Οι "ρεπατζήδες" και η…Ελλάδα που δεν (;) πεθαίνει

Του Σεραφείμ Κοτρώτσου
Οι καιροί άλλαξαν. Μέρα τη μέρα, χρόνο τον χρόνο, κόμμα το κόμμα, αυτό που απέμεινε ήταν ο αψύς τρόπος και η (κάποτε δημιουργική) αθυροστομία.
Ένας βουλευτής, που οσονούπω –όπως επανειλημμένως ειπώθηκε– διαβαίνει το ποτάμι στον πηγαιμό προς τα έδρανα της Ν.Δ, ωρύεται πως “δεν θα γίνει ρεπατζής του Ζουράρι” και απειλεί τον αρχηγό του κόμματός του (του τρίτου κατά σειρά την τελευταία δεκαετία) πως εάν υπερψηφίσει τη Συμφωνία των Πρεσπών θα αποχωρήσει.
Το ότι ο Κώστας Ζουράρις έχει “γράψει πολλά χιλιόμετρα” από τις έδρες του “Παρίσι VIII”, τον Μάη του ’68 μέχρι την Μουσική Ακαδημία Mozarteum, του Σάλτσμπουργκ, και μόλις προ μηνών προπηλακιζόταν από φασίστες στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης (όπως κατόπιν και ο Μπουτάρης), είναι κάτι που προφανώς και σκοπίμως διαλάθει της προσοχής του θερμόαιμου εθνοπατέρα.
Γνωρίζω, βεβαίως, αρκετούς που προθύμως θα ήθελαν να κάνουν τα “ρεπό” (δεν μιλώ, φυσικά, για πολιτική αντικατάσταση) του Ζουράρι αρκεί να τον υποχρεώσουν να τους λέει ιστορίες για τον Πουλαντζά, τον Βεργόπουλο και τον Κον Μπεντίντ, αλλά αυτά είναι “ψιλά” γράμματα για τη δημόσια σφαίρα των ημιμαθών και προπετών.
Ανασύρω αποστροφή από μια ομιλία του βουλευτή, στις 6 Μαϊου του 2010 (σε άλλο κόμμα τότε), κατά τη διάρκεια της συζήτησης του νομοσχεδίου «Μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης», όπως την είχε καταγράψει, σε άρθρο του γι’ αυτόν, ο γελοιογράφος και αρθρογράφος της “Καθημερινής” και του “Protagon” Ανδρέας Πετρουλάκης:
“… καθόμαστε σε μια δημοκρατία μαριονέτα με τα εκλογομαγειρέματα και τα εκλογοκαλπονοθευτικά συστήματα που το 38% το κάνει 65% στη βουλή, που κυβερνάει με τον τσαμπουκά εδώ πέρα όποιος γουστάρει και κάνει ότι θέλει, που ψηφίζουμε λόχοι, πάνω τα χεράκια κάτω τα χεράκια ακόμα κι αν διαφωνούμε, που μπαίνουν θέματα κομματικής πειθαρχίας και δεν ντρεπόμαστε…”.
Για συνείδηση, κοινοβούλιο και (κουτσουρεμένη) δημοκρατία μιλούσε τότε ο βουλευτής (μας). Και για “σκυλιά που αλυχτάνε”…
Και συνέχισε:
“…Εσείς οι δυο, τα κόμματα (σ.σ εννοώντας το ΠΑΣΟΚ και τη Ν.Δ) που κυβέρνησαν και που γονατίσατε τη χώρα και τη φέρατε σε αυτό το χάλι θα έπρεπε να ντρέπεστε και να μαζέψετε τα σκυλιά που αλυχτάνε. Και βγαίνει ο κόσμος στο δρόμο και λέει να καεί το… ξέρετε τι λέει, πώς τη λέει τη βουλή φοβάστε να το πείτε, θέλετε να το πω εγώ; …Χάθηκαν άνθρωποι για να λειτουργεί το κοινοβούλιο, χάθηκαν ζωές, μπήκαν άνθρωποι κάτω από ερπύστριες, κρεμάστηκαν, κάηκαν, αυτοπυρπολήθηκαν, πήγανε άνθρωποι στα νησιά, στις φυλακές για να λειτουργεί η βουλή, έστω και με αυτή τη κουτσουρεμένη δημοκρατία...Και βγαίνουν άνθρωποι και μας κάνουν μαθήματα περί δημοκρατίας, άνθρωποι που τσαλαπάτησαν τη δημοκρατία…Η ευρωπαϊκή ένωση μας γονάτισε ή οι κυβερνήσεις εδώ πέρα οι οποίες είναι μαριονέτες; Και τρώγανε τα φράγκα οι υπουργοί και οι υφυπουργοί σε ένα τεράστιο δημόσιο τομέα με γραμματείς υπουργείων, με ΔΕΚΟ, με ιστορίες. Έχουμε διαβάσει, έχουμε φρίξει επί δεκαετίες. Δεν θα βγει κάποιος από εσάς να τα πει; Ένας από τη Νέα Δημοκρατία και ένας απ το ΠΑΣΟΚ…Δεν θα ψηφίσουμε αυτά τα μέτρα. Κανείς νοήμων άνθρωπος δεν πρέπει να ψηφίσει αυτά τα μέτρα. Όχι γιατί δεν πρέπει να παρθούν μέτρα, να παρθούν μέτρα αλλά πρώτα να πληρώσουν αυτοί, να καταθέσουν τα φράγκα που φάνανε..”
Δύσκολο να μην συμφωνήσει κανείς με όσα έλεγε εκείνος ο βουλευτής που περιγράφει ο Ανδρέας Πετρουλάκης. Αυτός ο βουλευτής είχε καθαρές απόψεις και για το Μακεδονικό. Έκπαλαι. Σύνθετη ονομασία, “πακέτο Πινέϊρο”, να κλείσουμε το κεφάλαιο της εκκρεμότητας, και άλλα πολλά. Παιδί της ανανεωτικής Αριστεράς δεν θα μπορούσε να σκέφτεται διαφορετικά.
Οι καιροί άλλαξαν. Μέρα τη μέρα, χρόνο τον χρόνο, κόμμα το κόμμα, αυτό που απέμεινε ήταν ο αψύς τρόπος και η (κάποτε δημιουργική) αθυροστομία. Κάθε φορά με διαφορετικό “αντικείμενο πάθους” και διαφορετικό στόχο.
Τώρα, απαιτεί από το Σταύρο Θεοδωράκη να εγκαταλείψει τις απόψεις που είχε και έχει για το Μακεδονικό –τις ίδιες που εγκατέλειψε ο ίδιος-, του ζήτησε να διαγράψει τον Σπύρο Δανέλλη,να επιβάλλει την κομματική πειθαρχία που τότε κατήγγειλε, και προτρέπει σε καταψήφιση των Πρεσπών, άλλως πως θα αποχωρήσει προς τις “γαλάζιες” πολιτείες. Δικαίωμά του, αναμφίβολα. Γιατί, ωστόσο, πρέπει σαν σκορπιός να κουβαλήσει τον βάτραχο στην πλάτη του διαβαίνοντας το ποτάμι είναι κάτι που μόνο εκείνος μπορεί να το εξηγήσει. Δεν του ζήτησε, πάντως, να κάνει τα “ρεπό” κανενός και οπωσδήποτε όχι του Ζουράρι.
Όμως, εκεί που θέλει να πάει μπορεί να χρειαστεί να καθήσει δίπλα δίπλα στα ίδια έδρανα με έναν άλλον βουλευτή ο οποίος πιστεύει πως οι απόψεις και οι ιδέες που και ο ίδιος είχε παλαιότερα είναι “ελαττωματικές”.Πως πρέπει με “θεσμικό”(;) τρόπο να αποκλειστεί το ενδεχόμενο να ξανακυβερνήσει η Αριστερά (οποιαδήποτε εκδοχή της Αριστεράς- κι αυτό δεν αφορά μόνο τους αριστερούς, αφορά κάθε δημοκράτη). Μέχρι τότε, θα χει ξεχάσει και τις…ερπύστριες, και τα νησιά, και τις φυλακές, ώστε άμωμος και αμόλυντος από την παλιά σκευή του να μεταλάβει από το δισκοπότηρο της ημεδαπής εκδοχής της ευρωπαϊκής alt-right.
Ένας άλλος βουλευτής, τραχύς και λάβρος κι αυτός, σπεύδει να καταγγείλει τον Δημήτρη Κρεμαστινό. Τι κι αν έχει τα μισά του χρόνια, τι κι αν ο σπουδαίος καρδιολόγος έχει γράψει ιστορία και στα χειρουργεία και στη Βουλή; Τον “φωτογραφίζει” ως “πέμπτη φάλαγγα” του Τσίπρα, επειδή θέλει να ανοίξει διάλογος στην κεντροαριστερά, με καλύτερους όρους τώρα που ο Καμμένος τράβηξε το δικό του δρόμο. Κι ακόμα περισσότερο επειδή εμφανίστηκε αμφίθυμος (όχι θετικός, απλώς επιφυλακτικός) σχετικά με τη Συμφωνία των Πρεσπών.
Ποιος είναι αυτός και ποιος είναι ο Κρεμαστινός; Αντί να τον βάλει κάτω και να του ζητήσει να του εξιστορήσει για τον Ανδρέα Παπανδρέου και πως πλήρωσε κι εκείνος τα χαλαρά ήθη της εξουσίας που επέτρεψε να θεριέψει, μετατρέπεται σε κριτή και δικαστή.
Όλα τα παραπάνω δεν αφορούν μόνο δύο. Αφορούν έμμεσα ή άμεσα πολλούς. Κι από την από εδώ και από την από εκεί πλευρά (και Νεοδημοκράτες, και Πασόκους, και Συριζαίους, και άλλους). Αν και οι “πλευρές” συγχωνεύονται πια με ταχύτητα φωτός. Στην πολιτική, στη διανόηση, τη δημοσιογραφία, την κοινωνία. Ρευστές εποχές χωρίς μέτρο και ενίοτε χωρίς ουσία.
Το Μακεδονικό έβγαλε στην επιφάνεια όλη μας την ασχήμια. Από τους φασίστες που κρύβονται πίσω από τις αφίσες της πατριδοκαπηλίας μέχρι εκείνους που τους υποθάλπουν ή τους ανέχονται. Συζητήσεις της ατάκας και επιχειρηματολογία της πλάκας. Ελάχιστοι τολμούν να μιλήσουν (από κάθε πλευρά) με γνώση και επιχειρήματα. Οι περισσότεροι σιωπούν και κρύβονται. Από τον Σημίτη και τον Παπανδρέου μέχρι τον Καραμανλή. Ή, ακόμα, χειρότερα “σπουδαιολογούν” για τις Πρέσπες δίχως να έχουν διαβάσει τη συμφωνία, δίχως να κάνουν τον κόπο να ακούσουν τον Παμπούκη, τον Μέρτζο, τον Ροζάκη, τον Μαραντζίδη, τον Σφέτα και πολλούς ακόμα. Είτε υπέρ, είτε λελογισμένα κατά.
Δεν βλέπουν ούτε καν τον Μόσκοβο και τον Τούρκο που ξεδιπλώνουν τη δική τους στρατηγική σχετικά με τα δυτικά Βαλκάνια και τον βόρειο γείτονα.Στρατηγική καταφανώς αντίθετη στα εθνικά μας συμφέροντα και στο δυτικό αφήγημα της χώρας. Κι όταν τους λένε “είναι η γεωπολιτική, ηλίθιε”, κοιτάζουν μόνο χαχανίζοντας τις δημοσκοπήσεις. Και ντοπάρουν έναν πληθυσμό στην ευκολία της αδράνειας και της απομόνωσης.
Μην επαναπαύεστε, πάντως, στο ότι “η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει”. Το χει πει ο Θανάσης Βέγγος στο “Βλέμμα του Οδυσσέα” του σπουδαίου Θόδωρου Αγγελόπουλου (μακάρι να ζούσε να οργώσει ξανά τη Μακεδονία):
«Ξέρεις κάτι; Η Ελλάδα πεθαίνει. Πεθαίνουμε σα λαός. Κάναμε τον κύκλο μας, δεν ξέρω πόσες χιλιάδες χρόνια, ανάμεσα σε σπασμένες πέτρες και αγάλματα.Και πεθαίνουμε…. Αλλά αν είναι να πεθάνει η Ελλάδα, να πεθάνει γρήγορα. Γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο…»
ΠΗΓΗ
 
infiltr8or