Θα καλέσω τον ήλιο να της δείξει το δρόμο
Θα διατάξω το φεγγάρι οδηγός της να γίνει
Θα στολίσω το σπίτι γιατί θά ‘ρθει Εκείνη.
Στο σαλόνι θα βάλω χρυσαφένια λαμπιόνια
Στο κρεβάτι θα στρώσω τ’ ακριβά το στρωσίδια
Στην κουζίνα θα ψήσω νοστιμιές παραδείσιες
Των θεών μας το νέκταρ συντροφιά θα κρατήσει
Θα ντυθώ με λουλούδια, θα ντυθώ στα μετάξια
Κι όλα έτοιμα θά ‘ναι να δεχτούν την Αγάπη…
Μα οι μέρες κυλάνε και δεν ήρθεν ακόμη…
Να! Τα χρόνια διαβήκαν… Πουθενά να φανείς…
Εβαρέθηκε ο ήλιος κι έχει φύγει στη δύση
Το φεγγάρι κουρασμένο έχει χάσει το φώς του.
Ένα στρώμ’ από σκόνη το σπιτάκι καλύπτει
Στο σαλόνι τα λαμπιόνια έχουν χάσει το χρώμα
τ’ ακριβά τα στρωσίδια τά ‘χει φάει ο σκώρος
Στο τραπέζι επάνω οι λιχουδιές μας πετρώσαν
Τα κρασιά έχουν γίνει απ’ τα χρόνια πια ξύδι
Το κορμί μου έχει γύρει σκεπασμένο ρυτίδες
Είμ’ ανίκανος πλέον να δεχτώ την Αγάπη…
Το κουδούνι χτυπάει. Είν’ Εκείνη στην πόρτα!
Μπαίνει μέσα, με βλέπει, ξυλιασμένο, νεκρό!
1981
γ. καλαμαράς
