Την ώρα που οι Έλληνες πολίτες (όπως άλλωστε και πολλοί από τους Ευρωπαίους) δεινοπαθούν, μετρώντας ακόμη και τα κέρματα από τον μισθό τους πριν συμπληρωθεί καν το δεύτερο εικοσαήμερο του μήνα για να τα βγάλουν πέρα, αποτελεί -αν μη τι άλλο- πρόκληση πρώτου μεγέθους οι ταγοί του ευρωπαϊκού οικοδομήματος να δίνουν νέες τρελές αυξήσεις στους εαυτούς τους!
Η θέση μας/
Εφημερίδα Δημοκρατία
Η αποκάλυψη ότι μόλις προ ημερών αποφασίστηκε ότι οι 705 ευρωβουλευτές όλων των χωρών (μεταξύ των οποίων και της Ελλάδας), που προέκυψαν από τις κάλπες του περασμένου μήνα, θα έχουν ακόμη πιο παχυλές αποδοχές μηνιαίως μοιάζει απίστευτη, αλλά δυστυχώς ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Και μάλιστα, η απόφαση αυτή ελήφθη εν κρυπτώ και παραβύστω, την ώρα που υποτίθεται ότι το αίτημα της διαφάνειας πρέπει να βρίσκει παντού ολοένα μεγαλύτερη εφαρμογή. Προφανώς όχι για τα «εν οίκω» των ευρωπατέρων και των ευρωμητέρων μας, για τους οποίους η απαράδεκτη αυτή τακτική των «αναπροσαρμογών» προς τα πάνω ακολουθείται (άκουσον άκουσον) κάθε χρόνο…
«Δικαιολογημένα», βέβαια, από την πλευρά τους κινούνται στο ημίφως. Πώς να εξηγήσουν (και, κυρίως, πώς να πείσουν;) τον απλό πολίτη, που μπορεί να μην εισπράξει ολόκληρο το έτος ούτε καν τον βασικό τους μισθό, ότι χρειάζεται να αυξηθούν κι άλλο τα 10.075,18 ευρώ που μπαίνουν κάθε μήνα στον τραπεζικό λογαριασμό τους; Και, φυσικά, δεν είναι μόνο αυτά, αφού με τις διάφορες προσαυξήσεις, «επιδόματα», ειδικές αποζημιώσεις, εισιτήρια κ.λπ., κάθε ευρωβουλευτής καταλήγει στην πενταετία να συγκεντρώνει πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ…
Τα ποσά είναι ιλιγγιώδη και δεν περιορίζονται στους ευρωβουλευτές. Αμύθητες είναι οι αποδοχές, της τάξης δεκάδων χιλιάδων ευρώ κάθε μήνα, για ολόκληρη την ελίτ της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, ξεκινώντας από την Κομισιόν με επικεφαλής την (γνωστή) Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν και καταλήγοντας στους κάθε λογής αξιωματούχους και καρεκλοκένταυρους των Βρυξελλών.
Κι αν το ένα σκέλος αυτού του ιδιόμορφου σκανδάλου είναι η ίδια η πρόκληση των αυξήσεων που δίνουν στους εαυτούς τους, το έτερο έχει να κάνει με το εύλογο ερώτημα για το πώς είναι δυνατόν αυτοί οι άνθρωποι, που είναι βουτηγμένοι και μαθημένοι στο ατελείωτο χρήμα και στη χλιδή του, να παίρνουν αποφάσεις και να καθορίζουν τις ζωές των εκατοντάδων εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών. Τι να αντιληφθούν και τι να καταλάβουν; Και, σε τελική ανάλυση, πώς το δεχόμαστε (και το ανεχόμαστε) εμείς οι εντολείς τους, οι απλοί πολίτες;