Ο «νικητής» -των γκάλοπ- τα χάνει όλα: αναμετρήσεις, αποδοχή, ηθικό, τους Ευρωπαίους και τα…. γκάλοπ

Toυ Γ. Λακόπουλου
Τον περασμένο Σεπτέμβριο σε ένα άρθρο του ο Ειδικός Συνεργάτης του ΑΠ κατέληγε ως εξής: «Για τον καθένα υπάρχει κι ένα ερώτημα στο οποίο η απάντηση είναι προφανής: αν σας έλεγαν με ποιον θέλετε να κάνετε διακοπές, με τον Αλέξη ή με τον Κυριάκο, ποιον από τους δυο θα διαλέγατε;»
Δεν ξέρουμε από που εμπνεύσθηκε η ALCO των Παναγόπουλων και στη δημοσκόπηση -που παρουσίασε στο ΟPEN η Έλλη Στάη- έθεσε το -παρεμφερές- ερώτημα: ποιον από τους δυο θα καλούσατε στο σπίτι σας τα Χριστούγεννα; Και η απάντηση απεδείχθη προφανής: με τον Μητσοτάκη ούτε παρέα δεν κάνεις…
Αυτή είναι η γαργαλιστική πλευρά μιας εξέλιξης που έχει ήδη καταλυτική ψυχολογική επίδραση στη ΝΔ και ρίχνει το ηθικό της βάσης της: ο Μητσοτάκης οδηγείται στην απώλεια και της τελευταίας καταφυγής του. Χάνει σταδιακά και το «μεγάλο προβάδισμα» που του έδιναν οι δημοσκοπήσεις.
Ως τώρα κάθε φορά που βρίσκονταν σε δύσκολη θέση -συνήθως μετά από μια κυβερνητική επιτυχία και παταγώδη διάψευση των προβλέψεών  του, ή από κάθε στραπατσάρισμά του στη Βουλή από τον Τσίπρα, ξεπεταγόταν μια εκλεκτή δημοσκόπηση που τον έδειχνε «κυρίαρχο».
Όμως η πολιτική έχει τους κανόνες της. Την πολιτική κατάρρευση λογικό είναι να ακολουθήσει και η δημοσκοπική- όσο καλή διάθεση και αν έχουν κάποιοι δημοσκόποι.. Τις τελευταίες μέρες δυο από τις παλιότερες εταιρίες μετρήσεων έσβησαν το όνειρο της άνετης επικράτησης.
Πρώτα η Κάπα Research του Ντίνου Ρουτζούνη, τώρα ALCO – και προηγουμένως η εταιρία Palmos -έδειξαν ότι όποια και αν ήταν η ψαλίδα, κλείνει διαρκώς και η διαφορά βρίσκεται στα όρια του στατιστικού λάθους. Με αυτή την πορεία ως τις εκλογές η ΝΔ θα περάσει και δημοσκοπικά δεύτερη. Και αφού ο Μητσοτάκης δεν μπορεί να κερδίσει τον Τσίπρα «εικονικά» δεν μπορεί και πραγματικά. Η δημοσκοπική κατάρρευση εξηγεί δυο πράγματα:
Το ένα είναι η αλλαγή γραμμής που λανσάρισε από την «Καθημερινή» ο κεντρικός διαμορφωτής της Τάκης Θεοδωρικάκος κηρύσσοντάς τον «πόλεμο των δυο κόσμων που θα κριθεί την τελευταία στιγμή».  Ότι δυο μέρες αργότερα- μιλώντας με τον Βασίλη Σκουρή και την Αγγελική Σπανού στο ραδιόφωνο News47 -υποχρεώθηκε να το μαζέψει, προβλέποντας ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ θα συντριβεί» -απλώς αποκαλύπτει τι συμβαίνει με τις σπαρασσόμενες ομάδες στο επικοινωνιακό επιτελείο της ΝΔ.
Το άλλο αφορά την προσχεδιασμένη εμφάνιση υψηλών τόνων του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Βουλή, που δεν μπόρεσε ωστόσο να υπηρετήσει με σκηνική επάρκεια. Χειρονομούσε ακατανόητα και σήκωνε τη  φωνή ακόμη και όταν δεν υπήρχε λόγος, έλεγε ανακρίβειες και υιοθετούσε αδιανόητους ισχυρισμούς καφενείου. Ήταν μια προσπάθεια να κλιμακώσει την πόλωση. Δικαίως: αν χάνει και το «δημοκοπικό» όπλο -αποκούμπι, τα χάνει όλα. Όλα όμως.
Ήδη έχασε το στοίχημα να αντιμετωπίζεται ως ηγέτης από το ίδιο το κόμμα του- στο οποίο δεν ενθουσιάζει κανέναν. Λένε «ο πρόεδρος της ΝΔ», δεν λένε ποτέ «ο ηγέτης της παράταξης». Και μετά από κάθε δημόσια εμφάνιση του τραβάνε τα μαλλιά τους. Μόνο κάτι σούργελα -που θέλουν να μπουν στα ψηφοδέλτια -τον βρίσκουν φοβερό και τρομερό, όσο τους αντιγράφει…
Έχασε επίσης όλες τις προβλέψεις που έκανε ως τώρα: από το χρόνο των  εκλογών, μέχρι τις αξιολογήσεις και το τέλος του Μνημονίου και τις συντάξεις. Σε βαθμό που πλέον προσπαθεί να πετύχει κάτι λέγοντας ότι «είναι βέβαιο ότι το 2019 θα έχουμε εκλογές» και… ψηφίζει τα κυβερνητικά νομοσχέδια.
Έχασε κατά κράτος κάθε απόπειρα να συναγωνιστεί τον αντίπαλο του στον ανοικτό χώρο και όσο η αναμέτρηση τους μετατρέπεται σε μονομαχία στα μαρμαρένια αλώνια ο Τσίπρας είναι σαν να κλέβει εικόνισμα.
Έχασε τον διεθνή παράγοντα που δεν τον είδε εξ αρχής ως υπολογίσιμο πολιτικό μέγεθος και οι βασικοί Ευρωπαίοι   διαμορφωτές των εξελίξεων -η Μέρκελ στο Συμβούλιο και ο Γιούνκερ στην Επιτροπή- τον έβαλαν στον πάγο και δικαιώθηκαν με τη στάση του στο Μακεδονικό και σε ζητήματα κοινωνικών δικαιωμάτων.
Με την τελευταία εμφάνισή του στη Βουλή και την προκλητική καταγγελία ότι  ο Τσίπρας «έδωσε το Μακεδονικό για να πάρει τις συντάξεις» έχασε συνολικά την ευρωπαϊκή πολιτική τάξη- και τους πολιτικούς ταγούς και τους θεσμούς τους.
Δεν κατάλαβε ότι δεν στρεφόταν κατά του Πρωθυπουργού, αλλά κατά των κυβερνήσεων και των θεσμών της Ευρώπης. Κατήγγειλε τα κοινοτικά όργανα για συναλλαγή. Ίσως κανείς να μην τον έχει ενημερώσει ακόμη ότι αυτό το σημείωσαν και θα το βρει  μπροστά του-αν δεν ανακαλέσει.
Έχασε τους σοβαρούς και νοήμονες της συντηρητικής παράταξης που δεν διστάζουν να λένε για τη ΝΔ «αυτό δεν είναι το κόμμα μας» και εννοούν την κιτς επικουρία του Άδωνι Γεωργιάδη, την αντιαισθητική ταύτιση με αντιδραστικά στοιχεία και παραεκκλησιαστικές ομάδες, με τυχοδιώκτες και αλαφροΐσκιωτους, αλλά και τη διολίσθηση προς τα δεξιά και την προσφορά πολιτικής κάλυψης σε κάποια πρόσωπα για ζητήματα ηθικής τάξης.
Τώρα χάνει και τις «πίτες» των δημοσκόπων που ήταν η παρηγοριά του μετά από κάθε πολιτικό ναυάγιο. Μπορεί να ήταν αδύναμος απέναντι στον Τσίπρα, μπορεί να έκανε γκάφες, μπορεί να πήγαινε όλο και προς τα δεξιά υπό την πίεση Σαμαρά, μπορεί να του είχε πάρει την πρωτοκαθεδρία στη χάραξη πολιτικής ο Άδωνις, αλλά είχε κάτι να λέει: ότι βαδίζει προς την πρωθυπουργία. Χωρίς αυτό θα φορέσουν πλερέζες στη ΝΔ αφού δεν μπορούν να στηριχθούν στον αρχηγό καθώς όλοι συγκλίνουν ότι «δεν τραβάει».
Μέχρι τώρα  ο Κυριάκος Μητσοτάκης έμοιαζε με τον Γ. Παπανδρέου  στις ανώριμες αντιλήψεις, την κακή ρητορεία και την αντικατάσταση της πολιτικής και της ιδεολογίας με το μάρκετινγκ. Τώρα μοιάζει με τον Σημίτη για τον οποίο, ενώ καταρρέει στη συνείδησή της  κοινής γνώμης, κάποιοι του λένε ότι «του χρωστάει η Ελλάδα». Αλλά τουλάχιστον ο Παπανδρέου και ο Σημίτης πρόλαβαν και έγιναν πρωθυπουργοί.  Ίσως γιατί δεν ρωτήθηκαν -και δεν αναρωτήθηκαν-ποτέ οι πολίτες, αν θα τους έβαζαν  στο σπίτι τους.
Πηγή
 
infiltr8or