«Πελατειακές σχέσεις»! Ένας όρος που πρωτοχρησιμοποιήθηκε από το πρεσβευτή Κήλη, των ΗΠΑ, λίγο μετά την άφιξη του στην Αθήνα και με την ανάληψη «καθηκόντων» ως επί κεφαλής της Πρεσβείας.
Αυτήν λοιπόν την έκφραση που εχει γίνει «ψωμοτύρι» έκτοτε και μέχρι σήμερα ακόμα, από τον Φαραντούρη τελευταία, την είχε χρησιμοποιήσει ο Αμερικάνος πρέσβης εκθειάζοντας την, επί δεύτερης τετραετίας, κυβέρνηση του, παραπαίοντος, λόγω σκανδάλων, τότε Ανδρέα Παπανδρέου, χρεώνοντας τον χαρακτηρισμό πελατειακό…, στη Νέα Δημοκρατία. Εκεί λοιπόν και έτσι αποδείχτηκε προς τα που και η εύνοια της τότε υπερδύναμης.
Σήμερα όμως αυτό (το πελατειακών σχέσεων κράτος) και από τότε, ως χαρακτηρισμός συμβαίνει να ακούγεται, κυρίως στα σκάνδαλα, που είναι και ο καλύτερος «μεζές» για τους πολύ λίγους όμως, και πολύ λιγότερο στην όπως τότε, και μέσω άκαιρων και αχρείαστων πολλών, διορισμών στο Δημόσιο, ελεύθερης εξαγοράς ψήφων. Πολλών χιλιάδων ψήφων, συν των τότε σκανδάλων.
Αυτά, και για να μην ξεχνάμε την νεότερη ιστορία μας. Και όπου η λέξη σκάνδαλο δες ή και πες «της αρπαχτής ρουσφέτι».