Από την μεταπολίτευση και μετά ο Πειραιάς ως Δήμος, με άλλους λίγο (Ανδριανόπουλος) και άλλους πολύ βρίσκεται στα «παραπεταμένα» συγκρινόμενος με όλους τους λοιπούς πανελλαδικά, τη ευθύνη όλων των δημάρχων που «παρήλασαν» συν τους εκάστοτε σφουγγοκολάριους αυτών.
Η σημερινή δημαρχία κάτι κινεί, ενώ μπορεί και δύναται για πολλά.
Δεν αξίζει να αναφερθούν διότι θα είναι μάταιο. Ας αναφερθεί μόνον ένα, αυτό που όλος ο κόσμος το βλέπει και είναι το 50 χρονών «κουφάρι» στο κέντρο του Πειραιά πάνω στο οικόπεδο της Ραλλείου, πάλαι ποτέ γυμνασιακής σχολής θηλέων, οποία μεταφέρθηκε αλλού για να γίνει εκεί κάτι που δεν έγινε, και δεν υπάρχει σκέψη ούτε και ιδέα για το τι μέλλει γενέσθαι στο σημερινό «γιαπί» ακριβώς δίπλα από το Δημοτικό Θέατρο του Πειραια. Πενήντα χρόνια «αφασία» εκτός του υπογείου αυτού Πάρκιν αυτοκινήτων που χρησιμοποιούν «βολευόμενοι» μόνον οι εκάστοτε επαίοντες της Δημαρχίας και όχι μόνον.
Πενήντα χρόνια προσβολής κατά του δωρητού ευεργέτη.
Ας ευαρεστηθεί λοιπόν έστω και ο σήμερα, ο κινητικός κατά τα άλλα (Πύργος του Πειραιά και εύγε του) Δήμαρχος να τοποθετηθεί εξηγώντας αν αυτή η «αφασία» για την εκμετάλλευση του πιο πάνω συνεχίζεται, διαιωνιζόμενη, ή και αν υπάρχει κάποια έστω μία σκέψη πρόθεσης κάποιας «αλλαγής» μιας αλλαγής που δεν φαίνεται σε κανένα ορίζοντα.