριαρχούν το μαύρο χρήμα και η παρανομία. Είναι δυνατόν να μην το βλέπουν αυτό οι αρμόδιοι ελεγκτικοί μηχανισμοί; Ή το βλέπουν και δεν ασχολούνται ή δεν το βλέπουν, άρα είναι ανίκανοι για τον ρόλο που η πολιτεία τούς εμπιστεύτηκε. Από δω και στο εξής, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία.
Η ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη από δικαιοσύνη στην οικονομία και δικαίωση της εργασίας. Έστω και αν τα αυτονόητα μπαίνουν σε τροχιά επιστροφής, έστω και αν η μνημονιακή άμμος κύλησε μέχρι τον τελευταίο κόκκο στο κάτω μέρος της κλεψύδρας, κανείς δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξεχάσει αυτά τα οκτώ χρόνια και αυτούς που μας υποχρέωσαν να τα ζήσουμε (όσοι τα καταφέραμε) με τον τρόπο που τα ζήσαμε.
Είτε πρόκειται για τη Νέα Δημοκρατία είτε για το ΠΑΣΟΚ είτε για οποιοδήποτε κόμμα πρόσκειται σε αυτό το φιλομνημονιακό μέτωπο, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Εκπροσωπούν ένα πολύ μικρό μέρος του πληθυσμού και κυρίως αυτούς που τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα ήταν συνδεδεμένα με τα μνημόνια. Τώρα, πώς η παράταξη του εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή κατάφερε να απολέσει όχι μόνο το κοινωνικό της προφίλ, αλλά και τους ανθρώπους που την ψήφιζαν, αυτό είναι μια άλλη -νεοφιλελεύθερη- ιστορία. Για να καταλάβετε τη διαφορά ανάμεσα στην τότε και τη σημερινή Νέα Δημοκρατία, υπενθυμίζω ότι η οικονομική πολιτική που άσκησε τότε ο Παναγής Παπαληγούρας χαρακτηρίστηκε «αριστερή», γιατί προέβλεπε την κρατικοποίηση μεγάλων επιχειρήσεων όπως η Ολυμπιακή ή η Εμπορική Τράπεζα, όχι γιατί ήταν κρατικιστής, αλλά γιατί ο τρόπος λειτουργίας αυτών των εταιρειών ζημίωνε το ελληνικό κράτος.
Στην πραγματικότητα, τόσο ο Καραμανλής όσο και ο Παπαληγούρας, όπως και τα υπόλοιπα στελέχη της κυβέρνησης, δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να εφαρμόζουν το πρόγραμμα του κόμματος που ήταν δομημένο πάνω στις αρχές και στις αξίες του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού. Αυτές οι αξίες πολεμήθηκαν από τη νέα τάξη πραγμάτων της Νέας Δημοκρατίας. Σε αυτές έμεινε πιστός μέχρι το τέλος και ο Κώστας Καραμανλής, αυτές εκφράζει με κάθε δήλωσή του ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Ο Προκόπης Παυλόπουλος γράφει τη δική του ιστορία ως Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Η πολιτική του κουλτούρα (κοινωνός του ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού) είναι ο βασικός λόγος για τις επιθέσεις που δέχεται. Μόνο συμπτωματικό δεν είναι το ότι οι βολές αυτές προέρχονται εκ των έσω και σχεδόν πάντα από ανθρώπους που ηγήθηκαν της μετάλλαξης της Νέας Δημοκρατίας από το 2009 και μετά.
ΥΓ.: Στη μνήμη όσων έχασαν τη ζωή τους στα χρόνια των μνημονίων και ως ηθική ανταμοιβή στη γενιά των νεόπτωχων Ελλήνων, η ελληνική κοινωνία απαιτεί από την κυβέρνηση να προβεί σε κάθε ενέργεια για να αναζητηθούν και να αποδοθούν ευθύνες για τα εγκλήματα των πλαστών ελλειμμάτων, για το «αμαρτωλό» swap του Κώστα Σημίτη [Κανονισμός (ΕΚ) αριθ. 475/2000 του Συμβουλίου, της 28ης Φεβρουαρίου 2000] που παράνομα προστέθηκε στο έλλειμμα για να διευκολυνθεί η είσοδος στα μνημόνια και για όσους με τις πράξεις τους ή τις παραλείψεις τους χρεοκόπησαν οικονομικά και ηθικά τη χώρα μας. Θέλουμε μια πειστική απάντηση για το πώς, πότε και με ποιον τρόπο θα δρομολογηθούν αυτές οι διαδικασίες.
Δημοσιεύθηκε στο φύλλο 64 της «Νέας Σελίδας» την Κυριακή 26/8