Ο φόβος είναι το θεμέλιο κάθε κυβερνητικής εξουσίας –Τζων Άνταμς πρόεδρος ΗΠΑ(1797-1801)
Του Πασχάλη Τσολάκη
Διακόσια είκοσι χρόνια πέρασαν από την ώρα που ειπώθηκαν αυτά τα λόγια. Στα χρόνια που ακολούθησαν ο φόβος γίνονταν πιο ισχυρός και τα θεμέλιά του πιο βαθιά. Στον εικοστό πρώτο αιώνα μπήκε στην οδό της κορύφωσης. Γίνεται πανίσχυρος, αλλά μεταλλαγμένος. Ο φόβος έγινε αόρατος. Πλανάται, αιωρείται σαν σκιά σκοτεινιάζοντας το φως των κοινωνιών. Το μεγάλο κακό όμως είναι ότι έγινε σχεδόν οικουμενικός.
Κάποια αλάρμ προειδοποίησης είχαν σημάνει πριν από χρόνια. Πέρα από διανοούμενους, στοχαστές, ποιητές και άλλους, που μπορεί για κάποιους να εξέφραζαν προσωπικές απόψεις, στην πατρίδα μας μίλησαν, γι’ αυτό που έρχεται, ο πρωθυπουργός της χώρας Αν. Παπανδρέου, η πρόεδρος της βουλής Άννα Ψαρούδα –Μπενάκη, ο αρχηγός της εκκλησίας της Ελλάδος Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος και πρόσφατα ο πρόεδρος της δημοκρατίας Πρ. Παυλόπουλος.
Μιλάμε για θεσμικά πρόσωπα.
«Τα Εθνικά σύνορα κι ένα μέρος της Εθνικής κυριαρχίας θα περιοριστούν, τα δικαιώματα του ανθρώπου και των πολιτών θα υποστούν μεταβολές και θα παραβιάζονται από εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων. Η δημοκρατία θα δοκιμαστεί από νέες συνθήκες διακυβέρνησης.»
Το τι έπραξαν όλοι αυτοί μέσα από τις εξουσιαστικές δομές που ανήκαν για να το αποτρέψουν (εάν δεν αποδέχονταν όλα αυτά που σχεδιάζονταν), είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο, όπως ένα άλλο μεγάλο κεφάλαιο είναι και το πως αντέδρασε η κοινωνίακαι πως αντιδρά σε όλα αυτά που σχεδιάζονταν και πλέον αρχίζουν να γίνονται ορατά. Ίσως πάρα πολλοί άνθρωποι (ίσως και οι περισσότεροι) να μην αντελήφθησαν ακόμα το τι θα επακολουθήσει.
Σε καραντίνα οι κοινωνίες, στην απομόνωση, στην άγνοια, στον φόβο και στην απειλή του θανάτου, για να μπορούν κάποιοι στα ψηλά πατώματα της εξουσίας να ετοιμάζουν την διαφαινόμενη νέα διακυβέρνηση.
Η φωνή της εξουσίας, στο πρόσχημα της πανδημίας, έγινε κρύα, ψυχρή, απειλητικήσαν από ήχο πυροβόλου όπλου. Τα Μ.Μ.Ε επικοινωνίας συγχρωτισμένα στην είδηση κάνουν τον πολίτη να νομίζει ότι ακούει κανάλι Β. Κορέας! Ο πολίτης θα ακούει αυτά που πρέπει να ακούει και να πιστεύει μόνο αυτά που εκείνοι του λένε! Ειδάλλωςείναι ένας ανυπάκουος πολίτης χωρίς συναίσθηση ατομικής ευθύνης. Από θύμα ο πολίτης να γίνει ένοχος!
Το αφήγημα για όλα αυτά που συντελούνται στήθηκε πάνω στην προστασία τηςδημόσιας υγείας και οι συνεχιζόμενες απαγορεύσεις και περιορισμοί στηρίχτηκαν στο έλλειμα της ατομικής ευθύνης. Πετυχημένο το εύρημα της ατομικής ευθύνης αλλά πολύ έωλο για να δικαιολογηθούν κατασταλτικά μέτρα και περιορισμοί ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων.
Η ατομική ευθύνη είναι πάντα απόρροια και πάντα ανάλογη των πολιτιστικών αξιών που διέπουν την πολιτεία σε κάθε εποχή. Αλλά αυτή η ατομική ευθύνη δεν είναι ξέχωρη. Είναι συγγενής των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών του ανθρώπου.
Είναι παρανοϊκό να ζητά κάποιος ατομική ευθύνη από έναν άνθρωπο όταν αυτός που το ζητά καταστρατηγεί τα ατομικά δικαιώματα αυτού του ανθρώπου. Δηλαδή τηςελευθερία μετακίνησης, την ελευθερία λόγου, κριτικής, άλλης άποψης, την ελευθερία να συναθροίζεται, να αθλείται, να εκκλησιάζεται και ένα σωρό άλλα.
Το χειρότερο δε όλων ότι αποκόψανε ακόμα και τα μικρά παιδιά από το φυσικό τους περιβάλλον και το παιχνίδι.
Ο κορονοιός έδωσε την ευκαιρία για μια πρόβα τζενεράλε. Η προστασία τηςδημόσιας υγείας ήταν και το κλειδί της όποιας νομιμοποίησης για αυτήν την πρόβα.
Ιστορική χαρακτήρισαν την μέρα του εμβολιασμού και «ελευθερία» το σχέδιο τους.
Πόσο ρηχές κατάντησαν τις λέξεις ιστορία και ελευθερία! Τις αφαίρεσαν την ουσία, τη σημασία, την αξία και το περιεχόμενο τους. Ιστορία και ελευθερία σε μια εικόνα!
Οι σύγχρονες δικτατορίες, έγραψε ο Ουμπέρτο Έκο δεν επιβάλλονται σήμερα με τα τεθωρακισμένα αλλά με τις τηλεοράσεις. Οι εξουσίες δεν θέλουν πολίτες με κριτική σκέψη. Θέλουν ανθρώπους τόσο έξυπνους όσο για να χειρίζονται τις μηχανές και τόσο χαζούς όσο να δέχονται τις καταστάσεις παθητικά.
Πόσο επίκαιρος ο Αριστοφάνης στο έργο του «Βάτραχοι». Δεν μπορείς να περιμένεις από αυτούς που σε κατέστρεψαν να γίνουν οι άνθρωποι που θα σε σώσουν.
Να φεύγεις από εκεί που δεν σου δίνουν σου δίνουν αυτό που χρειάζεσαι. Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο. Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω, δεν τους το χρωστάς. Να μάθεις να ψάχνεις για ιδέες – πράξεις που θυμίζουν άνθρωπο
Σε ένα κόσμο που τον στενεύουν διαρκώς και τον περιορίζουν, ο καθένας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει οι άνθρωποι να αναζητήσουν τον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται. Γιατί μια από τις χειρότερες ασθένειες είναι να μην είσαι τίποτα για κανέναν.
Ένας Αμερικανός νομπελίστας, των οικονομικών είπε. Η υγεία δεν αφορά μονάχα τη ζωή και το θάνατο. Αφορά και το πως ζούνε οι υγιείς όσο είναι ζωντανοί!
Η κόλαση του Σίσυφου ήταν η επανάληψη. Ο διπλανός μας, που μας φέρνει τον ιερό αέρα της υποστηριγμένης διαφωνίας, είναι αυτός που μας βγάζει από την κόλαση
Υ.Γ. ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ