<Ο όρος προέρχεται από την αρχαία ελληνική τραγωδία. Κατά την κορύφωση του δράματος, όταν τα προβλήματα και οι συγκρούσεις που βίωναν τα πρόσωπα του έργου οδηγούσαν σε αδιέξοδο, εμφανιζόταν αναπάντεχα στη σκηνή με τη βοήθεια κάποιου μηχανισμού[ (συνήθως γερανού), με τρόπο δηλαδή που να ξεχωρίζει από τα θνητά πρόσωπα του έργου, ηθοποιός υποδυόμενος κάποιο θεϊκό πρόσωπο, το οποίο παρενέβαινε για να δώσει λύση.[ Ο αρχαίος τραγωδός έπρεπε να χρησιμοποιήσει με φειδώ την παρέμβαση θεϊκού προσώπου στο έργο, καθώς υποδήλωνε ότι το πρόβλημα υπερέβαινε τις λύσεις που μπορούσαν να προσφέρουν θνητά πρόσωπα>.
Κάπως έτσι προσμένουν ορισμένοι, τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή…..
Η σιωπή του, θέμα συζήτησης και από ορισμένες πλευρές, μείζον ζήτημα αυστηρής κριτικής. Ωστόσο τελικά ο ρόλος του, μάλλον παραμένει ισχυρότερος, εξαιτίας αυτής της στάσης του. Φαντασθείτε ο πρώην πρωθυπουργός κάθε τρεις και λίγο, όπως… ορισμένοι άλλοι πρώην που βρίσκονται στο στρατόπεδο της Νέας Δημοκρατίας και όχι μόνον, να έβγαινε και να ασκούσε κριτική, για το ένα ή το άλλο επίκαιρο πολιτικό κοινωνικό και οικονομικό ζήτημα…Πιθανότατα να μην είχε την ίδια βαρύτητα o λόγος του, βαρύτητα που είχε μέχρι σήμερα σε δυο συγκεκριμένες περιπτώσεις:
Στο μείζον εθνικό ζήτημα των Σκοπίων χθες. Και στο επίσης εθνικό θέμα του Δημοψηφίσματος, για το ΝΑΙ ή το ΟΧΙ. Στην μεν πρώτη περίπτωση -χθεσινή του δήλωση για το μείζον θέμα των Σκοπίων-ο πρώην πρωθυπουργός υπογράμμισε την ανάγκη για εθνική ενότητα και ομοψυχία, σε κάθε περίπτωση που η ιστορική αναγκαιότητα επιβάλλει. Στην δεύτερη περίπτωση, αναφέρθηκε στην ευρωπαϊκή ταυτότητα της χώρας, υπενθυμίζοντας ότι η Ελλάδα πρέπει να αποτελεί πάντα χώρα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με κατεύθυνση πάντα προς Δυσμάς.
Και στις δύο περιπτώσεις, η προσμονή για το αυτονόητο, είναι κατανοητή. Μία δήλωση Καραμανλή oόμως σαφώς και δίνει τον τόνο στην πραγματική αξία και την εξέλιξη των γεγονότων. Δείχνει διεξόδους, σε στρεβλές πολιτικές αποφάσεις, παροτρύνοντας τους συμμετέχοντες, ώστε οι αποφάσεις τους, να δείξουν διάθεση συνεννόησης και ομοψυχίας.
Οι παρεμβάσεις όμως αυτές, όμως δυστυχώς δεν δρομολογούν εξελίξεις. Διότι για τις εξελίξεις, την κύρια ευθύνη φέρουν οι κυβερνώντες και οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Οι οποίες δυστυχώς απέδειξαν γι άλλη μία φορά, ότι αποτελούν καρικατούρες ενός πολιτικού συστήματος, που δεν διαθέτει πλέον ηγέτες…
Η σύνθεση των απόψεων και ο στόχος της εθνικής ομοψυχίας αποτελούσε το κύριο στοιχείο της διακυβέρνησης του Κώστα Καραμανλή. Δυστυχώς αυτή η σύνθεση και αυτός ο στόχος, προφανώς αποτελούν …οράματα για τους σημερινούς πολιτικούς συγγενείς, μιας έντονα διχαστικής και προφανέστατα αποτυχημένης σε όλους τους τομείς, πολιτικής περιόδου.
Ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας, φάνηκε βιαστικός, συγκρουσιακός και πολύ πρόχειρος, στο μείζον θέμα των ημερών. Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, πολύ λίγος, για να διαχειριστεί το βάρος ενός εθνικού ζητήματος και να περάσει την γραμμή της ενότητας. Και οι δυο, στάθηκαν εντελώς επιπόλαια, μπροστά στις εξελίξεις, επιδιώκοντας μάλλον να ικανοποιήσουν το κομματικό τους ακροατήριο, παρά το εθνικό συμφέρον και κυρίως το ένστικτο των Ελλήνων.
Η “επίλυση” ενός εθνικού θέματος και το κλίμα που δημιουργεί, διαμορφώνει και τις αντιδράσεις στο άμεσο ή στο μακρινό μέλλον, για το συγκεκριμένο ζήτημα, αλλά και εν γένει στα εθνικά ζητήματα που είναι ανοικτά.
Υπό την έννοια αυτή, ο ιστορικός του μέλλοντος… δεν θα ψάξει πολύ για να βρει το ποιοι ευθύνονται για τον νέο διχασμό.
Δυστυχώς, δεν απαιτείται κανείς να είναι και τόσο ευφυής, για να κατανοήσει ότι η χώρα βαδίζει χωρίς πυξίδα σε ναρκοπέδιο και οι επίδοξοι σωτήρες της, προβάλλουν το ίδιο ανίκανοι και λίγοι, με τους σημερινούς δυνάστες της.
Είναι κρίμα για την χώρα, αλλά πιθανόν να είναι και ιστορικά αναγκαίο στο μέλλον, να μην πλανάται η ανάγκη για μία μόνο δήλωση από τον Κώστα Καραμανλή, αλλά να απαιτηθεί και η ενεργός παρουσία του…..-
Exofitsio