Στην Εξωτερική Πολιτική τα Λόγια Παράγουν Εντυπώσεις και Συχνά Έχουν Συνέπειες, όμως ΜΟΝΟ οι Υπογραφές Κυβερνήσεων Παράγουν Τετελεσμένα (τουλάχιστον σε μεγάλο βάθος χρόνου)
Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Στα πλαίσια της επιστράτευσης όλων των διαθέσιμων επιχειρημάτων για τη Συμφωνία των Πρεσπών και από τις δύο πλευρές, των υποστηρικτών και των αντιτιθέμενων, πολλά λέγονται, ακούγονται και γράφονται.
Φυσικά, δεν μπορώ να μην πω εδώ, ότι η ένδεια των επιχειρημάτων των υποστηρικτών, είναι τέτοια ώστε το μόνο που περισσεύει στην πτέρυγα αυτή, είναι η εμφανέστατη διεθνιστική ιδεοληψία όταν επιχειρούν να απαριθμήσουν τα «συν» και τα «πλην», όπου στα πλην, τα πιο ισχυρά επιχειρήματα είναι η «ειρήνη», η «συνανάπτυξη», ότι στη καρδιά των Σκοπιανών η Ελλάδα θα πάρει τη θέση της ρομαντικής σχέσης που σήμερα έχουν μα τους Τούρκους, κ.λπ. Μάλιστα, διερωτώμαι αν έχουν συναίσθηση όσοι επιχειρηματολογούν στη βάση αυτή, ότι τα ίδια επιχειρήματα μπορεί μεθαύριο να προταθούν ας πούμε στη περίπτωση της Κύπρου και των ανιστόρητων σε βάρος μας διεκδικήσεων της Αλβανίας.
Τέλος πάντων, όμως, λόγια θα πει κάποιος είναι. Συμφωνώ. Όμως στις διεθνείς σχέσεις, είναι οι υπογραφές των κυβερνήσεων που παράγουν τετελεσμένα.
Έτσι, παίρνοντας ως αφετηρία ένα σποτάκι που τελευταία παίζεται στο διαδίκτυο, επιθυμώ να κάνω ένα σύντομο σχολιασμό.
Το σποτάκι αυτό, αναφέρεται στην από 27-9-2014 ομιλία το τότε υπουργού Εξωτερικών Ευάγγελου Βενιζέλου στον ΟΗΕ, ο οποίος ανέφερε ότι η ελληνική κυβέρνηση στο ζήτημα του ονόματος των Σκοπίων κάνει αποδεκτό ένα κοινά αποδεκτό σύνθετο όνομα, με γεωγραφικό προσδιορισμό μπροστά από τη λέξη «Μακεδονία» για όλες χρήσεις εσωτερικά διεθνώς, (erga omnes), σταματώντας εκεί (δεν έγινε αναφορά σε εθνικότητα, γλώσσα κ.λπ.).
Εγώ ακούγοντας αυτό το σποτάκι που διακινείται κυρίως από όσους υποστηρίζουν τη Συμφωνία των Πρεσπών, στα πλαίσια της επιχειρηματολογίας τους ότι δεν κάνουν τίποτα διαφορετικό από όσα προηγούμενες κυβερνήσεις διακήρυτταν επί του θέματος, εκείνο που μπορώ να σημειώσω, ακόμα κι αν έχει έτσι έχουν τα πράγματα, είναι αυτό που ήδη σημείωσα παραπάνω : στις διεθνείς σχέσεις, είναι οι υπογραφές των κυβερνήσεων που παράγουν τετελεσμένα και όχι τα λόγια, περιλαμβανομένων και των κυβερνητικών λόγων, διότι κι αυτοί, αν δεν περιβληθούν τον τυπικό νομικό τύπο, παραμένουν λόγια. Άλλωστε, το «πολλά πέλει μεταξύ κύλικος και χείλεος άκρου» δεν είναι κάτι το πρωτόφαντο στον πολιτικό λόγο.
Αν, προσωπικά, είχα κάτι να πω με αφορμή το παραπάνω σποτάκι, είναι η αίσθηση που έχω, πως μάλλον κάποιοι εναγωνίως περίμεναν κάποιους άλλους να υπογράψουν για λογαριασμό τους, όσα οι ίδιοι δεν τολμούσαν, ακόμα και χωρίς την παράδοση ιθαγένειας, εθνότητας και γλώσσας, διότι, και στην περίπτωση του σύνθετου ονόματος μπροστά από το όνομα «Μακεδονία», είναι το ίδιο το όνομα που εν τέλει παράγει ΚΑΙ εθνικότητα ΚΑΙ γλώσσα, έστω και αν αυτά δεν τα εκχωρείς τυπικά. Η πιο επιτυχής επ’ αυτού τοποθέτηση ήταν εκείνη του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου, όταν είχε πει ότι «το όνομα (της Μακεδονίας) είναι η ψυχή μας».
Έτσι λοιπόν, ό,τι ανέμεναν και οι Σκοπιανοί μα και οι ξένοι (λέγε με ΗΠΑ και Γερμανία) που πιέζουν να τελειώνει αυτή η εκκρεμότητα, ήταν, μάλλον, να βρεθεί στην Ελλάδα εκείνη η κυβέρνηση που θα τολμούσε να υπερβεί τις εθνικές ευαισθησίες του Ελληνικού Λαού. Και ουδείς καταλληλότερος θα μπορούσε να ήταν γι’ αυτή την αποστολή, μια κυβέρνηση που πολύ απλά, όχι από προδοσία ή δοσολογισμό, μα από καθαρή ιδεολογία (αναφέρομαι στον αριστερό διεθνισμό) δεν αποδέχεται τέτοια «εθνικά» όσια και ιερά, θα παρέδιδε όσα από την συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού θεωρούνται όσια και ιερά του έθνους. Προσωπικά, όπως έχω ήδη σημειώσει σε προηγούμενα άρθρα μου, αυτό που καταλογίζω στην παρούσα κυβέρνηση που δρομολογεί λύσεις σε εθνικά θέματα με βάση την συγκεκριμένη διεθνιστική της ιδεολογία, είναι ότι δεν έχει καμία νομιμοποίηση για να το πράξει, διότι είναι μια κυβέρνηση που εξελέγη με adhoc εντολή που ήταν να οδηγήσει τη χώρα εκτός Μνημονίων και μόνο αυτό.
Έτσι, από τη στιγμή που ο «τολμών» ανευρέθη, μένει τώρα να παρακολουθούμε τον πόλεμο των εκατέρωθεν επιχειρημάτων : «κι εσείς τι λέγατε;», «εμείς δεν λέγαμε τούτο αλλά εκείνο», «όχι δεν δίνουμε εθνότητα», «και το nationality τι είναι παρακαλώ;» «όχι, σημαίνει δεν σημαίνει αυτό αλλά άλλο», «είστε τούτο», «είστε εκείνο», «όχι, παρακαλώ δεν είμαστε τούτο ή το άλλο», κ.λπ,. κ.λπ…
Όπως κι αν έχει όμως το πράγμα, πολύ σύντομα οι «πολίτες» της «Βόρειας Μακεδονίας» όταν θα επισκέπτονται το εξωτερικό, ΟΥΔΕΙΣ θα τους ρωτά «τι ιθαγένειας» είναι αλλά τι εθνικότητας είναι, και θα απαντούν προφανώς νέτα σκέτα «Μακεδόνες», χωρίς εξίσου προφανώς να σπεύδουν να διευκρινίζουν λέγοντας : «Παρακαλώ περιμένετε λίγο να σας διευκρινίσω, ότι ομιλώ μεν «Μακεδονικά» ου μην αλλά η γλώσσα μου είναι σλάβικη, και ότι είμαι μεν «Μακεδόνας» αλλά όχι κατ’ έθνος αλλά κατά ιθαγένεια, διότι εμείς εκεί, έχουμε μεν ιθαγένεια και υπηκοότητα, αλλά είμαστε ο μοναδικός λαός που οι Πρέσπες μας άφησαν ορφανούς από εθνότητα, παγκόσμια πρωτοτυπία και τούτη , λαός ανέστιος εθνικά. Άσε τώρα που κάποιος μπορεί να τους ρωτήσει πολύ ευλόγως, αν ακούσουν ότι είναι «Βόρειοι Μακεδόνες», ποιοι είναι οι «Νότιοι Μακεδόνες» και σε ποιο Κράτος ανήκουν και γιατί είναι «χωρισμένοι» οι «Βόρειοι» από τους «Νότιους», και ενδεχομένως να ενδιαφερθεί να πληροφορηθεί και αν οι «Νότιοι Μακεδόνες» είναι κι αυτοί σαν τους «Βόρειους», απλοί «ιθαγενείς» ή πολίτες της «Νότιας Μακεδονίας», οπότε εδώ, εξαρτάται αν ο ερωτώμενος είναι «πολίτης» της «Βόρειας Μακεδονίας» η Έλλην της ελληνικής Μακεδονίας, ένα κομφούζιο ίσως πολύ χειρότερο από εκείνο της FYROM….
