Πως βλέπετε τις προτάσεις για τον διαχωρισμό κράτους- Εκκλησίας;

Πως βλέπετε τις προτάσεις για τον διαχωρισμό κράτους- Εκκλησίας με ρωτούν διάφοροι στα σχόλια;

netakias.com
Κατ’αρχάς τι εννοούμε διαχωρισμό, καθότι στην πατρίδα μας, κράτος και Εκκλησία έχουν σαφέστατα διακριτούς ρόλους. Εννοούν το νομοθετικό έργο, γιατί η Εκκλησία δεν μπορεί να επέμβει, κι όπως θυμόμαστε και από τις ταυτότητες, ο Κώστας Σημίτης πέταξε στο κάλαθο των αχρήστων τα εκατομμύρια των υπογραφών για δημοψήφισμα και απλά το θέμα ξεχάστηκε και έτσι γίνεται στην δημοκρατία, οι πολίτες αιτούνται αλλά η κυβέρνηση αποφασίζει τελικά εκπροσωπώντας την πλειοψηφία.
Μπορεί να παρέμβει στην εκπαίδευση; Εκτός αν θεωρείται παρέμβαση, η κατάθεση προτάσεων σε δημόσιο διάλογο για το μάθημα των θρησκευτικών, κι εκεί η κάθε κυβέρνηση ακούει όλους τους ενδιαφερόμενους και στο τέλος αποφασίζει.
Μήπως εννοούν την στενή σχέση πολιτών του Κράτους και της Εκκλησίας στην πατρίδα; Αλλα κι αυτό δεν είναι κάτι “νομικό”, αλλά κοινωνική σχέση καθώς μεγάλο μέρος των συμπατριωτών μας αισθάνονται ‘Έλληνες και Ορθόδοξοι Χριστιανοί, όπως κι άλλοι δεν αισθάνονται ελευθερα κι αυτό είναι κατάκτηση, όχι σημερίνη, αλλά των προηγούμενων αιώνων.
Όσο για την περιουσία, το μεγαλύτερο μέρος της η Εκκλησία το έχει ήδη διαθέσει χωρίς ανταλλάγματα, και ό,τι της απόμεινε αποτελεί το μέσον καθημερινής ανακούφισης χιλιάδων συμπατριωτών μας, μεταναστών και κάθε άλλου που βρίσκεται σε αδυναμία
Μήπως εννοούν την επιρροή; Αλλα αυτό είναι άσχετο με το σύνταγμα, είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει αναφορά, άνθρωποι, που είναι πλειοψηφία, που θα μπορούσαν και να μην είναι, είναι πολίτες του Ελληνικού κράτους και μέλη της Εκκλησίας, ταυτόχρονα.
Επανειλημμένα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει μιλήσει για την ανάγκη ενίσχυσης των τριών βασικών πτυχών της Ευρώπης: της κλασικής αρχαιότητας, του Ρωμαϊκού δικαίου και του Χριστιανισμού.
Επειδή λοιπόν οι πολίτες αυτής της χώρας είναι στην πλειοψηφία τους Χριστιανοί, η συγκεκριμένη παράγραφος στο σύνταγμα δεν εξυπηρετεί (μόνον) κάτι νομικίστικο, αλλά περιγράφει και τις ηθικές αρχές αυτού του Κράτους, όχι πάλι ως ηθικισμός, μακριά από εμάς αυτά τα κομπλεξ, αλλά ως αξονας κοινωνικής συνοχής. Για παράδειγμα δεν είναι στην Ελλάδα ανεκτή η πολυγαμία, που υπάρχει για στους μουσουλμάνους ή του μορμόνους, δεν είναι οι πολίτες διαχωρισμένοι σε κάστες, οπως στον ινδουϊσμό, δεν αποφασίζει η Σαρία αλλά ο νόμος. Ο Χριστιανισμός επίσης είναι αυτό που διαφοροποίησε την θέση της γυναίκας στον δυτικό κόσμο, αντίθετα από χώρες όπως το Ιραν ή την Σαουδική Αραβία
Οπότε ο διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας, είναι κάτι το αδιάφορο για την Εκκλησία, αφού δεν θα αλλάξει τίποτα στην λειτουργία της και κακώς κάποιοι το βλέπουν ως αρνητικό γι αυτήν.
Το θέμα όμως είναι αν είναι ωφέλιμο για τον Ελληνικό λαό, αλλά και για την Ευρώπη. Γιατί δεν είναι μόνον Ελληνικό φαινόμενο. Η Ευρώπη (και η Ελλάδα) κινδυνεύει γιατί έχει απομακρυνθεί από τις πήγες του πολιτισμού της.
Από αυτό όπως είπαμε δεν κινδυνεύει η Εκκλησία, αλλά η κοινωνική συνοχή της κάθε Ευρωπαϊκής χώρας.
Οπου απομακρύνθηκαν οι άνθρωποι από την πνευματικότητα (όχι μόνον θρησκευτική για να είμαστε ακριβείς) είδαμε την άνοδο της ακροδεξιάς, που είναι στο αντίποδα κάθε Χριστιανικής διδασκαλίας, αλλά και του Ελληνικού πολιτισμού που είναι βάση του δυτικού πολιτισμού.
Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, ο εθνικισμός, η μισαλλοδοξία είναι σε όλη την Ευρώπη σε άνοδο, ακόμη και στην χώρα της Γαλλικής Επανάστασης κι όλα αυτά είναι στο αντίποδα του Χριστιανικού μηνύματος της Αγάπης. Στην παραβολή του Χριστού, ο καλός Σαμαρείτης δεν ρώτησε τον αδύναμο, αν ήταν “Σύριος” ή “Παλαιστίνιος” κι όμως η άνοδος της ακροδεξιάς είναι μάστιγα σε όλη την Ευρώπη, που απομακρύνθηκε από την πνευματικότητα.
Δεν είναι τυχαίο, που όλα αυτά τα ακροδεξιά κινήματα, περιφέρονται γύρω από περίεργους παγανιστικούς θύλακες, όπως η Θούλη των ΝΑΖΙ, ή σε κάτι κέντρα που δηθεν δίνουν αγωγή στους Ελληνες και μιλούν για Αριους και έμμεσα ζητούν να αφήνουμε γυναικόπαιδα να πνίγονται στο Αιγαίο, κόντρα σε όλα τα διδάγματα Αγάπης του Χριστιανισμού.
Αρα, σε μια εποχή που κυριαρχεί ο υλισμός και αναβιώνουν οι Εθνικισμοί, το ζητούμενο είναι περισσότερη αποστασιοποίηση από όλα ανεξαιρέτως τα ευρωπαϊκά ιδεώδη ή περισσότερη περισυλλογή και πνευματικότητα της Αγάπης ως αντίδοτο στην άνοδο του λόγου του μίσους;
Ειναι λάθος να βλέπουμε, τον διαχωρισμό ως κάτι νομικίστικο, αλλά ως κάτι που μας απομακρύνει από τις αυτό που κάνει Ευρωπαίους.