Ως θαυμαστές της ομορφιάς, οι αρχαίοι Έλληνες έδιναν μεγάλη έμφαση στο υγιές δέρμα και χρησιμοποιούσαν φυσικές ουσίες για να το διατηρήσουν καθαρό και λαμπερό.
Η Αφροδίτη, η θεά της ομορφιάς, ήταν μια εξέχουσα μορφή στην Ελληνική μυθολογία, ενώ τα αρχαία Ελληνικά αγάλματα εξακολουθούν να θαυμάζονται για τις τέλειες γραμμές τους και την ιδανική απεικόνιση του ανθρώπινου σώματος.
Τα φυσικά καλλυντικά χρησιμοποιήθηκαν ευρέως και τακτικά όχι μόνο για τη φυσική εμφάνιση αλλά και για ένα υγιές δέρμα και σώμα.
Πολύτιμα έλαια, καλλυντικές πούδρες, γυαλιστικά δέρματος, βαφές και καλλυντικά, μεταξύ άλλων, χρησιμοποιήθηκαν στην αρχαία Ελληνική αγωγή ομορφιάς. Οι αρχαίοι Έλληνες έφτιαχναν τα δικά τους προϊόντα περιποίησης του δέρματος χρησιμοποιώντας φυσικά συστατικά.
Ο Όμηρος περιέγραψε εκτενώς τις ρουτίνες περιποίησης του δέρματος ως μέρος ταφικών και πνευματικών τελετουργιών στην Ιλιάδα.
Απαραίτητα είδη περιποίησης στην αρχαία Ελλάδα
Τα τρία κύρια συστατικά που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Έλληνες για να προωθήσουν την υγιή, ελκυστική επιδερμίδα ήταν το ελαιόλαδο, το μέλι και το γιαούρτι. Χρησιμοποιούσαν επίσης φρέσκα μούρα ανακατεμένα με γάλα.
Το τελευταίο χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή για μάσκες προσώπου. Τα συστατικά έγιναν πάστα και εφαρμόζονταν στο πρόσωπο για ενυδατικές και αντιγηραντικές ιδιότητες.
Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν επίσης ελιές και ελαιόλαδο ως απολεπιστικά και ενυδατικά. Επιπλέον, το ελαιόλαδο έκανε το δέρμα να φαίνεται λαμπερό και υγιές ενώ πρόσθετε λίγο λαμπερό χρώμα.
Το μέλι, μαζί με το γάλα και το γιαούρτι χρησιμοποιήθηκε ως μέρος των αντιγηραντικών σκευασμάτων. Λόγω των αντιβακτηριακών και αντιφλεγμονωδών ιδιοτήτων του, το μέλι βοήθησε επίσης σε ορισμένους τύπους ακμής.
Το Ελληνικό γιαούρτι είναι επίσης μια φυσική ενυδατική κρέμα που περιέχει προβιοτικά, πρωτεΐνες, βιταμίνες και μέταλλα, καθιστώντας το εξαιρετικό ως αντιγηραντική μάσκα.
Το γιαούρτι κάνει καλό και στο δέρμα, καθώς αναζωογονεί το ξηρό δέρμα και κάνει θαύματα σε περιπτώσεις εκζέματος.
Οι αρχαίες Ελληνίδες θα χρησιμοποιούσαν επίσης θαλασσινό αλάτι αναμεμειγμένο με ελαιόλαδο για υγιές, απολεπισμένο δέρμα.
Το ρόδι ήταν σύμβολο καλής τύχης, ευημερίας και υγείας από τα αρχαία χρόνια. Οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν το χυμό ροδιού για τον καθαρισμό των ανοιχτών πόρων και την εξισορρόπηση του λιπαρού δέρματος.
Στλεγγίδα (αριστερά) και κύλικα που απεικονίζει έναν αθλητή να ξύνει το δέρμα του με Στλεγγίδα (490-480 π.Χ.). Εικόνα: Αρχαιολογικό Μουσείο Μαδρίτης, /VIATOR IMPERI/Wikimedia Commons CC BY-SA 2.0
Η Στλεγγίδα στην αρχαία Ελλάδα και Ρώμη
Η Στλεγγίδα ήταν αντικείμενο υγιεινής στην αρχαία Ελλάδα. Η χρήση του συνηθίζονταν πολύ στους Ελληνικούς και Ρωμαϊκούς χρόνους. Το χρησιμοποιούσαν στο μπάνιο για να ξύνουν με αυτό το δέρμα και να αφαιρούν επιφανειακά τις ακαθαρσίες.
Στη Ρώμη, οι μονομάχοι χρησιμοποιούσαν τέτοια εργαλεία μετά από έναν αγώνα. Αυτό το καθαριστικό εργαλείο απεικονιζόταν συχνά σε αρχαιοελληνικούς αμφορείς και πίνακες κύλικας δίπλα σε αθλητές.
Στην αρχαιότητα, οι αθλητές έτριβαν ολόκληρο το σώμα τους με ελαιόλαδο πριν από τον αθλητισμό ή την προπόνηση στο γυμνάσιο. Μετά την προπόνησή τους, χρησιμοποιούσαν μία Στλεγγίδα για να ξύσουν το λάδι και τη βρωμιά πριν μπουν στα λουτρά για να πλυθούν.
Η Στλεγγίδα ήταν κατασκευασμένη από μέταλλο, κυρίως μπρούτζο, και είχε σχήμα όπως το γράμμα J με μια θηλιά λαβή στο πάνω μέρος.
Το καμπύλο άκρο της ήταν πιο φαρδύ και διαμορφώθηκε σε κοίλο σχήμα για να ξύσει τα ανεπιθύμητα υλικά από το δέρμα.
Το σώμα τρίβονταν με ελαιόλαδο όχι μόνο για να προάγουν το υγιές δέρμα αλλά και για αισθητικούς λόγους.
Επιπλέον, στην πάλη, οι αθλητές έριχναν σκόνη πάνω από το λιπαρό σώμα των αντιπάλων τους, εν μέρει για να αυξήσουν το κράτημα τους στο κατά τα άλλα γλιστερό δέρμα.
Μετά από διαγωνισμούς, αυτοί οι άντρες θα έξυναν αυτές τις ουσίες από το σώμα τους χρησιμοποιώντας μία Στλεγγίδα, πιστεύοντας φαινομενικά ότι ένα καλά ξυσμένο δέρμα είναι ένα υγιές δέρμα.
Τα αποξεσμένα υπολείμματα μαζεύονταν μερικές φορές επειδή οι θαυμαστές των αθλητών θα ήταν πρόθυμοι να το αγοράσουν με την πεποίθηση ότι αν το τρίψουν στο σώμα τους, θα αποκτούσαν τη δύναμη και τη γενναιότητα του αθλητή.
Τα υπολείμματα του αθλητή ή του μαχητή πιστευόταν επίσης ότι είχαν θεραπευτικές ιδιότητες, γι’ αυτό συχνά φυλάσσονταν για αλοιφές.
Οι απεικονίσεις αθλητών που χρησιμοποιούν Στλεγγίδα σε αμφορείς και γκραβούρες ήταν αυστηρά ανδρών. Το συγκεκριμένο εργαλείο συνδέθηκε τόσο συχνά με αθλητές που μερικές φορές βρισκόταν και στους τάφους τους.
Ωστόσο, μερικές φορές έχουν βρεθεί και σε γυναικείες τάφους.