Ο αρχιτέκτονας του διχασμού.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μάστιγα για το έθνος των ελλήνων από τον διχασμό. Πίσω από κάθε εθνική καταστροφή, κάθε γενοκτονία, κάθε εθνική απώλεια, κοινό στοιχείο ήταν ο εθνικός διχασμός. Και ειδικά ο διχασμός με διαχωριστική γραμμή την πολιτική τοποθέτηση δεξιάς – αριστεράς. Αυτή την ψευδεπίγραφη πραγματική μάστιγα που τα τελευταία 104 χρόνια ευθύνεται για τις μεγαλύτερες εθνικές ταπεινώσεις των ελλήνων.
Τα προσωπεία δεξιάς – αριστεράς χρησιμοποιήθηκαν έντεχνα από τους εχθρούς του λαού και του έθνους, ανάλογα με την στόχευση. Κάθε εθνική προδοσία, απώλεια εθνικού εδάφους και γενοκτονία, πραγματοποιήθηκε από υπερδεξιούς που κατηγορούσαν τους αριστερούς ως προδότες. Και αυτοί παρίσταναν τους υπερπατριώτες. Πόντος, Ιωνία, Κωνσταντινούπολη, Κύπρος.
Κάθε εθνική χρεοκοπία, ληστεία των περιουσιακών στοιχείων του λαού, πραγματοποιήθηκε από “προοδευτικούς και αριστερούς” κυβερνήτες. Κοσκωτάς, χρηματιστήριο, εξοπλιστικά, swaps, ΟΝΕ, CDS.
Στις πολύ μεγάλες καταστροφές μάλιστα, οι ζηλωτές των αντικρουόμενων προσωπείων, συνεργάστηκαν άριστα με θύματα τον ελληνικό λαό και το ελληνικό έθνος. Από το Οίκαδε μέχρι το Δ.Ν.Τ.
Με πραγματικό αποτροπιασμό παρατηρούμε λοιπόν την παλινόρθωση του διχασμού με τις διαχωριστικές γραμμές δεξιάς – αριστεράς, αμέσως μετά μάλιστα από την πρώτη πραγματική κυβέρνηση εθνικής ενότητας τουλάχιστον της μεταπολίτευσης. Η διαχωριστική γραμμή που αφορούσε τους έντιμους και τους άτιμους, τους πραγματικούς πατριώτες και τους εχθρούς του έθνους, το 95% και το 5% του λαού δηλαδή, επανήλθε στον εμφυλιακό εφιάλτη της δεξιάς και της αριστεράς.
Τα φαντάσματα της καταστροφής επανέρχονται μέσα από την συμφωνία των Πρεσπών που θα πρέπει να καταγραφεί στην ιστορία ως η συμφωνία των Απρεπών. Και ανατέλλει πάλι το εφιαλτικό πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέου, του ανθρώπου που οδήγησε το έθνος στην σύγχρονη γενοκτονία. Πραγματική γενοκτονία με την ελληνική κοινωνία να αφανίζεται λόγω της βάρβαρης υπαγωγής στο Δ.Ν.Τ με πρόσχημα την κρίση. Κρίση που φυσικά βίωσε μόνο η κοινωνία με τα φρικτά αποτελέσματα της υπογεννητικότητας, αφού βρέθηκαν μυστηριωδώς εκατοντάδες εκατομμύρια για μπίζνες της Παπανδρεϊκής νομενκλατούρας.
Σήμερα λοιπόν, οι διαχωριστικές γραμμές ανατέλλουν και πάλι αποκαλύπτοντας ένα ζοφερό μέλλον για τον ελληνισμό. Οι δικαιολογίες, φαιδρές και εγκληματικές από ιστορικής άποψης. Ξαφνικά η αναγνώριση του κράτους με πρωτεύουσα τα Σκόπια ως βόρεια Μακεδονία η και η αναφορά σε μακεδονικό λαό, βαφτίζεται ως προοδευτική – αριστεροί, παρότι εμπνευστής της ήταν ο Μπενίτο Μουσολίνι και ο πρώτος που επιχείρησε να την εφαρμόσει, ο Αδόλφος Χίτλερ. Τότε, εκείνο το καλοκαίρι του 1943, έχυσαν το αίμα τους αγωνιστές της εθνικής αντίστασης για να ακυρώσουν την παράδοση της Μακεδονίας στους βόρειους συνεργάτες των ναζί, έχοντας απέναντί τους όχι μόνο τις γερμανικές ερπύστριες αλλά και τις κουκούλες των δοσίλογων που μετέπειτα βαφτίστηκαν υπερπατριωτικές – υπερδεξιές.
Σήμερα, αυτή η χιτλερικής έμπνευσης εξέλιξη, οδηγεί το πολιτικό σκηνικό σε νέα αναδιάταξη στα πρότυπα του εμφυλίου. Βορίδης, Άδωνις και Σαμαράς μετατρέπουν την παράταξη του Κωσταντίνου Καραμανλή σε ακραίο βιλαέτι, Με τους πρόθυμους της άλλης πλευράς να κάνουν το ίδιο έχοντας σαφέστατη ιδιοτέλεια: Την παραμονή στην εξουσία και την δημιουργία ενός έτερου ακραίο πόλου με εμφυλιακό πρόσημο, όχι για την κάθαρση και την εξυγίανση, αλλά για την παγίωση ως εξουσιαστική δομή. Η ζύμη για αυτή την μετάλλαξη είναι ένα απολύτως μειοψηφικό ποσοστό που προϋπήρχε στον ΣυΡιζΑ και ακόμα δεν κατάλαβε πως έγινε κυβέρνηση. Που ελέω του λαϊκού ερείσματος και του οράματος του Αλέξη Τσίπρα βρέθηκε ξαφνικά από την επαγγελματική ελάσσονα αντιπολίτευση στα σαλόνια της εξουσίας. Μαγιά όμως για αυτή την ζύμωση, ήταν ο στενός συνεργάτης του Γιώργου Παπανδρέου, Νίκος Κοτζιάς.
Φυσικά και έπρεπε να βρεθεί λύση με το βόρειο γείτονα μας. Φυσικά και δεν μπορούσαμε να τον αφήσουμε να είναι προτεκτοράτο της Τουρκίας, αποτελώντας μία ανοιχτή πληγή και στα βόρεια μας. Η λύση όμως δεν θα έπρεπε να είναι πύρρειος, ούτε να προκαλέσει σχίσμα στην ελληνική κοινωνία. Κυρίως όμως, θα έπρεπε να σεβαστεί την ιστορική ηθική η οποία αποτελεί πυξίδα εξωτερικής πολιτικής για κάθε έθνος που θέλει να έχει μέλλον. Ειδικά για το ελληνικό έθνος που η ιστορική ηθική είναι η αιτία της ύπαρξης και επιβίωσης του.
Ο κύριος Κοτζιάς όχι μόνο έκανε μία ολέθρια διαπραγμάτευση (εάν είχε αφεθεί ανεξέλεγκτος θα ήταν ακόμα χειρότερη), αλλά φρόντισε να υποδαυλίσει το σχίσμα στην ελληνική κοινωνία αδιαφορώντας πλήρως για τις μαζικές αντιδράσεις, επιδεικνύοντας απρεπή και προκλητική συμπεριφορά. Είναι πραγματικά αδιανόητο να βλέπεις έτερους υπερασπιστές της λύσης όπως ο κύριος Σταύρος Θεοδωράκης, ο οποίος ποτέ δεν έκρυψε τις απόψεις του, να προσπαθούν να υπερασπιστούν την συμφωνία με τρόπο ήπιο και ενωτικό και από την άλλη ο αρχιτέκτονας αυτής και “διπλωμάτης” κύριος Κοτζιάς να κάνει συνεχώς εμπρηστικές δηλώσεις ρίχνοντας νερό στον μύλο του διχασμού. Ως γνήσιος συνεργάτης του Γιώργου Παπανδρέου.
Η όποια σκοπιμότητα έρχεται σε δεύτερη μοίρα, όταν το αποτέλεσμα είναι τόσο καταστροφικό. Η πτώση της κυβέρνησης εθνικής ενότητας και η αντικατάσταση της από ένα υβρίδιο με εμφυλιακό πρόσημο που ταυτίζεται πλήρως με την παράλληλη μετάλλαξη της άλλης πλευράς ως δεξιό αντίβαρο, θυμίζει έντονα τις εφιαλτικές ημέρες του 1965. Τότε ήταν τα ανάκτορα, τώρα – τι ειρωνεία – ο εγγονός του Γεωργίου Παπανδρέου. Που δεν μπορούσε κι αυτός να ανεχθεί την θωράκιση του ελληνικού ζωτικού χώρου και τον ουσιαστικό εναγκαλισμό με την Κύπρο που βρέθηκε πάλι κοντά για πρώτη φορά μετά την εισβολή. Ιστορική φάρσα η κυβέρνηση που θωράκισε το έθνος κατά τα πρότυπα του γέρου της Δημοκρατίας, να γκρεμίζεται κι αυτή εκ των έσω.
