Τώρα που καταλαγιάζει βραδέως ο θριαμβικός κουρνιαχτός της συνάντησης, μέσα στον Λευκό Οίκο, πολυμελούς εκπροσώπησης επιτροπών αμφοτέρων ΗΠΑ Τουρκίας και με επικεφαλής τους ηγέτες των δύο αυτών χωρών, πλην της πρωτοφανούς τουρκικής παραγγελιάς για επιβατικά αεροσκάφη Μπόινγκ, και αυτά άνευ εξειδίκευσης του, αριθμού εξ εκάστου τύπου, αριθμού αυτών, ως επίσης και μιας αν και υποσχετικής για προμήθεια Πάτριοτ, τα υπόλοιπα άλλα που αιτήθηκαν από πλευράς Τουρκίας, υπήρξαν εκ μέρους Τραμπ χαρούμενα και γελαστά «Ευχολόγια» του μέλλοντος. Πραγματοποιήσιμα ίσως, του μέλλοντος σίγουρα.
Το οποίον και σημαίνει πως δεν ήσαν και στο χέρι (εξουσιοδοτημένων) αυτών των συμμετασχόντων στην διάσκεψη μελών των ΗΠΑ, του Τραμπ περιλαμβανομένου, να συμφωνήσουν, βεβαιώνοντας έτσι πως υπάρχουν και άλλοι που χρειάζεται να ερωτηθούν για τελικές αποφάσεις συμφωνιών. Πάντως έγινε κάτι, έστω και ένα βήμα, μικρό, όμως έγινε.
Εμείς;
Το σημαντικότερο πρόσωπο που αποδέχτηκε συνάντηση (εκτός 2,3 ομοίων με τον Πρωθυπουργό μας αζήτητων Αφρικανών ηγετών) με τον Μητσοτάκη ήταν ο σημερινός και προσωρινός Αρχων της Συρίας σφαγεύς Τζολάνι, ή και όπως αλλιώς. Βεβαίως και στην συνάντηση των δύο αυτών σπουδαίων προσωπικοτήτων κυριαρχήσαν τα πολιτισμικά που άριστα αμφότεροι, ο Σύρος να δεις, κατέχουν, να που όμως ήταν και αυτό μια «Παναγιώταινα» απο το απωλεσθέν ολότελα.
Συμπέρασμα: Δεν μας λογαριάζει κανείς (όπως σήμερα βρισκόμαστε) κανείς.