Ποίηση: Φθινόπωρο, και τώρα τι;

Του Τσολάκη Πασχάλη

Τα έδιωξες όλα
κράτησες το τίποτα,
ντύθηκες τ’ ανείπωτα
και τώρα τι;

Ο Αυγουστιάτικος έρωτας
σεργιανάει σε μόνιμα καλοκαίρια,
μέσα σε άλικα φιλιά,
στην φλόγα και τον ιδρώτα του κορμιού.
Με τις πρώτες στάλες του Σεπτέμβρη
αλαργεύει σαν τα αποδημητικά πουλιά,
φθίνει το ολόγιομο φεγγάρι,
λειψή φέτα να τραφεί ο έρωτας.

Εσύ πάντα φθινόπωρο.
Οι στάλες δάκρυα στα μάτια
κυλούν πάνω στα χείλη,
γεύση στυφή , πικρή
για τα φιλιά που αρνήθηκες.

Δεν κράτησες ούτε την αγάπη
που δεν χαμπαριάζει από καιρούς.
Λουλούδι στη σχισμή του βράχου,
κρίνο, ρόδο στην έρημο,
χίλια φεγγάρια τ’ ουρανού
κι ας μην είναι αυγουστιάτικα.

Έδιωξες τον έρωτα
δεν τον ρωτάς πια,
πότε θα έρθεις;
Ποτέ μην έρθεις κραυγάζεις.
Μην διώχνεις όμως και την αγάπη.

Αν δεν σου φέρει αυγουστιάτικα φεγγάρια
θα σου χαρίσει ηλιόλουστα ξημερώματα
δειλινά γιομάτα χρώματα.

Κράτα τουλάχιστον τις αναμνήσεις,
καθρέπτη στη ζωή σου
να βλέπεις το πρόσωπο σου.